Διώχνεις τον άλλον όσο φοβάσαι μην τον χάσεις

Συνήθως όσο πιο πολύ επιθυμείς κάτι τόσο περισσότερο φοβάσαι μην το χάσεις. Στην περίπτωση του έρωτα τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη πιο πολύ, μιας και μαζί με όλα τα ξεσηκωτικά συναισθήματα, καμιά φορά χτυπούν κόκκινο κι οι ανασφάλειές μας.

Ο έρωτας μέσα σε όλα όσα περικλείει κρύβει, βλέπεις, και τον θαυμασμό. Το θαυμασμό για το πρόσωπο που κατάφερε να σε κάνει να αγγίξεις τα όριά σου είτε για όσα εσύ δεν έχεις και τα βλέπεις πάνω του στον υπερθετικό βαθμό είτε για όσα εκφράζει, ενώ εσύ φοβάσαι να το κάνεις όσο κι αν το θέλεις.

Μπορεί να μην υστερείς πουθενά, μιας και σίγουρα σε άλλους τομείς έχεις κι εσύ χαρακτηριστικά που ο άλλος άνθρωπος δεν έχει –κι εκείνος το ξέρει–, όμως όταν είσαι ερωτευμένος εκείνο που υπερτερεί μέσα σου είναι η ανησυχία ότι κάποια στιγμή όσα στα μάτια σου αποτελούν τα ελαττώματά σου θα σε κάνουν να μην μπορείς να σταθείς επάξια δίπλα του.

Ένα μικρό διαβολάκι καταλαμβάνει συχνά τις σκέψεις σου και σε βάζει διαρκώς σε μπελάδες. Ενώ έχεις μια υπέροχη σχέση που πολλοί θα ζήλευαν, αφήνεις το μυαλό σου να δηλητηριάζεται απ’ τις αμφιβολίες που τρέφεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και κάπως έτσι, δηλητηριάζεις και τη σχέση σας αργά και βασανιστικά, με κίνδυνο αν δε στρίψεις εγκαίρως το τιμόνι προς άλλη κατεύθυνση να καταστρέψεις τα πάντα χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Οι διαφορές μας δεν είναι πάντα ανάγκη να μας χωρίζουν. Υπάρχει κι η αλληλοσυμπλήρωση, κι αν ήσουν νηφάλιος δε θα χρειαζόσουν κανέναν να σου το επισημάνει.

Τα κατάλοιπά μας επίσης καθορίζουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τόσο τις καταστάσεις όσο και τα συναισθήματά μας. Αν, για παράδειγμα, με βάση τα δικά σου κατάλοιπα φοβάσαι πως κάποια κακή ιστορία του παρελθόντος που σε έκανε να χάσεις την εμπιστοσύνη σου στις σχέσεις επαναληφθεί, τότε το πιθανότερο είναι η αυθυποβολή σου να μολύνει και την παρούσα σχέση σου, χωρίς να υπάρχει καμία αφορμή πέρα απ’ τις φαντασιώσεις του φοβικού σου νου. Θα έχεις το ταίρι σου αγκαλιά κι αντί να σκέφτεσαι πόσο όμορφα περνάτε μαζί και πόσο ταιριάζουν οι ενέργειές σας θα περνάνε απ’ το μυαλό σου χιλιάδες υποθετικά σενάρια για το τι θα γίνει αν όλο αυτό κάποτε χαθεί.

Με τον τρόπο αυτόν σπαταλάς τη στιγμή, αναλώνεσαι σε όσα σε φθείρουν, δεν είσαι ποτέ ουσιαστικά παρών και φυσικά το κλίμα που θα έχεις στο τέλος δημιουργήσει δεν πρόκειται να αφήσει ανεπηρέαστο το σύντροφό σου, ο οποίος με τη σειρά του δε θα αργήσει να χαθεί, αφού πρώτα θα έχεις χαθεί εσύ και δε θα ξέρει πού να σε ψάξει.

Η πιο αυτοκαταστροφική περίπτωση, βέβαια, η οποία αποτελεί τελικά εκείνο που ονομάζουμε ολέθρια σχέση είναι ο συνδυασμός δυο εξίσου έντονων κι υπεραναλυτικών προσωπικοτήτων. Αν ο καθένας απ’ τη δική του πλευρά βιώνει τα πάντα στο έπακρο –πάθος, νεύρα, ανασφάλειες, άγχος, φόβους, επιθυμίες, κτητικότητα–, τότε δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί ένα ηφαίστειο, ικανό να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Όταν ο ένας κραδαίνει το σπίρτο κι ο άλλος τη βενζίνη, τότε όσο ερωτευμένοι κι αν είστε οι δυο σας καταλήγετε να ισορροπείτε καθημερινά στο ίδιο τεντωμένο σχοινί, προχωρώντας όμως σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Σκοπός είναι όταν δυο άνθρωποι σημαίνουν τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον, όταν ο έρωτάς τους είναι αληθινός και τους ξεπερνάει, πάντα να επιστρατεύουν όλα εκείνα τα εξίσου παθιασμένα σημεία που τους ένωσαν, που τους έκαναν να ξεχωρίσει ο ένας τον άλλον και που απογείωσαν την έλξη τους στα ουράνια. Αντί για τις ανύπαρκτες ή μεγεθυμένες απ’ το φόβο σας διαφορές καλό είναι να θυμάστε, λοιπόν, ότι πίσω από όλα ελοχεύει στην πραγματικότητα ο τρόμος μιας ενδεχόμενης απώλειας, που θα στοίχιζε και στους δυο σας πολύ.

Γι’ αυτό αντί να προκαλείτε και να εφευρίσκεστε καταστροφές, δεν έχετε παρά ν’ αρπάξετε ο ένας τον άλλον στο σημείο εκείνο του σχοινιού που θα συναντηθείτε και να βουτήξετε αγκαλιά στο κενό.  Εκεί που ο καθένας μόνος του θα σκοτωνόταν, οι δυο σας μαζί είστε αρκετοί για να δημιουργήσετε ένα γερό δίχτυ ασφαλείας ώστε να σώσετε την τόσο έντονη κι ακραία σχέση σας.

Μη φοβάστε να μιλάτε ο ένας στον άλλον μοιραζόμενοι τις σκέψεις και τις ανησυχίες σας. Μπορεί να εκπλαγείτε ευχάριστα. Το κλειδί είναι να αφήνεται κανείς -αλλιώς δε ζει.