Τα είχα όλα στο μυαλό μου αλλιώς. Κι αυτό είναι ευθύνη δική μου ξεκάθαρα, μάτια μου. Άλλο έρωτας άλλο αγάπη, βλέπεις. Μα όταν συνδυάζονται, εκεί πια πρέπει να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του για να αντέξει όσα έπονται αυτής της ολέθριας ένωσης συναισθημάτων. Οι άνθρωποι είμαστε -δυστυχώς ή ευτυχώς- όντα ατελή. Κι όσο λιγότερο εκτιμάμε τον εαυτό μας, τόσο πιο πεισματικά απορρίπτουμε τα αληθινά συναισθήματα άλλων τις ομολογουμένως εγκληματικά σπάνιες περιπτώσεις που θα τύχει να εμφανιστούν. Γιατί κατά βάθος δεν τα εμπιστευόμαστε. Γιατί κατά βάθος θεωρούμε πως δεν τα αξίζουμε. Κι αυτό είναι συνήθως που μας οδηγεί στην καταστροφή ενώ θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στην ευτυχία.
Άλλο το «δε θέλω», άλλο το «δεν αντέχω». Αν ανήκεις στους ανθρώπους που δεν αντέχουν να διαχειριστούν την αγάπη όταν τους προσφέρεται, δούλεψέ το μέσα σου για να μη μείνεις τελικά ολομόναχος ή ολομόναχη, κατηγορώντας εκ των υστέρων θεούς και δαίμονες για αυτό όταν ο μοναδικός που ευθύνεται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο λαβωμένος εαυτός σου. Και μιλάω με οδηγό παθήματα και μαθήματα, ποτέ αυθαίρετα.
Την αγάπη όλοι την αποζητάμε. Είτε φανερά είτε υποσυνείδητα. Είτε το παραδεχόμαστε, είτε το κρύβουμε από φόβο μη φανούμε ευάλωτοι κι ευάλωτες απέναντι σε ένα-ατελές ον που θα μπορούσε κάλλιστα να μας πληγώσει ηθελημένα ή άθελα. Έλα όμως που για να μπορέσεις να στηρίξεις το πιο μεγαλειώδες συναίσθημα όλων θα πρέπει να είσαι πρώτα από όλα εσύ έτοιμος ή έτοιμη να το αντέξεις. Να αντέξεις τη διαχείρισή του. Να διαχειριστείς το ότι όταν εμφανίζεται στην πόρτα σου απαιτεί από εσένα τα πάντα γιατί ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει θα είναι κι εκείνος με τη σειρά του έτοιμος να σου δώσει τα πάντα του.
Όχι εν λευκώ. Εν λευκώ ποτέ. Όταν αγαπάμε, δε χαριζόμαστε. Όταν αγαπάμε επιλέγουμε να εμπιστευτούμε. Επιλέγουμε την αγάπη μα η αγάπη μισές δουλειές δε συγχωρεί. Κι αν αυτό σε τρομάζει, αν έχεις μάθει να ζεις στην απόρριψη κι αυτό επηρεάζει όλη σου τη μετέπειτα πορεία, τότε κάνε αν θες ένα βήμα πίσω πριν τάξεις αγάπες και έρωτες για να δεις πρώτα εσένα κατάματα πριν πληγώσεις ανεπανόρθωτα κι έτσι κατ’ επέκταση πληγωθείς ξανά κι εσύ χάνοντας ό,τι περισσότερο αγάπησες διώχνοντάς το.
Ξέρω ότι στα μάτια σου έγινα πια κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαι. γιατί εσύ προτιμήσεις να ονομάσεις πραγματικότητα κάθε προβολή των ανασφαλειών σου πάνω μου. Ξέρω ότι απέναντι σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε πλήρη άρνηση των δαιμόνων του «πολεμάς με σπαθιά ξύλινα και το να ηττηθείς είναι απλώς θέμα χρόνου». Το σέβομαι, παρ’ όλα αυτά. Been there done that, που λένε. Υπήρξα ο πιο παθιασμένος κι ακραίος άνθρωπος. Υπήρξα φλόγα προσωποποιημένη κι έχοντας γευτεί απλόχερα τα σκ@τά του κόσμου τους κατέληξα να γίνω το πιο ψυχρό πλάσμα που θα μπορούσες να γνωρίσεις.
Κάποτε.
Ναι, πέρασα και από αυτή τη φάση. Και δε θα σου κρυφτώ, έμοιαζε λυτρωτικό το συναίσθημα του να μη νοιάζει τίποτε και κανένας. Έμοιαζε για την ακρίβεια κάπως σαν παντοδυναμία, ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς αδυναμία. Αδυναμία δική μου να βρω ισορροπία πρώτα μέσα μου για να μπορέσω τελικά να πω ότι ξέρω πια πώς να ζω και να νιώθω συνειδητοποιημένα, ώστε να μη με πατάνε χωρίς παρ’ όλα αυτά να χρειαστεί να καταλήξω αναίσθητη.
Αν χάσεις τη δυνατότητα να αισθάνεσαι, χάνεις την ουσία της ίδιας της ζωής. Κι είναι, πίστεψέ με, μεγαλύτερη αδυναμία ο φόβος απέναντι στο συναίσθημα παρά η παραδοχή του και η ικανότητα σου αντί να σε ελέγχει να το δαμάζεις εσύ. Αντιφατικό, ε; Δεν είναι. Ξαναδιάβασε και κάποια στιγμή μάλλον θα καταλάβεις.
Το να μπορείς να αισθάνεσαι, το να αντέχεις να σε αγαπούν απαιτεί κότσια που λίγοι άνθρωποι διαθέτουν. Έχουμε μάθει, βλέπεις, να είμαστε ή του ύψους ή του βάθους σε κάτι τέτοιους τομείς. Και ναι ασπάζεται κι αφεντιά μου το «όλα ή τίποτε», μα η απαίτηση αυτή δικαιολογείται μόνο από ανθρώπους που έχουν φτάσει σε σημείο να μπορούν να διαχειριστούν είτε το ένα είτε το άλλο. Είτε το όλα είτε το τίποτε. Διαφορετικά όταν βιώνεις το όλα το διώχνεις κι όταν βιώνεις το τίποτε, απλώς εύχεσαι να μην υπήρχες.
Καταλαβαίνεις τι λέω;
Αν όχι, ψάξε αλλού τον έρωτα, ψάξε σε άλλα μάτια αυτόν και την αγάπη. Σε κάποιον άνθρωπο που εσύ θα θεωρήσεις εύκολα διαχειρίσιμο και βγάλε εμένα σκάρτη επειδή κατάφερα να γίνω ο καθρέφτης σου. Θα διαπιστώνεις πάντα όμως -σε αυτήν την περίπτωση- πως σαν εμένα δε θα είναι κανείς.
Μοιάζεις να μην αντέχεις -βλέπεις- όσα θέλω να κάνω για σένα. Μοιάζεις να νιώθεις πως δεν τα αξίζεις. Μοιάζεις να με αντιμετωπίζεις ως κάτι που αγαπάς πάρα πολύ έχοντας όμως σχεδόν προεξοφλήσει μέσα σου ότι δεν αξίζω αυτή σου την αγάπη. Πώς εσύ δεν αξίζεις στην πραγματικότητα την αγάπη μου. Κι έτσι με πληγώνεις. Κι έτσι οι δικοί μου δαίμονες καταλήγουν αντιδρώντας να πληγώνουν εσένα.
Κάπου εδώ να σου θυμίσω πως όταν με γνώρισες είχες πει πως ήρθες για να κλείσεις τις πληγές μου. Παραδέχομαι ότι μου άρεσε πολύ αυτό κι ας πιστεύω ότι δεν είναι δουλειά του άλλου ανθρώπου να κλείνει πληγές. Τις είχα όμως. Και, ναι, μου άρεσε που το άκουσα αυτό από σένα. Δεν το παίζω τέλεια εξάλλου, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα.
Συνειδητοποιημένη είμαι. Ως εκεί. Όπως φαίνεται, όμως, ακόμη κι αυτό που μοιάζει στοιχειώδες, είναι κάτι πολύ σπάνιο στον κόσμο που έχουμε φτιάξει. Αν είχες τη διάθεση να με βοηθήσεις να κλείσω τις πληγές μου θα έπρεπε πρώτα να έχουν κλείσει οι δικές σου πληγές. Να η παράλειψή μου. Δε σε ρώτησα τότε αν αυτό το έχεις πετύχει. Το βασικότερο όλων όμως είναι ότι δε σε ρώτησα αν εσύ είσαι έτοιμη να με αφήσεις κι εμένα με τη σειρά μου να σε βοηθήσω να κλείσεις τις πληγές σου.
Αυτή μάλιστα πιστεύω πως θα ήταν η πιο καίρια ερώτηση. Και δεν την έκανα. Γι’ αυτό είναι καθαρά δική μου ευθύνη το ότι όλα τα είχα αλλιώς στο μυαλό μου, μάτια μου. Όσα έχεις ανάγκη τα σαμποτάρεις. Κάπως έτσι σαμποτάρεις κι εμένα. Κάπως έτσι σαμποτάρεις εμάς.
Κι όμως είμαι για σένα ακόμη εδώ. Μάθε όμως κάτι για μένα κι εσύ πριν κλείσω επιτέλους. Δε μένω εκεί που νιώθω ότι δε με εκτιμούν. Δε μένω εκεί που νιώθω πως η αγάπη μου απωθείται στο όνομα των ανασφαλειών. Δε μένω. Και, ναι, είμαι ικανή όσο κι αν σε θέλω να σηκωθώ να φύγω αν αισθανθώ πως δεν μπορείς να εκτιμήσεις όσα είμαι. Όσα σου δίνω. Ναι, είμαι ικανή όσο κι αν σε θέλω να σε κάνω νιώσεις πως δεν υπάρχεις για μένα καν αν πρώτη εσύ απορρίψεις όλα όσα έχω την πρόθεση να σου προσφέρω. Αν είσαι μόνο σκοτάδι μην ισχυρίζεσαι πως ήρθες για να προσφέρεις το φως. Το φως ξεμπροστιάζει πρώτα τους εαυτούς μας. Κι αυτό ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να το αντέξουν. Μάτια μου.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
