Σε θέλω, το παραδέχομαι. Φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα σου και πιάνω συχνότητες δαιμονισμένου με θερμοκρασίες κόλασης, έτσι, για να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Αλύπητα με τυραννάνε εκείνα τα οράματα που φέρνει μαζί του ο πόθος. Έχεις δει ποτέ σου μάτι να γυρνάει και να καρφώνεται σε φανταστικούς προτζέκτορες με προβολές στο υπερπέραν; Σε βάζω κάτω και το ζω στα γερά σου λέω, τα μισά αν σου έκανα δεν ξέρω πώς θα έφευγες τελικά απ’ τα χέρια μου. Γιατί υπάρχει βλέπεις κι ένα άχτι που πάει πακέτο με την εξαγριωμένη επιθυμία μου και βγαίνει πάνω σου ανελέητα.
Όταν η οργή, η ανάγκη και ο πόθος γίνονται ένα, ο έρωτας γίνεται βάρβαρος κατακτητής και τα κορμιά των «αντιπάλων» κατασπαράζονται σε πόλεμο δίχως όρια, χωρίς κανόνες. Τα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση κρίνονται απαραίτητα μέχρι τελικής πτώσης. Τα βλέμματα γίνονται σφαίρες, καρφώνονται στον στόχο, πετάνε σαϊτιές, επιβάλλονται κι επιβάλλουν. Μέχρι ν’ αφήσουν κι οι δυο την τελευταία τους πνοή στο πεδίο της μάχης με όλα τα μέλη τρεμάμενα και τους παλμούς να βροντάνε στο στέρνο σαν μανιασμένα θηρία στο κλουβί.
Ναι, έτσι σε θέλω. Με έναν έρωτα να κοχλάζει μέσα μου σαν τιμωρός κι εκδικητής. Με μια φαντασία να οργιάζει ξεδιάντροπα και να θυμίζει πείνα. Σε θέλω άγρια. Θέλω να σε τρομάξω όταν θα σε παλεύω στα σκοτάδια, να σου κόψω την ανάσα και να σου την ξαναδώσω μαζί με μια κραυγή συνοδεία, τ’ όνομά μου. Θέλω να σε πονέσω μέχρι να πάρω το αίμα μου πίσω ενώ ταυτόχρονα θα σε ικανοποιώ και δε θα ξέρεις τι να πρωτονιώσεις.
Θέλω να δω στα μάτια σου τα δάκρυα της υπερέντασης μετά το τέλος και στο δέρμα σου ζωγραφισμένο το θυμό μου από τα ίδια μου τα χέρια. Αν δεν τρόμαξες ακόμη να ξέρεις ότι θα ‘πρεπε. Θα σε σημαδέψω και χωρίς τύψεις γιατί θα ξέρω ότι όσο εσύ πονάς κι εγώ εκδικούμαι μέσα σου θα θέλεις κι άλλο. Για όσο κρατήσει θα είσαι μόνο για μένα κι αυτό, πίστεψέ με, θα σε κάνω να το αισθανθείς παντού και με κάθε τρόπο.
Δε με νοιάζει αν θα αντέξεις να μείνεις ή αν θα φύγεις μετά. Ή και να με νοιάζει δε θα στο δείξω ποτέ. Μου φτάνει που μαζί με το αίμα μου θα πάρω κι εσένα. Θα πληρώσεις χρωστούμενα, δανεικά κι αγύριστα συν-αισθήματα. Θα πληρώσεις ανοιχτούς λογαριασμούς και σπασμένα. Θα εκτεθείς στα μάτια και στα χέρια μου, θα μου τα δώσεις όλα. Και θα το θες. Καθετί που θα σου κάνω καθηλώνοντάς σε θα είναι ό,τι στη σκέψη σου θα παρακαλάς να κάνεις μετά εσύ σε μένα. Μα δεν ξέρω αν θα σε αφήσω. Θα πρέπει να βγεις από πάνω, να σου επιτρέψω για λίγο να νομίζεις πως νικάς. Θα το σκεφτώ.
Εσύ όμως δε γλιτώνεις. Ο οργασμός σου θα είναι η συγγνώμη σου μα δε θα με πείσεις εύκολα. Δε θα σε συγχωρήσω με την πρώτη. Έχω πολλά μαζεμένα στερητικά –α μέσα μου εξαιτίας σου για να το παίξω υπεράνω. Θα υποφέρεις, θα τρέμεις, θα σου κόβονται τα πόδια κι εγώ εκεί. Ώσπου να χορτάσει το τέρας που ξύπνησες κι άφησες μετά νηστικό να κάνει εικόνες, να φαντάζεται, να πονάει και να καίγεται διεγερμένο στο έπακρο από τρελές απαιτήσεις, παράνοια και πόθο.
Απόψε αν έπεφτες στα χέρια μου θα ένιωθες πώς είναι να σε εκδικείται η ηδονή.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
