Απόψε δεν έχω λόγια αντάξια του χάους μου. Σαν να άδειασε το μυαλό μου από έννοιες, λέξεις, λογική. Με εκνευρίζουν όσα δε μου είναι πλέον αρκετά. Τι άλλο να σου πω; Τι άλλο πρέπει να κάνω την ίδια ώρα που στέκομαι μπροστά σου πλήρως εκτεθειμένη;
Τα γάμησα όλα για σένα και ήταν χαρά μου. Η πιο θλιβερή χαρά της μέχρι τώρα ζωής μου. Η πιο γλυκιά μελαγχολία, το πιο αγαπημένο κρίμα, το πιο πολύτιμο γαμώτο. Απόψε δεν έχω άλλα λόγια αντάξιά σου.
Ίσως αναρωτηθείς γιατί κατέληξα να γράφω τελικά, αφού είναι έτσι τα πράγματα. Θέλω να κάνω τις λέξεις να ματώσουν, γι’ αυτό. Να τις εκδικηθώ που δε μου φτάνουν πια. Να γίνω σαδιστής στη θέση σου, να βασανίσω σκέψεις, αναμνήσεις, τον εαυτό μου. Και να παραμυθιαστώ. Να παραμυθιαστώ ότι κάπου προς το τέλος ενός κατεβατού γεμάτου ασυναρτησίες, μια μικρή αλήθεια ίσως βρει διέξοδο με τα χίλια ζόρια να υπάρξει. Να μου ξεφύγει και να ‘ρθει να σε βρει, αντί για μένα.
Εμένα μη με περιμένεις. Θέλω τόσο πολύ να έρθω κοντά σου, που δεν πρόκειται ποτέ να σε ξαναπλησιάσω. Σε λαχταράω σαν επείγουσα ανάγκη, γι’ αυτό σε φοβάμαι. Έφαγα τα μούτρα μου πάνω στα όχι σου. Μου κόπηκαν και τα φτερά και τα γόνατα κι ο τσαμπουκάς, μου κόπηκαν όλα.
Δε μετάνιωσα. Για μένα αξίζεις πολλά. Απλώς έπαψα να ελπίζω κι αυτό είναι κάτι που κέρδισες με το σπαθί σου εσύ. Μα, πίστεψέ με, η απελπισία είναι πραγματικό μαρτύριο, αφήνει σημάδια. Και δεν ξέρω τελικά αν συμφωνώ με όσους λένε πως πονάει λιγότερο από τις φρούδες ελπίδες.
Απόψε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα θέλω απεγνωσμένα να σου πω τα πάντα ξανά και ξανά και ξανά. Κι αν υπάρχουν και περισσότερα από τα πάντα θέλω να σου τα πω κι αυτά. Να σου φωνάξω σαν να πρόκειται αύριο να καταστραφεί ο κόσμος ότι σ’ αγαπάω! Κι έτσι να βρουν πάλι το νόημά τους όλα μέσα από μια κραυγή.
Βαρέθηκα να ουρλιάζω στα μαξιλάρια μου μην τυχόν κι ακούσει κανείς την παράνοιά μου. Δε θέλει σιγαστήρες ο έρωτας, ντουντούκες και μεγάφωνα θέλει. Φλέβες να πετάγονται από την υπερένταση, βραχνιασμένους λαιμούς και μάτια να γυαλίζουν.
Δεν έχω όμως λόγια απόψε. Κουβαλάω μια φορτισμένη θεατρική σιωπή. Την πιο γεμάτη σιωπή που θα σου χαρίσει ποτέ άνθρωπος. Με τη διαφορά πως η δική μου σιωπή είναι ικανή τελικά να σου πάρει το κεφάλι, να σε ξεκουφάνει, να σε ξεμπροστιάσει. Είναι πιο τρομακτική κι από κραυγή στη μέση της νύχτας. Είναι πιο δοτική κι από λογοτεχνικού επιπέδου ερωτική εξομολόγηση. Πιο απαιτητική κι από το «σε θέλω» που ακούγεται στο αμήν της ένωσης.
Αν απόψε έβρισκα λόγια, ίσως στην τελική να μου έλεγα και κάποια ψέματα. Μπορεί να προσπαθούσα να με πείσω ότι δε σε σκέφτομαι και τόσο τώρα πια. Θα πειραματιζόμουν μπας και καταφέρω να σε κρύψω κάπου, που να μην μπορώ ούτε εγώ η ίδια να σε βρω μετά.
Ξέρω όμως ήδη, ότι κάθε μου στοίχημα θα είχε αποτύχει πριν τεθεί καν. Βλέπεις, μάτια μου, είσαι μέσα μου. Ακόμη κι αν δε σε έβρισκα πλέον πουθενά λοιπόν, θα λειτουργούσες εξίσου τραγικά και ως υποσυνείδητο. Γιατί ναι, μέσα μου είσαι και δε θα φύγεις ποτέ από ‘κει. Εκτός αν ξεριζώσω μαζί σου κι ό,τι δικό μου σε λάτρεψε. Δε θέλω όμως.
Απόψε δεν έχω άλλα λόγια για σένα. Μόνο εμένα έχω να σου δώσω. Αλλά και η δική σου σιωπή με έχει διαλύσει.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
