Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος για να μπλέξεις

Την αγάπη μου –αν την κερδίσεις– μπορείς να την θεωρείς δεδομένη. Τον έρωτά μου ποτέ. Γι’ αυτόν θα καλείσαι να παλεύεις κάθε μέρα όπως την πρώτη φορά που με είδες κι ένιωσες εκείνο το περιβόητο σκίρτημα. Λίγο αν χαλαρώσεις θ’ αρχίσεις να φθείρεσαι μέσα μου. Κι αυτό δεν το θέλεις, πίστεψέ με.

Όταν αγαπάω δίνω ευκαιρίες. Δίνω τόσες που για τα δεδομένα μου θεωρούνται ίσως πολλές. Όμως μην καθησυχαστείς και πιστέψεις πως με έχεις. Λειτουργώ με ξεσπάσματα γιατί δεν ξεχνάω ποτέ κι ό,τι δε μου κάνει το μαζεύω μέσα μου δημιουργώντας μια στοίβα που ή θα γκρεμίσεις ή θα γιγαντωθεί και θα σε πνίξει.

Στον ερωτικό τομέα έχω τεράστια αυτοπεποίθηση. Κι αυτό μπερδεύει τους ανθρώπους γιατί αν αποφασίσω να ανοιχτώ σε κάποιον που θα έχω επιλέξει να μείνει δίπλα μου θα συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά πως συναισθηματικά είμαι αρκετά ανασφαλής. Αν δε με κρατήσει η συμπεριφορά σου σε υπερένταση, λοιπόν, θα με δεις να μάχομαι με τον εαυτό μου και με σένα.

Θα σε θέλω δίπλα μου και θα σε αφήνω να επιβεβαιώνεις τα συναισθήματά σου κάνοντάς σε να πιστεύεις πως με τουμπάρεις όποτε τσακωνόμαστε. Αν, όμως, μια κατάσταση που δε με καλύπτει συνεχιστεί για κάμποσο θα γυρίσω πλευρό και θα με δεις απ’ την άλλη. Βλέπεις, η υπέρμετρη αυτοπεποίθησή μου πως μπορώ να έχω σχεδόν όποια θέλω θα παλεύει με το ότι αγαπώ εσένα. Αλλά για πόσο; Κάποια στιγμή θα υποκύψω σε κάποιο πάθος σαν εκείνο που κάποτε μου πρόσφερες εσύ.

Είναι πιθανό κάπως έτσι να με δεις στην αρχή να παγώνω. Να απομακρύνομαι, σιγά-σιγά να αδιαφορώ για το τι κάνεις, πού θα πας αν θα περάσουμε ή όχι χρόνο μαζί και να χάνομαι. Ώσπου θα ξυπνήσεις μια ωραία πρωία και θα γνωριστείς με τον μαλάκα μέσα μου για τον οποίο θα σε έχω προειδοποιήσει απ’ την πρώτη στιγμή. Από τότε που νόμιζες πως εσύ είσαι για μένα κάτι άλλο και θα καταφέρεις να τον νικήσεις.

Ναι, ίσως και να τα κατάφερνες αν η καύλα σου παρέμενε άσβεστη μέχρι τέλους. Έτσι με κρατάνε οι άνθρωποι. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό. Το ξέρω. Δεν μπορεί κανείς να ζει κάθε μέρα στα κόκκινα και να συνδυάζει οικειότητα, υποχρεώσεις, καθημερινότητα κι όλα τα συναφή. Το λέει κι η επιστήμη πως μετά από λίγο καιρό οι ρυθμοί της καψούρας πέφτουν κι αντικαθίστανται στην καλύτερη περίπτωση με την τρυφερότητα σε ένα ζευγάρι. Ακόμη όμως κι αν δε γαμούσαν τις ισορροπίες οι περισσότεροι καταλήγοντας στη ρουτίνα εγώ πάλι ευχαριστημένη δε θα ήμουν.

Γι’ αυτό ξέρω πως είμαι πολύ δύσκολη περίπτωση και πως δεν μπορεί εύκολα κάποιος να μείνει δίπλα μου καιρό. Αργότερα θα καταλάβει ότι ένα απ’ τα ελαττώματά μου είναι ότι ζητάω πάντα σε όλα τα άκρα κι αυτό εξαντλεί. Παρ’ όλα αυτά είναι –και να με συγχωρείς– ένα απ’ τα έλαττώματά μου που δε θέλω ν’ αλλάξω. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Όχι πριν φτάσω σε μια ηλικία όπου η σκέτη συντροφικότητα να είναι πλέον μονόδρομος.

Δεν το παίζω θύμα σε καμία περίπτωση πάντως, να ξέρεις. Δε μου κάθεται καλά ο χαρακτηρισμός. Έχω μάθει να υποστηρίζω τις επιλογές μου. Αν κάτι μου βγει, χαίρομαι και το στηρίζω ως το τέλος. Αν όχι, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και πάω παρακάτω. Το θέμα είναι ο τρόπος που το πραγματοποιώ.

Αν σε έχω αγαπήσει, την πάτησες. Εκεί θα σε κάνω να πιστέψεις ότι δεν είμαι απλώς κυκλοθυμική –που είμαι έτσι κι αλλιώς– μα πως ξεπερνάω ακόμη και τα όρια της διπολικότητας. Ξέρεις, όμως, γιατί θα συμβαίνει αυτό; Όσες διαφορές διαπιστώνω πάνω σου περνώντας ο καιρός θα προσπαθώ να τις διαχειριστώ κρατώντας τον εαυτό μου με νύχια και με δόντια απ’ το να σου φερθεί σκάρτα -κάτι που έχω εύκολο αν νιώσω εκείνο το αδυσώπητο κενό όσων δε με καλύπτουν.

Βλέπεις, δε θα θέλω να παραδεχτώ πως κι εσύ είσαι σαν όλους τους άλλους κι αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Γιατί όλοι άνθρωποι είμαστε και τα ακραία κάποτε εξαντλούν τον οργανισμό μας μακροπρόθεσμα. Δεν ξέρω εγώ γιατί βγήκα έτσι. Αν με ρωτάς ακόμη το ψάχνω, μα δεν είναι αυτό το θέμα.

Θα με βλέπεις, λοιπόν, να περνάω απ’ την οργή στο παράπονο κι απ’ το παράπονο στον κυνισμό σε χρόνο dt. Θα με βλέπεις να θέλω να απομακρυνθώ από εσένα με τον πιο πληγωτικό τρόπο, αφού πρώτα θα σε έχω κάνει πιθανότατα σκουπίδι, μα θα καταλαβαίνεις αργότερα, αν καταφέρνεις τελικά να με ηρεμείς, πως όλα αυτά τα έκανα επειδή μέσα μου ένιωθα προδομένη. Ίσως όχι από εσένα τελικά, αλλά από τον ίδιο τον έρωτα που ποτέ δεν κρατάει την έντασή του αμείωτη σε όλα όσα θα έχω καταλήξει να νοσταλγώ.

Δε θα είναι απαραίτητο να κάνεις κάτι εσύ λάθος. Ή ακόμη κι αν κάνεις δε θα είναι κάτι τόσο εξοργιστικό όσο θα το κάνω να φαίνεται. Είναι που τρώγομαι φοβούμενη τον εαυτό μου και ξέροντας πως από ένα σημείο και μετά η αγάπη κι η τρυφερότητα δεν είναι ικανές να με κρατήσουν εκεί για σένα. Είναι γιατί μέσα σε όλα η συναισθηματική μου ανασφάλεια με κάνει να φοβάμαι πως δεν είμαι ικανή να κρατήσω έναν άνθρωπο δίπλα μου για πολύ καιρό κι ας έχει αποδειχτεί το αντίθετο και πως, τελικά, μόνη μου τους διώχνω.

Κι αυτό αν σε αγαπάω με πληγώνει χίλιες φορές παραπάνω απ’ όσο σε πληγώνω με τα λόγια μου. Ίσως υποσυνείδητα προσπαθώ να σε διώξω κι εσένα πριν μας δω να καταλήγουμε έτσι, διαιωνίζοντας έναν φαύλο κύκλο που μόνη μου δημιούργησα. Ίσως προσπαθώ να σε αφυπνίσω ώστε να το σώσουμε. Με όλους τους λάθος τρόπους, με όλες τις λάθος συμπεριφορές. Μα είναι ο τρόπος μου να σου χτυπήσω το καμπανάκι πριν με χάσεις. Κι ίσως έτσι σε ωθώ στο να απομακρυνθείς, τελικά, από μένα ακόμη κι αν δεν το σκόπευες.

Δεν ισχυρίστηκα ποτέ, λοιπόν, ότι είμαι συναισθηματικά σταθερή κι υγιής. Το ότι αναγνωρίζω το πρόβλημα και δεν κάνω κάτι για να το λύσω το κάνει κιόλας χειρότερο. Μα δε γουστάρω, ρε φίλε, τις χλιαρότητες στη ζωή μου και να με συγχωρείς. Κι όταν κάτι το ξεκινάς με τέτοιο πάθος εγώ μετά πώς ζητάς να συμβιβαστώ σε κάτι λιγότερο για χάρη της ισορροπίας του οργανισμού; Δεν είμαι ισορροπημένη, εξάλλου, ούτε η ίδια κι ως τώρα θα το έχεις εμπεδώσει. Θέλω τα πάντα και τα θέλω στα τέρματα.

Δε σου ζητάω να με αποκωδικοποιήσεις κι ας σε βοήθησα ήδη ως έναν βαθμό να το κάνεις με τον τρόπο μου. Εξάλλου, ύστερα από αυτό θα έρθει το ότι θα χρειαστεί να με αντέξεις. Ούτε αυτό θα σου ζητήσω όμως. Μα αν αντέξεις θα στα δώσω κι εγώ με τη σειρά μου όλα.  Κι εκεί μπορεί να βγει, τελικά, κάτι καλό αν στ’ αλήθεια το θέλουμε κι οι δυο μας αυτό το μαζί. Αν όχι, θα πονέσω τόσο από εσένα αφού θα σε έχω αγαπήσει –χωρίς να έχεις κάνει ουσιαστικά τίποτε κακό– όσο κι από εμένα που τελικά θα γαμήσω η ίδια αυτή μου την αγάπη στο βωμό ενός έρωτα που πάντα θα θυμάμαι ως ιδέα. Βγαίνοντας σεργιάνι για τον επόμενο.