Οι κυβερνήσεις, οι εξουσίες, οι κρατικοί μηχανισμοί ποτέ δεν έβλεπαν τους καλλιτέχνες με ιδιαίτερα καλό μάτι, ειδικά στη χώρα που έχει πλέον καταντήσει γραφικό να λέμε ότι γέννησε κάποτε τον πολιτισμό. Δεν ξεγελιόμαστε, δε φταίει το γεγονός ότι μας θεωρούν μια ομάδα αιώνιων εφήβων που προσπαθούν να πείσουν πως το χόμπι τους είναι επάγγελμα. Όχι, ο λόγος δεν ήταν και δεν είναι αυτός. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Εκεί μας έχουν οδηγήσει απαξιώνοντας κάθε κλάδο της τέχνης είτε εμφανώς, παραβλέποντας ακόμη και τα προσχήματα, είτε έμμεσα μέσα από λεπτομέρειες και ψιλά γράμματα της καθημερινότητας. Ο αληθινός λόγος είναι ότι η τέχνη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ιατρική της ψυχής και του πνεύματος μόνο που όταν στηρίζει και σώζει ζωές μετατρέπει τους ανθρώπους σε σκεπτόμενα όντα. Τους αφυπνίζει. Τους ξεσηκώνει. Είναι ικανή να τους στρέψει ενάντια στον μοναδικό τους εχθρό. Τον δυνάστη τους.
Διαμαρτυρία σπουδαστών δραματικών σχολών και μηχανοκίνητη πορεία του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) με κατάληξη στο κτήριο Τσίλλερ. Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023 (Βασίλης Ρεμπαπης/Eurokinissi)
Δε θυμάμαι πότε και αν στο παρελθόν είχαμε ποτέ αγγίξει τούτα τα άκρα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σύσσωμος ο κλάδος σήμερα. Δε θυμάμαι πότε άλλοτε ένιωσα για την τέχνη μου τόσα ανάμεικτα κι αντικρουόμενα συναισθήματα όσο αυτά που βιώνω τώρα. Και πιστέψτε με πάντα ακραία το βίωνα το καλλιτεχνικό μικρόβιο και πάντα ακραία θα το βιώνω. Πικρία, οργή, παράπονο, απόγνωση, αδικία, ελπίδα, αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη, δύναμη, πείσμα, περηφάνια και συγκίνηση είναι μόνο μερικά από όλα όσα μοιραζόμαστε οι περισσότεροι καλλιτέχνες τον τελευταίο καιρό. Κι η ελπίδα γεννιέται μόνο μέσα από τους καθημερινούς μας αγώνες σε δρόμους, πεζοδρόμια, κατειλημμένες σχολές και δομές, αποφασισμένες κινήσεις διαμαρτυρίας με αποκορύφωμα, αυτήν, τη σύσσωμη κι ακραία συμβολική παραίτηση των καθηγητών του Εθνικού. Ποτέ πριν μια τόσο έντονα συμβολική κίνηση δεν είχε και τόσο πρακτικά ουσιαστική αξία όπως και οι καταλήψεις των σχολών και των θεάτρων από σπουδαστές και νέους ηθοποιούς, από παλαίμαχους, από αναγνωρίσιμους, από ανερχόμενους, από ανθρώπους επιτέλους αλληλέγγυους.
Κι έτσι ωμά έρχομαι να κάνω μια ερώτηση. Μας μισείτε, αδιαφορείτε ή μας φοβάστε; Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι μας φοβάστε γι’ αυτό μας πολεμάτε. Γιατί εμείς είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι η παρουσία μας σάς τρομοκρατεί. Καλά κάνετε και μας φοβάστε, λοιπόν, αφού ποτέ δε μας σεβαστήκατε. Αν απογυμνώσουμε τον κόσμο από την τέχνη μας, από την τέχνη του, από την τέχνη όλων των ανθρώπων η ήδη άρρωστη κοινωνία θα καταντήσει εγκεφαλικά νεκρή. Κι αν εσάς τους λίγους που φορτωθήκαμε στους σβέρκους μας κάτι τέτοιο σας συμφέρει εμάς χρέος μας είναι να μην το επιτρέψουμε να συμβεί. Όπως ο γιατρός που τιμάει την επιστήμη του δεν αφήνει μέχρι τελευταία στιγμή κανέναν ασθενή να πεθάνει χωρίς πρώτα να έχει εξαντλήσει κάθε πιθανότητα, κάθε μέσον, κάθε τρόπο να τον κρατήσει στη ζωή.
Θα παλέψουμε για την αξιοπρέπειά μας, για τους κόπους μας, για τις προσπάθειές μας, για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, για τα όνειρά μας τα οποία από την πρώτη στιγμή που θα τολμήσουμε να τα ξεστομίσουμε δέχονται την απογοήτευση και τον πόλεμο των γύρω μας σαν να ανακοινώνουμε ότι σκοπεύουμε να γίνουμε επαγγελματίες δολοφόνοι. Θα παλέψουμε για όσα η τέχνη μας έχει να δώσει στους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη, θα παλέψουμε για εκείνους που την εκτιμούν μα ακόμη περισσότερο για εκείνους που ως τώρα δεν την έχουν εκτιμήσει ώστε να τους δώσουμε μια ακόμη ευκαιρία να μας γνωρίσουν, να έρθουν κοντά, να νιώσουν, να προβληματιστούν, να ταυτιστούν, να λυτρωθούν μαζί μας. Γιατί ο στόχος μας, το στοίχημά μας, η ουσιαστική μας ανταμοιβή είναι όλα τα παραπάνω. Κι αν όλα τα παραπάνω ήταν ικανά να στηρίξουν τον ρεαλισμό σας, να πληρώσουν λογαριασμούς, διατροφή, ανάγκες, θα σας γράφαμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έρχεται, όμως, κάποτε η στιγμή που το έστω και καθυστερημένο «ως εδώ» δηλώνεται πιο περήφανα, ανένδοτα κι εκκωφαντικά από ποτέ. Γιατί όσο πιο εξόφθαλμη είναι η ξεδιαντροπιά των απέναντι τόσο πιο ικανή στέκεται να ενώσει τις δυνάμεις και τις φωνές μας. Από κάθε πόστο. Από κάθε βαθμίδα. Από κάθε θέση. Από κάθε -σχεδόν- ιδεολογικό χρωματισμό.
Σήμερα σύσσωμο το εκπαιδευτικό δυναμικό του Εθνικού θεάτρου της χώρας δυναμικά παραιτήθηκε από τη θέση του. Γιατί από τον αγώνα μας δεν πρόκειται ποτέ κανείς και καμιά μας να παραιτηθεί. Γιατί όσο φιλειρηνιστές κι αν είμαστε οι καλλιτέχνες, τόσο πιο τρομακτικά θα μας δεις να θεριεύουμε την ώρα της μάχης. Εμείς δεν πολεμάμε, βλέπεις. Εμείς επαναστατούμε. Και θα νικήσουμε.
Tα ονόματα των εκπαιδευτικών που υπέβαλαν την παραίτησή τους:
Ανέστης Αζάς / Ιώ Βουλγαράκη / Εβίτα Ζημάλη / Αλεξία Καλτσίκη / Σίμος Κακάλας / Μαρία Κεχαγιόγλου / Γεωργία Μαυραγάνη / Θάνος Παπακωνσταντίνου / Αγλαΐα Παππά / Λένα Φιλίπποβα / Νίκος Χατζόπουλος / Ταξιάρχης Χάνος / Ρηνιώ Κυριαζή / Κατερίνα Κοζαδίνου / Γιάννης Νταλιάνης / Μελίνα Παιονίδου / Χαρά Κεφαλά / Κωνσταντίνα Πιτσιάκου / Φωκάς Ευαγγελινός / Αγγελική Στελλάτου / Ιωάννα Τουμπακάρη / Βίκυ Παναγιωτάκη / Mαριέλα Νέστορα / Κωνσταντίνος Μωραΐτης / Αλεξάνδρα Καζάζου / Χρυσή Τζαρδή / Κωνσταντίνος Μπουμπούκης / Δηώ Καγγελάρη / Γρηγόρης Ιωαννίδης / Διονύσης Καψάλης / Αλέξανδρος Βούλγαρης / Χρήστος Δήμας / Πέτρος Σεβαστίκογλου / Σύλλας Τζουμέρκας / Θάλεια Ιστικοπούλου / Γιάννης Μετζικώφ / Παναγιώτα Κωνσταντινάκου / Γιώργος Σαμπατακάκης / Θωμάς Μοσχόπουλος / Πρόδρομος Τσινικόρης
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
