Αν με θες, δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι

Τα συναισθήματα γεννάνε φόβους κι αυτό ως ένα σημείο το λες λογικό. Όταν είσαι, ας πούμε, πιο ερωτευμένος κι απ’ όσο μπορείς να αντέξεις, θέλεις έναν άνθρωπο τόσο πολύ που φοβάσαι τις απώλειες. Παίζει το μυαλό σου με τις πιθανότητες, χτίζει το κεφάλι σου σενάρια και κουβαριάζεσαι στις υπεραναλύσεις, σκοτώνοντας τον ίδιο τον έρωτα με την πρώτη ανάσα του. Άσ’ τον, όμως, ρε φίλε να ζήσει. Εκείνος ξέρει.

Κι αν τίποτε δεν κρατάει για πάντα, γάμα το τέλος που δεν ήρθε ακόμη, αξίζει απερίγραπτα περισσότερο να ζήσεις αυτή τη μαγική του αρχή, διατηρώντας την όσο πάει, απ’ το να φοβάσαι πότε θα λήξει το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς, κι εσύ κι όλοι μας κουβαλάμε κάπου μια κρυφή ημερομηνία λήξης, που –όσο μακάβριο κι αν ακούγεται– θα ‘πρεπε να αποτελεί κίνητρο για ζωή, όχι εμπόδιό της.

Θα μου πεις τώρα, δες ποια μιλάει. Εκείνη που επέλεξε να σκοτώσει τις προσδοκίες για να μην τρώει έπειτα κατάμουτρα τις ξενερωτικές απογοητεύσεις των ανθρώπινων σχέσεων -δεν είναι άμυνα αυτό; Μπορώ να γίνω αρκετά κυνική, ισχύει. Δεν το αρνήθηκα ποτέ. Τις προσδοκίες απεχθάνομαι όμως, όχι τις ελπίδες, ούτε τις επιθυμίες, μην μπερδεύεσαι. Με αυτές ζω. Και γι’ αυτές πάντα θα τολμάω ό,τι πιο πολύ γουστάρω.

Απ’ την πρώτη στιγμή που θα τολμήσεις να με πλησιάσεις, θα καταλάβεις ότι ετοιμάζεσαι να κολυμπήσεις πάνω απ’ την άβυσσο. Το ξέρεις, εξάλλου, το έζησες. Αναρωτιέσαι συχνά, καθώς προσπαθείς να με αποκωδικοποιήσεις, τι ακριβώς σκέφτομαι, τι από όλα όσα έχω πει ισχύει, τι κρύβω, τι μπορεί να ξημερώσει η επόμενη μέρα δίπλα μου, κι αυτό συνεχίζεται μέχρι να σε κάνω να νιώσεις πως σου ‘χω αποκαλύψει με έναν τρόπο όλα εκείνα που θα ‘πρεπε να ξέρεις για να ‘μαστε μαζί. Κι όμως. Τι είναι αυτό που σε κάνει τόσο ανασφαλή για το πότε θα μου ‘ρθει να την κάνω;

Έχω έναν παθιασμένο ψυχαναγκασμό μέσα μου, τροφοδοτεί κάθε έναρξή μου και με φουντώνει τόσο που αισθάνομαι πως δεν έχω ησυχία πουθενά. Ξέρω πόσο δύσκολα διαχειρίσιμο είναι, λοιπόν, το να απαιτείται διαρκώς μια ένταση στα κόκκινα για όποιον επιλέξει να μπει στο κεφάλι μου και να τα κάνει όλα λίμπα. Για όποιον συνειδητά με επιλέξει.

Όμως αν θέλεις κάτι πολύ, δε χρειάζεται να το αντέχεις για να ‘σαι μαζί του, κάθε λαχτάρα σου αποζητά τον έρωτα κι αυτό αρκεί. Σε φοβίζουν τα άκρα; Σκέφτεσαι πως καιρό μετά, όταν όλο αυτό που μας έδεσε περάσει στο στάδιο της αγάπης, δε θα μπορεί η καύλα μας να σταθεί σε ικανοποιητικά για ‘μένα επίπεδα και σκαλώνεις; Φοβάσαι ότι θα την κάνω με ελαφρά μόλις καταλάβω ότι οι καυτές ανάσες κι οι ψιθυριστές προκλήσεις τείνουν να γίνουν τρυφερές αγκαλιές και παιχνιδιάρικα χαμόγελα; Μα γιατί αυθυποβάλλεσαι από όσα σου ‘χουν μάθει οι άλλοι για τον έρωτα; Ποιος σου είπε ότι αναιρεί το ένα το άλλο και σκοτώνεις από τώρα τη μαγεία μέσα σε κυκεώνες σκέψεων, υποθέσεων κι αναπάντητων ερωτήσεων;

Με θες; Αν ναι, δε σου χρειάζεται τίποτε περισσότερο για να κρατηθείς, το ένστικτό σου θα μιλάει πάντα πριν από εσένα, αρκεί να μην το φιμώνεις με φοβίες κι υπεραναλύσεις. Όπως τότε. Τότε που ανατινάχτηκε η ύπαρξή σου καθώς σε πλησίασα, έτσι, επικίνδυνα για πρώτη φορά. Πριν με αγαπήσεις κι αρχίσει το γρανάζι του εγκεφάλου σου να γεννάει αυτά τα «αν», τα «πώς» και τα «μπορεί». Πριν ο έρωτας γίνει κάτι πιο δυνατό αλλά επίφοβο μέσα στην ένταση του δεσίματός μας. Αν με θες, δε σου χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το ένστικτό σου που θα πατήσει εκείνο το γαμημένο off σε ό,τι μας μπλοκάρει.

Είμαι δύσκολος άνθρωπος, πάσο. Τόσα χρόνια συζούμε ο εαυτός μου κι εγώ στο ίδιο κεφάλι. Αν με ρωτάς, ξέρω ότι δεν παλεύομαι εύκολα. Ξέρεις, όμως, πως τα δύσκολα ερωτεύεσαι, ξέρεις κι εσύ τι ερωτεύτηκες σε ‘μένα κι ας μη μου το πεις ποτέ ανοιχτά, αρκεί να το θυμάσαι πάντα. Όσο το δικό μας «πάντα» διαρκέσει αν δεν το σκοτώσουμε εμείς. Δε βλάπτει πού και πού να βλέπεις στα μάτια μου την πρώτη μας ματιά. Δε βλάπτει πού και πού να νιώθεις στο άγγιγμά μου το σκίρτημα της πρώτης ανάγκης μας για επαφή. Δεδομένος κανείς δεν είναι και ξέρεις πως αν για ‘σένα ποτέ γίνω συνήθεια, για κάποια επόμενη θα ‘μαι το πρωτόγνωρο που ήμουν τότε στα δικά σου μάτια. Γιατί ο ίδιος άνθρωπος είμαι κι αν κάποτε κάτι πάνω μου σε τάραξε, ακόμη υπάρχει -αρκεί να μην επαναπαυτείς.

Γι’ αυτό σου λέω, αν με θες δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι πέρα απ’ τα δικά σου παράσιτα. Αν θέλεις, κάνε τους τη χάρη για να με χάσεις σίγουρα. Αν πάλι γουστάρεις ακόμη, αφέσου κι έλα να ζήσουμε μαζί ένα σωρό πρώτες φορές ακόμη.

Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αποζητούσες όπου κι αν βρισκόμασταν, ο ίδιος άνθρωπος που σε ξεμονάχιαζε με κάθε ευκαιρία για να νιώσει το κορμί σου να ανατριχιάζει στα χέρια του. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που έπαιζε με το μυαλό σου κι εσύ με το δικό του, που σε προκαλούσε με θράσος απύθμενο, εκείνος που δεν κολλούσε πουθενά, προκειμένου να σε ‘χει πέντε λεπτά ακόμη, ο άνθρωπος που πάντα ήθελες κι εσύ να ενωθείτε λίγο περισσότερο, για όση ώρα κάθε φορά μπορούσες να ξεκλέψεις, όπου κι αν ήσουν, όπου κι αν ήμουν. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που μαζί του γούσταρες να παίρνεις απρόβλεπτες πρωτοβουλίες, δίνοντας ζωή σε βράδια εφηβικά και παράνομα. Αυτή είμαι και θα ‘μαι πάντα. Αν όχι για ‘σένα, για κάτι μετά από ‘σένα, για κάποιον που θα μπορεί ξανά όλα αυτά να τα εμπνεύσει, να τα δει.

Για πες μου, λοιπόν, θα αφήσεις τους φόβους σου να σκοτώσουν τις στιγμές μας; Θα αφήσεις τον εαυτό σου να ξεχάσει ποιες είμαστε πραγματικά τρομάζοντας μπροστά στο πώς θα καταλήξουμε; Θα αφήσεις την ενηλικίωση και την καθημερινότητα να σε πάρουν απ’ το χέρι σε μια βαρετή τέλεια ασφαλτοστρωμένη ευθεία; Ή θα αφεθείς στην τρέλα μας, στην τρέλα των ερωτευμένων και σε ό,τι μας έφερε κοντά χωρίς δεύτερες σκέψεις;

Με θέλεις, μάτια μου; Αν ναι, τι τη χρειάζεσαι τη γαμημένη λογική, όταν μιλάει το πάθος;