Όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος από όμορφες ξεχωριστές διαφορετικότητες. Αντιθέσεις, συνθέσεις, συνύπαρξη και αλληλοσυμπληρώσεις. Αυτό είμαστε οι άνθρωποι και θα έπρεπε να νιώθουμε υπερήφανοι για κάθε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό δικό μας και των γύρω μας.
Αντ’ αυτού όλα τα παραπάνω δεν είναι λίγες οι φορές που αποτελούν αφορμή για κριτική, περιθωριοποίηση, σχολιασμό, ταμπελοποίηση και στοχοποίηση. Με επιχειρήματα ανύπαρκτα και με μοναδικό όπλο την προσωπική αισθητική τους, ουκ ολίγοι άνθρωποι τσουβαλιάζουν άλλους ανθρώπους, κοτσάροντάς τους διάφορα κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς, έτσι, επειδή μπορούν.
«Δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι», θ’ ακούσεις να λένε πολλοί, «αρκεί να μην είναι θηλυπρεπείς και προκαλούν». Η κάθε πρόταση των κεκαλυμμένα επικριτικών ξεκινάει πάντα με ένα παραπλανητικό «δεν έχω πρόβλημα», ώσπου παρεμβάλλεται ένα «αρκεί» για να αναιρέσει με ύπουλο τρόπο τα πάντα.
Δέχομαι τη διαφορετικότητα αρκεί να μη φαίνεται. Αρκεί να μην πηγαίνει κόντρα στην προσωπική μου αισθητική. Αρκεί να μην αποκλίνει από την εικόνα που έχω χτίσει εγώ για το τι είναι αξιοπρεπές. Με βάση την οποία φυσικά έχω κάθε δικαίωμα να κατατάσσω τους ανθρώπους σε «καλούς» και «κακούς», σε «σωστούς» και «παρεκκλίνοντες» ανεξάρτητα από το αν με βλάπτουν ή όχι. Αρκεί που δε μου αρέσουν. Αρκεί που δε μου κάθονται καλά. Αρκεί που κάτι πάνω τους μου είναι ανοίκειο και κάποιος κάποτε μου πέρασε την ιδέα ότι δεν είναι πρέπον.
Όσον αφορά τη σεξουαλικότητά μας, πρόκειται για κάτι ρευστό και κινείται σε ένα ευρύ φάσμα που δεν αποτελείται μόνο από δύο άκρα αντίθετα. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις εκδηλώσεις της. Πρόκειται για ένα ζήτημα όχι μόνο λεπτό αλλά και καταδικασμένο από την ημιμάθεια να πλάθεται κατά πώς βολεύει τον καθένα είτε ο ίδιος έχει όντως γνώση και προσωπική εμπειρία είτε όχι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν συμπεράσματα για την ομοφυλοφιλία και την ανθρώπινη σεξουαλικότητα εν γένει, χωρίς πρώτα να έχουν μπει στον κόπο να το ψάξουν λίγο παραπάνω. Καταντώντας πολλοί από αυτούς στην καλύτερη περίπτωση αστείοι όταν ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν πώς αισθάνεται και πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ο εκάστοτε ομοφυλόφιλος άνθρωπος περισσότερο ακόμη και από τον ίδιο. Στη χειρότερη περίπτωση μπορεί η προκατάληψη, η άγνοια και η ημιμάθεια να οδηγήσουν σε συμπεριφορές επικίνδυνες και βίαιες των οποίων τα αποτελέσματα όλοι γνωρίζουμε, ακόμη κι αν επιμένουμε να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε.
Η υποχθόνια απόρριψη πολλών ομοφυλόφιλων εκ μέρους όσων επιμένουν να το παίζουν gay friendly –για να μην τους πεις και οπισθοδρομικούς– και οι οποίοι «δεν έχουν πρόβλημα» πάντα υπό προϋποθέσεις, δεν είναι λιγότερο απόρριψη. Το να ισχυρίζεσαι ότι με δέχεσαι δίπλα σου όχι γι’ αυτό που είμαι, αλλά ακριβώς επειδή τυχαίνει σ’ εμένα να μη φαίνεται αυτό που είμαι, δε σημαίνει τελικά ότι όντως με δέχεσαι. Σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ότι με παραβλέπεις.
Αγαπητέ υποχθόνια επικριτικέ τύπε θα σε σοκάρω λέγοντάς σου πως κανείς θηλυπρεπής ομοφυλόφιλος άντρας δεν «κουνιέται» –όπως επιμένεις να ισχυρίζεσαι– μόνο και μόνο για να προκαλέσει εσένα, καμία λεσβία που έχεις συνηθίσει να αποκαλείς butch δεν ξύπνησε ένα πρωί και από εκατομμύρια τρόπους για να σου μπει στο μάτι επέλεξε να γίνει πιο «και καλά» ανδροπρεπής. Έτσι νιώθει, έτσι γουστάρει, έτσι του/της βγαίνει, έτσι είναι κι αυτό είναι όλο.
Όπως στην αντίθετη περίπτωση δεν υπάρχει κανένας άγραφος νόμος που να λέει πως όλοι οι gay άντρες είναι θηλυπρεπείς και φυσικά όλες οι λεσβίες αντιστοίχως butch ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.
Τα δικά σου αυθαίρετα πρότυπα αισθητικής δεν αφορούν τη φύση των ανθρώπων ή αν θέλεις τη φύση γενικά. Το ποιος κάνει κάτι αποκλειστικά για να προκαλέσει, σχετίζεται καθαρά και μόνο με το χαρακτήρα του και τέτοιου είδους «προνόμια» πρόκλησης έχουν τόσο οι gay όσο και οι straight και οι bi και οι τρανς και η λίστα συνεχίζεται.
Θα μπορούσα με βάση τη λίστα που προανέφερα, να επεκταθώ και στον ορισμό «κοινωνικό φύλο» ή στον ορισμό τρανστζέντερ μα το κείμενο θα ξεφύγει πάρα πολύ σε έκταση και δεν είναι της παρούσης. Ίσως το συγκεκριμένο θέμα αναλυθεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Μέχρι τότε αν θέλεις να πάρεις μια ιδέα μπορείς να ανατρέξεις (και) εδώ: http://www.10percent.gr/periodiko/teyxos21/414-2008-10-08-20-32-51.html
Eν ολίγοις πριν κρίνεις κάποιον σκέψου σε πόσους μπορεί να μην αρέσει το δικό σου στυλ, η προσωπικότητά σου, ο τρόπος που περπατάς, ο τρόπος που εκφράζεσαι, το ότι σου βγαίνει να είσαι έτσι και όχι αλλιώς, το ότι είσαι αυτός που είσαι και όχι κάποιος άλλος. Δικαίωμά τους, θα μου πεις. Δε θα διαφωνήσω. Θα έλεγες όμως το ίδιο αν με βάση αυτό το δικαίωμα σου κάρφωναν στην πλάτη χίλιες δυο ταμπελίτσες χωρίς καν να σε ξέρουν προσωπικά;
Δεν είμαι ρομαντική, όχι. Το ξέρω ότι ο κόσμος έτσι είναι. Αυτό όμως δε με υποχρεώνει να καταπίνω τα πάντα αμάσητα.
Δε με αφορά η fake αποδοχή σου, λοιπόν, επειδή κατάφερα να περάσω το προσωπικό crash test της υποκειμενικής αντίληψης που έχεις για το σωστό και το λάθος. Δε με αφορά να ξέρω ότι είσαι ανοιχτός στη διαφορετικότητά μου επειδή την εκφράζω έτσι που δε σε ξεβολεύει. Αν είσαι μάγκας μάθε να αγαπάς επί τούτου όσες διαφορετικότητες σε ξεβολεύουν. Εκείνες μόνο θα σταθούν ικανές να σε κάνουν να δεις και λίγο πέρα από τη μύτη σου εκτός από όσα ήδη σε έχουν διαμορφώσει.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
