Είμαι άμαθη, δεν ξέρω πώς να διεκδικώ στον έρωτα. Αλήθεια σου λέω, δε μου είχε τύχει, δεν το χρειάστηκα ποτέ πριν. Ήμουν από αυτά τα ψωνάκια, ξέρεις, που όποιον ήθελαν τον είχαν κι έτσι δε μεγάλωσα ποτέ. Δεν ωρίμασα, δεν έφαγα τα μούτρα μου, δεν κυνήγησα. Δε βαριέσαι. Κάποτε το καυχιόμουν. Τώρα αισθάνομαι πιο χαμένη από ποτέ. Έχω γίνει η προσωποποίηση του «δεν ξέρω τι μου γίνεται» από τότε που είπες τέλος. Έμεινα έτσι, εμβρόντητη κι απαρηγόρητη να κοιτάζω το απόλυτο άγνωστο κατάματα.
Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά θα μου πεις, έπρεπε να γίνει κι αυτό, να φάω την κρυάδα να δω πώς είναι, να γουστάρω. Αλλά τώρα, εντάξει, πέρα από την πλάκα, παρατράβηξε, φτάνει, το πήρα το μάθημά μου και σε καίρια ηλικία θα έλεγα. Ας σταματήσει επιτέλους, τα ‘χω παίξει, ειλικρινά.
Είναι άραγε αρκετά όσα νιώθω για σένα ώστε να μου επιτρέψουν να σε διεκδικήσω, όταν εσύ δε μου αφήνεις περιθώρια; Δεν έχω ιδέα τι έφταιξε. Κάθομαι κι αγναντεύω ένα μυστήριο τοπίο φουλ στην ομίχλη, νύχτα. Άντε και βάζω τ’ αμάξι μου μπροστά, πού να πάω, κατά πού να κάνω με ορατότητα στο -100; Από την άλλη βλέπω τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί τη λέξη «επιτρέψουν» και δε με αναγνωρίζω. Από πότε με νοιάζει εμένα τι μου επιτρέπεται και τι όχι;
Χιλιάδες μετέωρες πιθανότητες τριβελίζουν το μυαλό μου κι όμως, καμία δεν παίρνει την πρωτοβουλία να γίνει βεβαιότητα, μπας και με ξελασπώσει. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δηλώνω πελαγωμένη. Σε θέλω πίσω. Σε θέλω με όποιον τρόπο μπορείς να φανταστείς. Αλλά θα ήταν από σένα αποδεκτό αν σου το έλεγα ξανά και ξανά τώρα πια; Θα ήθελες κατά βάθος να δεις μήνυμά μου πάλι ή θα καταντούσα απλώς ενοχλητική; Θα σου άρεσε, αν σου ζητούσα καθαρά και ξάστερα να γυρίσεις -κι ας ξέρω ήδη την απάντησή σου- ή θα έπεφτα στα μάτια σου;
Ακόμη και οι φίλοι μου έχουν διχαστεί σε αγγελάκια και διαβολάκια σαν αυτά που κρύβω μέσα μου. Οι μισοί να λένε στείλε, όρμα, διεκδίκησε, οι άλλοι μισοί να ισχυρίζονται πως δεν έχει νόημα πια. Διάλεξε εσύ ποιοι είναι οι διάβολοι και ποιοι οι άγγελοι. Μακάρι όμως να ήξερα με ποια πλευρά θα συμφωνούσες.
Δεν είναι θέμα δειλίας, να ξέρεις. Πώς να στο εξηγήσω; Είμαι μαθημένη αλλιώς. Συνηθίζω να σέβομαι τις αποφάσεις των άλλων και δε μου ταιριάζει να πιέζω καταστάσεις. Θεωρώ πως αν κάποιος θέλει κάτι δε χρειάζεται να προσπαθήσει κανείς να του αλλάξει άποψη ώστε να το επιλέξει, το επιλέγει από μόνος του εξαρχής.
Αυτή μου η πλευρά είναι που με κρατάει ακόμη από το να αφεθώ αν και παραπαίει, δε στο κρύβω. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του εαυτού μου είναι ξεκάθαρα μόνο στην απόλυτη διαύγειά του. Την οποία, όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως κατέχω πλήρως αυτή τη στιγμή. Λίγο όσα νιώθω για σένα, λίγο το ότι δεν ξέρω γιατί σε έχασα τελικά κι αν θα μπορούσα να το παλέψω ώστε να σε φέρω πίσω, μιλάμε για τον ορισμό του αποπροσανατολισμού.
Κάτσε να σου πω ακριβώς τι υπάρχει μέσα μου σίγουρο. Ένα πράγμα είναι μόνο, δε θα δυσκολευτώ. Το ότι σ’ αγαπάω. Και να που μάλλον, για κάποιους, μόλις ξεστόμισα την καθοριστική φρασούλα που θα τους έκανε με περισσή αυτοπεποίθηση να αναφωνήσουν «και δε σου φτάνει αυτό ρε μαλάκα; Τι κάθεσαι και γράφεις μπούρδες τόση ώρα, αντί να παλέψεις γι’ αυτό που θες;»
Κι εγώ μαζί τους, δε λέω. Όντως εξαιτίας σου ήρθα αντιμέτωπη με την ανάγκη της διεκδίκησης για πρώτη φορά. Αν μου έδινες έστω κι ένα μικρό σημάδι, θα σε διεκδικούσα ως το τέλος με όλα το πάθος του πρωτάρη που πέφτει με τα μούτρα κι ας μην ξέρει τα βήματα για να χορέψει με τεχνική.
Το θέμα όμως, είναι ότι δεν αρκώ εγώ. Πρέπει να είσαι μαζί τους κι εσύ ή έστω το υποσυνείδητό σου, γιατί αλλιώς θα χαθώ από μέσα σου τελείως, ακόμη και ως ανάμνηση. Μια λάθος κίνησή μου θα ήταν αρκετή για να με ξεγράψεις ακόμη και ως κάτι όμορφο του παρελθόντος σου. Και δεν το θέλω αυτό ρε φίλε, πώς να το κάνουμε; Ό,τι μου έμεινε είναι οι αναμνήσεις. Οι δικές μου και οι δικές σου που ξέρω πως ακόμη υπάρχουν.
Μπορεί όλα όσα σκέφτομαι να είναι σωστά αλλά ταυτόχρονα είναι εξίσου πιθανό να λέω απλώς αερολογίες τόση ώρα. Μόνο ένας άνθρωπος ξέρει την αλήθεια. Εσύ. Εγώ μένω να παλεύω με τις υποθέσεις στον χαοτικό μικρόκοσμο του μυαλού μου. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να κάνω ντου έξω από ‘κει και να καταλάβω επιτέλους τι σου συμβαίνει.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
