Αν μου φερθείς ως δεδομένο σου έχω φύγει

Των άκρων. Αν σε ενδιαφέρει και μπεις στον κόπο να με ψάξεις λίγο περισσότερο ή αν ρωτήσεις, βρε αδερφέ, κανέναν δικό μου άνθρωπο πέντε πράγματα για μένα, αυτό θα διαπιστώσεις. Αυτό θα σου πούνε πρώτο-πρώτο ή έστω απ’ τα πρώτα. Κι αν μείνεις και λίγο παραπάνω τελικά θα επιβεβαιώσεις ιδίοις όμμασι πόσο μυστήριο τρένο είμαι, γενικά κι ειδικά. Λέγοντας «γενικά» εννοώ τη γενικότερη κοσμοθεωρία μου. Τη γενικότερη στάση ζωής μου, αν σε βολεύει πιο πολύ. Μικρή σημασία έχει έτσι κι αλλιώς το «γενικά», εδώ που τα λέμε όμως, αν δεν έχεις θέληση και γερό στομάχι να δηλώνεις το παρόν για τόσο όσο χρειαστεί ώστε να μάθεις το «ειδικά» μου.

Όχι, κάτσε, μισό λεπτό. Ξέρω πώς ακούστηκε όλος αυτός ο πρόλογος και πίστεψέ με –αν σου βγαίνει– δεν έχω καμία διάθεση να πουλήσω μούρη. Για την ιστορία σκέφτηκα να αραδιάσω μερικά πραγματάκια πριν μπω στο παρασύνθημα έτσι γιατί κι ο πρόλογος που λέγαμε είναι ένας απ’ τους τρόπους να συστηθεί κανείς γραπτώς.

Από μικρή, που λες, ένα απ’ τα στραβά μου ήταν ότι βαριόμουν εύκολα. Βαριόμουν οτιδήποτε δεν ήταν ικανό να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στα επίπεδα του δικού μου ρυθμού λειτουργίας, οτιδήποτε δε μου προκαλούσε νέες συγκινήσεις, οτιδήποτε δε με έκανε να αισθάνομαι ακραία. Αν έστω και στο ελάχιστο έχανες την προσοχή μου καταλήγοντας να μου θυμίσεις κάτι νορμάλ, καθημερινό, συμβατικό, με έχανες τις πιο πολλές φορές γενικά. Φτου κι απ’ την αρχή θα έπρεπε τότε να εφεύρεις νέους τρόπους ώστε να κερδίσεις εκ νέου την προσοχή μου.

Δεν ήθελα να νιώθω συνηθισμένη γιατί δεν ήμουν συνηθισμένη κι αν το καλοσκεφτείς κανείς μας δεν είναι. Κι αν ένιωθα έτσι ως παιδί, πριν καν καλά-καλά συνειδητοποιήσω τον εαυτό μου και την ύπαρξή μου, τι σε κάνει να πιστεύεις πως τώρα θα ήμουν σε θέση να συμβιβαστώ με οποιουδήποτε είδους ημίμετρο;

Ιδιαίτερα στον έρωτα –κατάσταση θα έλεγε κανείς φύσει ακραία– πώς να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από το παράφορο της αρχής; Όταν δυο άνθρωποι καψουρεύονται και γίνεται το μοιραίο μπαμ, μοιάζουν ικανοί να κάνουν τα πάντα για τον έρωτά τους. Εκρήγνυνται σε κάθε ματιά, ανατριχιάζουν με το παραμικρό άγγιγμα, γουστάρουν στα τέρματα πρώτα τα ελαττώματα του άλλου και μετά όλα τα υπόλοιπα πάνω του. Καυλώνουν ακόμη και με τις καλημέρες, δίνονται ψυχή και σώμα σαν να μην υπάρχει αύριο, τα παίζουν όλα για όλα, διεκδικούν μέχρι τελικής πτώσης, καρδιοχτυπούν τα βράδια πάνω από κινητά, επιδιώκουν το μαζί σαν δαιμονισμένοι κι ό,τι κι αν τους απασχολεί επισκιάζεται πάντα από αυτόν ή αυτή.

Όταν είσαι φρεσκοερωτευμένος στη λίστα με τις προτεραιότητες θρονιάζεται πρώτο-πρώτο ένα όνομα και μάλιστα αν ψάξεις για το νούμερο δύο θα δεις ότι έχει φάει ήδη τη σκόνη του. Καίγεσαι απ’ τον πόθο κι όλες σου οι κινήσεις γίνονται παθιασμένα έχοντας έναν κοινό στόχο, ένα πρόσωπο.

Μάντεψε, λοιπόν. Αν κάτι με κρατάει σε μια σχέση είναι αυτή, η καύλα της αρχής. Δεν είμαι και δε θα είμαι ποτέ δεδομένη ακόμη κι αν καταφέρεις να με κάνεις να σε αγαπήσω, χρόνια μετά. Μην πέσεις στην παγίδα κι επαναπαυτείς, δε θα ξέρεις από πού σου ήρθε. Ψυχοφθόρο, το λες. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι είμαι εύκολος άνθρωπος, μάτια μου.

Ξέρω τι θα μου πεις ίσως. Πως με τον καιρό ο έρωτας ωριμάζει, πως η αγάπη παίρνει τη θέση του ενθουσιασμού και πως η καθημερινότητα αλλάζει τους φρενήρεις καψουρεμένους μας ρυθμούς. Τη γουστάρω την αγάπη, αγάπη μου, δεν το αρνούμαι. Ό,τι κι αν είναι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σπάνιο κατά τη γνώμη μου και τη γουστάρω. Μη μου σκοτώσεις το πάθος, όμως.

Δε θα σε συγχωρήσει το αίμα μου που βράζει ακόμη κι αν σε έχω αγαπήσει πολύ. Θα είμαι εκεί για σένα, ο άνθρωπός σου ίσως και για μια ζωή. Αλλά από μένα στο κομμάτι του έρωτα δε θα ‘χεις να κερδίσεις κάτι παραπάνω αν με ξεκαυλώσεις. Θα φύγω αλλάζοντας για σένα ιδιότητα όσο κι αν μου στοιχίσει αυτό. Λίγο αν με αφήσεις, σε άφησα. Στο είπα από την αρχή, εξάλλου, βαριέμαι εύκολα.

Εγρήγορση, είναι η λέξη κλειδί. Αν με θεωρήσεις δεδομένη, λοιπόν, έστω και για μία στιγμή ενστικτωδώς θ’ αρχίσει το μυαλό μου να αποζητά νέες περιπέτειες. Μην το πάρεις σαν απειλή, όχι. Έτσι είμαι, είναι τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο την ίδια στιγμή. Απλώς δε γουστάρω να συμβιβάζομαι στα χλιαρά συναισθήματα, ποτέ μου δεν υπήρξα σε τίποτε χλιαρή ούτε η ίδια. Πολλές φορές κουράζω. Κουράζω απίστευτα με τις αντιθέσεις και τα άκρα μου, κουράζω με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου που φαινομενικά δεν έχουν πάντα κάποια βάση λογική, κουράζω που επιλέγω το κόκκινο χωρίς να βάζω σταγόνα νερό στο κρασί μου για χάρη της ηρεμίας που οι περισσότεροι χρειάζονται.

Αγάπη μου, θα ηρεμήσω θέλοντας και μη όταν πεθάνω, ο έρωτας, όμως, είναι ζωή πέρα από κάθε περιθώριο και δε σηκώνει γαλήνια νερά. Στον έρωτα καβαλάς εν τω μέσω της καταιγίδας ένα καράβι και παλεύεις με τη θάλασσα στην πιο άγρια μορφή της για πάρτη του ή για πάρτη της.

Τι να σε κάνω αν αντί να με εξαγριώνεις, μου κόβεις τη φόρα; Αν είσαι μάγκας, ξεπέρνα για μένα τα όριά σου, έλα να φτάσουμε στα άκρα μαζί και βρες τρόπο να με ηρεμείς με μια αγκαλιά μόνο όταν στ’ αλήθεια δεν είμαι καλά. Γιατί όταν ερωτεύομαι σημαίνει πως σε έχω επιλέξει σε κάθε έκφανσή μου κι ό,τι κάνω, το κάνω με το γκάζι στο φουλ.

Θα με αντέξεις; Δε σου ζητάω συμβόλαια κι υπογραφές, για την ακρίβεια δε σου ζητάω τίποτε. Ίσως σε προετοιμάζω μόνο λίγο για το πού έχεις μπλέξει αλλά ως εκεί. Το ‘χεις; Θα είμαι εδώ. Δεν το ‘χεις; Ψάξε για κάτι πιο ήρεμο, θα το χρειαστείς. Είμαι δράση-αντίδραση κι ό,τι μου βγάζεις, αυτό θα σου δίνω. Δε μου αρέσει να ξενερώνω. Τίποτε δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί να είμαι εγώ;