Δε με κράτησες

Θέλησες πολλά από μένα. Τόσα που παραμένοντας ο εαυτός μου κι εσύ ο δικός σου δεν μπόρεσα τελικά να σου τα δώσω. Για όλα όσα με ήθελες και δεν μπόρεσες να εξηγήσεις, γι’ αυτά ακριβώς δεν κατάφερνες να αντέξεις ούτε μακριά μα ούτε δίπλα μου.

Όταν θέλω κάτι πολύ με τρομάζει, αλλά στο τέλος θα το κάνω. Πάντα, όμως, θέτω τους δικούς μου όρους στο εκάστοτε παιχνίδι. Γιατί για μένα ο έρωτας είναι παιχνίδι. Τζόγος είναι, όπως κι η ίδια η ζωή, γι’ αυτό πρέπει να με εμπνέει για να αποδίδω. Αν με κάνει να βαρεθώ θα βρω στο τέλος κάτι άλλο ικανό να κρατήσει ψηλά την αδρεναλίνη μου. Δεν πιστεύω στο «μείνε», αλλά στο «κράτα με». Πόσες φορές παίζει ν’ αναρωτήθηκες κάποτε γιατί εκείνη κι όχι εσύ; Πόσες φορές αναρωτήθηκες με τι φόντα θα μπορούσες εσύ να διαχειριστείς εμένα, θυμάσαι;

Ποτέ δεν ήταν το θέμα να με διαχειριστείς. Δίπλα μου θέλω μόνο ανεξέλεγκτους ανθρώπους. Γιατί το ίδιο ανεξέλεγκτη είμαι κι εγώ αν με εμπνεύσεις. Όσα ένιωθες μέσα σου έβραζαν, μα κάθε φορά που σου ξέφευγε κι άφηνες κάτι παραπάνω να φανεί, αμέσως μετά έτρεχες να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Πάντα κάτι σου έφταιγε και μαζί μ’ εσένα δεν έδωσα τελικά ούτε εγώ κάτι σημαντικό απ’ τον εαυτό μου σε ό,τι πήγε να γεννηθεί ανάμεσά μας.

Μόνο κάτι σκόρπιες εμπνεύσεις που κάποτε διάβαζες και σε ξανακέρδιζαν πάλι απ’ την αρχή. Μακάρι να ήξερες, όμως, το πραγματικό μέγεθος του χάους που κουβαλάω. Αν έχει μέγεθος το άπειρο, φυσικά. Αν υπάρχει στη ζωή μου κάποια που κατάφερε να με κρατήσει για λίγο περισσότερο από όσο αντέχω κι εγώ η ίδια, ήταν επειδή δε φοβήθηκε στιγμή να διεκδικήσει όσα στ’ αλήθεια γούσταρε. Δε φοβήθηκε στιγμή να σταθεί απέναντί μου, να μου πει «σε θέλω» και να το εννοεί με όλο της το είναι.

Υπήρξες δειλή. Δειλή απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι σε μένα, απέναντι σε όλα εκείνα που ίσως να καταλάβαινες ότι ήθελες, αν δεν προσπαθούσες να το παίξεις αποστασιοποιημένη. Ναι, ούτε εγώ δένομαι. Μόνο μπορεί κάπου-κάπου να επιλέξω να δείξω πως έχω δεθεί, έτσι για να μην είναι άνισες οι δόσεις των συναισθημάτων στις σχέσεις που ακόμη κρατάω. Παίκτη, με λένε συχνά, ίσως γι’ αυτό τώρα που το σκέφτομαι.

Αν ποτέ αναρωτηθείς ξανά πώς θα μπορούσες να με διαχειριστείς, λοιπόν, σκέψου με απλώς σαν μια αντίδραση σε κάθε σου δράση. Αν ήσουν πιο αποφασιστική θα με έβλεπες χείμαρρο. Αν ήσουν λιγότερο φοβισμένη θα με έβλεπες ατρόμητη. Αν ήσουν πιο παθιασμένη θα με έβλεπες ηφαίστειο. Κι αν κατάφερνες τελικά να στηρίξεις τον ίδιο σου τον εαυτό θα με ένιωθες πραγματικά εκεί για το λίγο ή το περισσότερο που θα επέλεγες κι όχι στα χαμένα.

Μάζεψε, λοιπόν, όσες βρόμικες σκέψεις έκανες για εμάς τις δυο γιατί όσο κι αν το ήθελες δεν είχες τα κότσια να τις κάνεις πράξη, έτσι που να πετύχεις να με ξεσηκώσεις στην πραγματικότητα όσο το έκανες στα λόγια. Μάζεψέ τις και προσπάθησε να δεις αν θα μπορέσεις σε κάποια επόμενη να τις εφαρμόσεις.

Αν και, μάτια μου, ποτέ δε θα μάθεις πώς θα ήταν μαζί μου όλα όσα προκάλεσες, αν τα ζούσες στο χίλια αντί να πουλάς τρελίτσα σε κάποια που ήδη δηλώνει από μόνη της τρελή. Των άκρων ήθελες να είσαι, μα έσπαγες τα περιθώρια μόνο από μέσα σου. Η διαφορά μας ήταν ότι εγώ ζω μονίμως έξω απ’ τα όρια. Κι αν σπάω κάθε μέρα τα δικά μου, τα δικά σου τα έχω ξεπεράσει προ πολλού. Άσε τις ηλικίες που ισχυριζόσουν εξάλλου πως δε σε ένοιαξαν ποτέ, λοιπόν, γιατί αλλού ήταν το θέμα σου και το ξέρεις.

Είχαμε επικοινωνία, ναι. Πηδούσαμε όμορφα η μία το μυαλό της άλλης. Η θεωρία μας ήταν απ’ τις πιο έντονες ιστορίες ανεξήγητης και μοιραίας έλξης. Ξέρεις, όμως, γιατί εκείνη κι όχι εσύ; Γιατί εκείνη έσπασε τα όρια με πράξεις και τα έκανε όλα πουτάνα για να με έχει.

Εσύ τώρα πια απλώς μάζεψε τις επιθυμίες που κάποτε έταζες με περισσό πάθος όπως μάζευες κάθε φορά άρον-άρον το συναίσθημα, έτσι και τολμούσε να σου ξεφύγει μια σταγόνα παραπάνω απ’ όσο υπολόγιζες.

Άσε με να ζω τον έρωτα όπως του αξίζει και να είσαι σίγουρη πως πάντα φεύγω από παντού αν κάτι δε με καλύπτει. Κυνική ξε-κυνική τους αφήνω να λένε ό,τι θέλουν για μένα. Όπως άφησα τη χημεία μας να με παρασύρει κάποτε για να δω το πείραμα να αποτυγχάνει στα χέρια σου. Ήταν ωραία, μα τελικά δεν ήσουν για τη θετική κατεύθυνση ούτε εσύ. Θα έγραφες πολύ ωραίες εκθέσεις, μα σε αντίθεση με μένα, δε θα τις ζούσες ποτέ.