Απόψε να ερωτευτούμε λιγάκι παραπάνω

«Θα τα καταφέρουμε;» Με ρωτάς κι ανοίγεις διάπλατα αυτές τις ματάρες που με υπνώτισαν απ’ το πρώτο βράδυ, όλο προσμονή για μια ενθαρρυντική μου απάντηση. Και τότε θέλω να σε αρπάξω, να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, να σε ηρεμήσω, να ησυχάσω την ανάσα σου και να σου πω ψιθυριστά στο αφτί «για όλα όσα φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Και θα το εννοώ.

Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί, δεν έχω ιδέα με τι θα τα βάλουμε, πόσο θα χρειαστεί να παλέψουμε, με τι όρους και με ποιους αντιπάλους. Η ζωή δεν είναι συμβόλαιο, βλέπεις. Ούτε οι σχέσεις υπογεγραμμένες συμβάσεις. Μα θα το εννοώ. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί πιστεύω σε όλα όσα θέλουμε πολύ. Γι’ αυτό όσο και να φοβάσαι δε θα σου πω να μην το κάνεις. Θα σου πω ότι γράφω τους φόβους μας στ’ αρχίδια μου και το ίδιο θα σου ζητήσω να κάνεις κι εσύ. Θα σου ζητήσω να κοροϊδεύεις κατάμουτρα κάθε φοβία που σου φυτεύουν στο μυαλό πότε η λογική πότε το συναίσθημα και πότε οι άλλοι.

Θα σου ζητήσω να ακούς μόνο τις πραγματικές επιθυμίες σου με το κεφάλι ψηλά και τις ματάρες σου καρφωμένες στους στόχους σου. Πολλοί από αυτούς είναι κοινοί μας. Τουλάχιστον προς το παρόν. Μα ούτε το μέλλον μην αφήσεις να σε νοιάξει. Γιατί το ορίζεις ίσως μόνο εν μέρει και μόνο μέσω του παρόντος σου και των στιγμών που τολμάς. Με κανέναν άλλον τρόπο.

Κι όλα αυτά θα σου τα ζητήσω. Δεν πρόκειται να απαιτήσω από εσένα τίποτε γιατί αλλιώς θα ακύρωνα τον αυθορμητισμό με τον οποίο εμείς οι δυο ερωτευτήκαμε. Τον αυθορμητισμό του ίδιου του έρωτα που μόνο εκείνος μπορεί να σου πει εμπιστευτικά πώς γίνεται να φοβάσαι, αλλά να μη σε νοιάζει καθόλου στην τελική. Μόνο ο έρωτας ξέρει να σου πει πώς γίνεται όλα όσα σε τρομάζουν να τα κάνεις πράξη την αμέσως επόμενη στιγμή χωρίς ο εαυτός σου να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Γιατί ο ερωτευμένος δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ο ερωτευμένος είναι ασταμάτητος. Ειδικά όταν φοβάται.

Πάρε με εσύ αγκαλιά λοιπόν και σου υπόσχομαι πως οι φόβοι σου από ‘δω και πέρα θα έχουν να κάνουν μαζί μου και με τον ίδιο τον έρωτα. Σου υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να είμαι για σένα πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από κάθε φοβία σου κι ένα κλικ περισσότερο ερωτευμένη από πριν κάθε στιγμή που περνάει μόνο και μόνο για να δεις πως έτσι, ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Έλα να ερωτευτούμε λιγάκι παραπάνω απόψε και να φοβηθούμε λίγο λιγότερο από χτες. Έλα να κάνουμε έρωτα κι έτσι δε θα ξεχάσουμε ποτέ τι σημαίνει πάθος για ζωή. Τα κορμιά μας ξέρουν να τα δίνουν και να τα παίρνουν όλα. Οι ψυχές μας το ίδιο. Κι όταν το μυαλό σκαλώνει ένα κοκτέιλ ουσιών απόσταση είναι μέχρι να ξαναπάρει ο εγκέφαλος τον δρόμο ενός πάθους που δεν κολλάει πουθενά προκειμένου να έχει αυτό που θέλει. Όλες τις εκκρίνουν οι ερωτευμένοι.

Γι’ αυτό τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όταν φοβάσαι, απλώς κοίτα με κι ερωτεύσου με ξανά απ’ την αρχή. Όταν θα φοβάμαι θα σε κοιτάζω και θα σε ερωτεύομαι κι άλλο. Ώσπου εγώ κι οι φόβοι σου να μη χωράμε πια μαζί μέσα σου. Ώσπου να τους κάνω να με βλέπουν και ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο στο κεφάλι σου. Γιατί εμένα, κορίτσι μου, στ’ αρχίδια μου οι φόβοι μας όσο έχουμε η μία την άλλη.

«Στ’ αρχίδια μου οι φόβοι σου. Θα τους κρεμάσω έναν έναν στον τοίχο απέναντι. Να τους χαμογελάσεις και να κοιμάσαι ήσυχη. Στο κρεβάτι μου». -Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας