Δεν τα λέμε όλα σε όλους

Οι παρέες είναι ζωντανοί οργανισμοί. Πολύπλευροι, πολυεπίπεδοι, πολύχρωμοι και πολύπλοκοι όσο και τα μέλη απ’ τα οποία απαρτίζονται. Ένα απ’ τα ομορφότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος έχει να κάνει με τη συντροφικότητα η οποία γεννιέται μέσα απ’ την κατανόηση, τη στήριξη και την καλοπροαίρετη πλήρως ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στα μέλη μιας παρέας. Όλα τα παραπάνω με τη σειρά τους ύστερα από πολλή δουλειά φέρνουν στο φως μια αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Όπως κι εμείς οι ίδιοι μέσα μας κρύβουμε πάρα πολλές πτυχές, έτσι κι οι άνθρωποι γύρω μας κουβαλούν ο καθένας τα δικά του βιώματα, τις δικές του εμπειρίες, συνήθειες, απόψεις και κατ’ επέκταση αντιδράσεις απέναντι στα διάφορα ερεθίσματα. Έτσι, λοιπόν, καθένας απ’ τους φίλους μας έχει ξεχωριστή προσωπικότητα, διαφορετική σκοπιά, δικές του αντιλήψεις πράγμα που καθιστά το σύνολο της παρέας μας πολύτιμο θησαυρό γεμάτο πανέμορφες διαφορετικότητες προς αγνή «εκμετάλλευση». Έχουμε πολλά να πάρουμε από εκείνους, αλλά κι εκείνοι από εμάς.

Καθένας τους είναι δίπλα μας έτοιμος να απλώσει το χέρι του αν το ζητήσουμε με το δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως θα κάναμε κι εμείς εξάλλου στη θέση τους. Γι’ αυτό και κατά βάθος βασιζόμενοι σε αυτές τις διαφορετικότητες ξέρουμε σε ποιον θα μπορούσαμε ν’ απευθυνθούμε πιο άνετα κάθε φορά ανάλογα με το τι φύσεως θέμα μας απασχολεί.

Δεν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης το να μπορείς να διαχωρίσεις κάποια πράγματα μέσα σου σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου που σε νοιάζεται κι εσύ εκείνον. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ενσυναίσθηση μιας και γνωρίζεις σε κάθε σου πρόβλημα ή διάθεση ποιος θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να ανταποκριθεί πιο εύστοχα λόγω προσωπικών ίσως κοινών εμπειριών ή ακόμη και χαρακτήρα.

Το πιθανότερο είναι πως στο τέλος θα καταλήξει κανείς να μιλήσει σε όλους τους κοντινούς φίλους του για ό,τι τον απασχολεί. Στην αρχή, ωστόσο, ενώ ακόμη μπορεί να νιώθει χαμένος κι ανήμπορος να διαχειριστεί μια κατάσταση, είναι υγιές να επιλέξει πρώτα να απευθυνθεί σ’ εκείνον που θα ξέρει ότι θα μπορέσει να καταλάβει τι τραβάει, αν όχι να ταυτιστεί μαζί του. Περισσότερο γιατί θα θέλει να αισθανθεί πως κάποιος συμμερίζεται όσα έχει μέσα στο κεφάλι του, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να τον ακούσει, να τον συμβουλεύσει και να τον ηρεμήσει ως πιο ψύχραιμος χωρίς να του πάει κόντρα εκεί που δε χρειάζεται.

Κακά τα ψέματα, όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη ψυχολογική φάση είναι ανθρώπινο ώσπου να καταφέρουμε να έρθουμε λίγο στα συγκαλά μας να αποφεύγουμε «επιθετικές» συμπεριφορές ή δυναμική κριτική ακόμη κι αν αυτές προέρχονται απ’ τους καλύτερούς μας φίλους και γνωρίζουμε πως δεν κρύβουν κακία. Είναι λογικό όχι να εθελοτυφλούμε, αλλά να αποζητάμε κάποιον κοντά στα συναισθήματά μας τη δεδομένη στιγμή μιας κι αδυνατούμε να κάνουμε ζάφτι τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μάλλον όσους είναι έξω απ’ το χορό και δεν αντιλαμβάνονται όσα περνάμε. Κι ας έχουν όλη την καλή διάθεση να το κάνουν.

Όχι, δεν αναφέρομαι σε όσους ψάχνουν να βρουν εκείνον που θα τους χαϊδέψει τ’ αυτιά παραμυθιάζοντάς τους. Αναφέρομαι σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο κοντά μας ο οποίος όταν θα πει εκείνο το κλισέ και θεωρητικό «σε καταλαβαίνω» να το πιστεύει όσο το δυνατόν περισσότερο και -το πιο σημαντικό- να μπορεί να το στηρίξει ώστε να στηρίξει κι εμάς πιο ουσιαστικά με χειρισμούς ταιριαστούς στο πρόβλημά μας, αλλά και σ’ εμάς τους ίδιους.

Κάτι τέτοιες ώρες, λοιπόν, δεν επιλέγουμε σε ποιον θα μιλήσουμε πρώτα με βάση την εμπιστοσύνη. Εξάλλου αν μιλάμε για μια ιδανική παρέα, η εμπιστοσύνη είναι κάτι στοιχειώδες ανάμεσα σε όλα τα μέλη της. Το κριτήριο που θα μας οδηγήσει ενστικτωδώς στο να βγάλουμε τα εσώψυχά μας σε έναν συγκεκριμένο φίλο μας έστω για αρχή είναι οι κοινές μας προσλαμβάνουσες επάνω σε αυτό που μας απασχολεί τη δεδομένη στιγμή. Είτε πρόκειται για παρόμοιες αντιλήψεις είτε για παρόμοια βιώματα.

Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε πως όταν αισθανόμαστε άσχημα χρειαζόμαστε κάποιον που να μπορεί να μας «διαχειριστεί» όπως μας ταιριάζει εφόσον δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε εμείς.