Άντεξέ με όταν φαίνεται να μην το αξίζω

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, μάτια μου. Κι αν μου ζητούσε κανείς να μιλήσω αντικειμενικά για εμάς τους δυο αυτό που θα σου έλεγα θα ήταν να μείνεις μακριά μου. Μα κάποια πράγματα δεν ελέγχονται. Αν πέσεις στην παγίδα του έρωτα οτιδήποτε κι αν προσπαθήσεις να περισώσεις ή να συγκρατήσεις εκ των υστέρων θα είναι πια πολύ αργά. Δεν ξέρω για ποιον λόγο με ερωτεύτηκες ενώ απ’ την πλευρά μου έχω χιλιάδες να σου αραδιάσω που με έκαναν να ερωτευτώ εγώ εσένα.

Δεν είναι ότι μου λείπει η αυτοπεποίθηση ή ότι προσπαθώ να το παίξω μετριόφρων. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Σε γενικές γραμμές τα πάω πολύ καλά με τον εαυτό μου, τον γουστάρω για όσα κρύβει μέσα του μα είμαι αρκετά συνειδητοποιημένη ώστε να ξέρω πόσο άσχημα μπορώ να φερθώ και πόσο καθίκι θα μπορούσα να γίνω. Θες οι άμυνές μου που με κόπο έχτισα μέσα στα χρόνια, θες ότι από μικρή δεν το είχα εύκολο ν’ ακολουθήσω το δρόμο της «κανονικότητας» που μου υποδείκνυαν οι γύρω μου, κατέληξα φτερό στον άνεμο από κάθε άποψη και το ξέρεις.

Έχω κι άσχημες στιγμές, μάτια μου, να μοιραστώ μαζί σου εκτός από τις όμορφες που θα ήθελα όσο τίποτε να ήμουν ικανή να σου προσφέρω. Δεν το ‘χω πια με τα συναισθήματα, δε γνωρίζω πώς να τα διαχειριστώ. Άλλοτε με τρομάζουν πολύ και κλείνομαι άλλοτε με πνίγουν και δεν μπορώ να τα ελέγξω, άλλοτε τα παγώνω για να μη με λυγίσουν. Πάντα ήμουν  των άκρων μα όσο μεγάλωνα τα άκρα απομακρύνονταν όλο και περισσότερο το ένα απ’ το άλλο. Το αποτέλεσμα το βλέπεις και μόνη σου. Έφτασα στο παρόν να κρύβω μέσα μου δυο εαυτούς τόσο αντιφατικούς που ούτε καν η ίδια δεν μπορώ να κουμαντάρω εύκολα.

Αν είχα τα κότσια θα έπρεπε να φύγω πρώτη εγώ. Όσο κλισέ και μελοδραματικό κι αν ακουστεί πιστεύω ακράδαντα πως δε σου αξίζω. Κι αν ήθελα να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά μου όταν λέω πως σε νοιάζομαι σκέφτομαι πολλές φορές ότι ο τρόπος θα ήταν όντως να μη σε ξαναδώ. Απ’ την άλλη όμως ποιος άραγε καθορίζει τι πρέπει, τι δεν πρέπει και ποιο είναι όντως το καλύτερο για έναν άνθρωπο αν όχι ο ίδιος του ο εαυτός;

Είναι τόσο σπάνιο το αμοιβαίο συναίσθημα που, όχι, δε μου βγαίνει να σου πω φύγε ή να χαθώ εγώ. Ακόμη κι αν μοιάζει εγωιστικό απ’ την πλευρά μου εκείνο που μου βγαίνει να σου φωνάξω είναι «άντεξέ με». Κι αυτό γιατί βλέπω και νιώθω ακραία πως κι εσύ το θέλεις. Τουλάχιστον στο τώρα. Μόνο το παρόν έχουμε εξάλλου οι άνθρωποι. Γι’ αυτό έλα να το δοκιμάσουμε. Να παλέψουμε μαζί η καθεμία με τις σκοτεινές πλευρές της άλλης και πού ξέρεις, ίσως βγούμε από πάνω τελικά.

Θα υπάρξουν στιγμές που θα κλείνομαι και θα σε κάνω ν’ αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι ή αν ενδιαφέρομαι όντως για σένα. Θα αρνούμαι να σε πιστέψω απόλυτα γιατί έχω μάθει να μην έχω προσδοκίες από κανέναν κι αυτό με κάνει ενίοτε απίστευτα κυνική. Θα έρθουν μέρες που θα νιώσεις πως σε ακυρώνω ή σε προσγειώνω απότομα γιατί η έκφραση συναισθημάτων με τρομάζει. Δε μου είναι καθόλου εύκολο να αφεθώ σε αυτά που ισχυρίζονται οι άλλοι πως έχουν. Θα ‘χεις να τα βάλεις συχνά και με την αφοπλιστική μου ειλικρίνεια που ενίοτε είναι ικανή ν’ αγγίξει τα όρια του μηδενισμού.

Άλλες πάλι φορές θα χρειαστεί να παλέψεις με την κατά τα άλλα απάλευτη κυκλοθυμία μου. Θα αναρωτιέσαι αν είμαι όντως διχασμένη προσωπικότητα και ποια από όλα όσα λέω ή νιώθω όντως τα εννοώ ή τα βιώνω. Μέχρι κι εγώ η ίδια έρχονται μέρες που σκέφτομαι πως νιώθω τα πάντα και τίποτε την ίδια στιγμή. Πολλά από αυτά είναι αλληλοαναιρούμενα βλέπεις. Κι όμως υπάρχουν περιπτώσεις που ισχύουν ταυτόχρονα όλα μαζί.

Κι εσύ πάντα θα είσαι εκεί, στο μάτι του κυκλώνα. Θα προσπαθείς να με καταλάβεις, να με μάθεις, να με πλησιάσεις. Άλλοτε θα σε αφήνω ένα εκατοστό τη φορά, άλλοτε θα κάνω δέκα βήματα πίσω μα όσο θα περνάει ο καιρός θ’ αρχίσεις να με μαθαίνεις, να με αισθάνεσαι, να με ερμηνεύεις όλο και πιο έντονα. Ειδικά εσύ που μέσα σε μια νύχτα έπιασες με μία μόνο ματιά σχεδόν όλο μου τον κόσμο κι ας μην το παραδέχτηκα ποτέ ανοιχτά. Ειδικά εσύ το ξέρω ότι μπορείς να με ξεγυμνώσεις κι αυτό με φοβίζει ακόμη πιο πολύ την ίδια στιγμή που με κάνει να θέλω απλώς να χαθώ με τις ώρες μέσα στην αγκαλιά σου σαν παιδί.

Γι’ αυτό σου λέω πως αν αντέξεις τις άμυνές μου, αγάπη μου, θα κληθείς να αντέξεις στο τέλος και τις «επιθέσεις» μου. Γιατί αν με αγαπήσεις γι’ αυτό που είμαι τότε θα δεις πόσο έντονα είμαι ικανή να σε αγαπήσω κι εγώ επειδή είσαι εσύ. Μόνο που εγώ, όχι, δεν έχω μέτρο. Κι αν αποφασίσω να βγάλω συναίσθημα θα είναι στα κόκκινα κι όλα για όλα.