Δυο γονείς straight με μια κόρη λεσβία

Επιτρέψτε μου σήμερα να σας μιλήσω για τους γονείς μου. Για δύο ανθρώπους άλλης γενιάς, τόσο μεταξύ τους -αφού τυχαίνει να έχουν σεβαστή διαφορά ηλικίας- όσο προφανώς και σε σχέση με μένα, το παιδί τους. Θα σας μιλήσω για δύο ανθρώπους ακραία διαφορετικούς που όμως κάποτε αλληλοσυμπληρώθηκαν κι από την αγάπη τους προέκυψα εγώ. Η λέξη κλειδί πίσω από όλα, είναι η αγάπη. Μια λέξη που εύκολα οικειοποιούμαστε οι άνθρωποι, μα δύσκολα τη δικαιώνουμε στην πράξη.

Οι γονείς μου, λοιπόν, αγαπήθηκαν κάποτε πολύ και κάπως έτσι έσκασα μύτη εγώ για να εκτοξεύσω -όπως αποδείχτηκε- αυτό τους το συναίσθημα στο άπειρο. Ήταν ωστόσο ήδη δυο άνθρωποι, ικανοί να αγαπήσουν αληθινά. Μεγαλώνοντας εξελίχθηκα σε έναν άνθρωπο αντισυμβατικό και γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη για την τέχνη. Εκτός των άλλων αντιδραστική, απείθαρχη και λεσβία. Θα έλεγα ομοφυλόφιλη, όμως δε μου αρέσει να δαιμονοποιώ τις λέξεις. Το παιδί αυτών των δύο ανθρώπων θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κάποιος, ότι δεν αποτελεί όλα όσα ένας μέσος γονιός μεγαλωμένος με τις αγκυλωμένες πεποιθήσεις της μικροκοινωνίας μας, ονειρεύεται για τους απογόνους του.

Η μάνα μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που σε όλη της τη ζωή συνήθισε να αδικεί τον εαυτό του, ακραία φοβούμενη πάντα τους άλλους. Υπερβολικά ευαίσθητη, συναισθηματική, ανασφαλής χωρίς να την αντιπροσωπεύουν ούτε στο ελάχιστο οι ανασφάλειές της. Παλεύει από μικρή σαν θεριό, ωστόσο, με όλους τους δαίμονές της στεκούμενη δίπλα μου βράχος και μαινάδα όταν χρειαστεί. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου ως τώρα ο οποίος παρά τα προσωπικά τραύματα που κουβαλάει σέβεται αληθινά την ελευθερία και τη διαφορετικότητα κάθε πλάσματος εκεί έξω. Γιατί η μάνα μου, όσο ανασφαλής κι αν είναι δεν υπήρξε ποτέ της κομπλεξική. Γιατί η μάνα μου, έχει μια ψυχή καλλιεργημένη, μια παιδεία πνεύματος που βάζει κάτω κάθε κατ’ ευφημισμό μορφωμένο άνθρωπο αφού ποτέ οι σπουδές δε φανερώνουν αυταπόδεικτα παιδεία ψυχής.

Αυτή η γυναίκα, δεν είχε ποτέ ερεθίσματα μεγαλώνοντας, οποιασδήποτε μορφής διαφορετικότητας. Θα μπορούσε να έχει μάθει να απορρίπτει, ακόμη και να μισεί, οτιδήποτε η κοινωνία μας κι η γενιά της θεωρεί αφύσικο, ανώμαλο, απορριπτέο. Όμως όταν στάθηκα απέναντί της και της φανέρωσα τα πάντα μου, με πήρε αγκαλιά δακρυσμένη και μου είπε ότι η αγάπη είναι αγάπη. Ότι η αγάπη δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος. Κι ότι για το μοναδικό πράγμα για το οποίο λυπάται, είναι που άργησα να μιλήσω και τράβηξα όσα τράβηξα ως τότε μόνη μου.

Θα σας μιλήσω τώρα, πριν κλείσω, και για τον πατέρα μου. Έναν άνθρωπο overthinker. Έναν άνθρωπο παρεξηγήσιμα συναισθηματικό, που όταν λέει ότι είναι έτοιμος να δώσει τη ζωή του για εμάς, το εννοεί σε βαθμό κακουργήματος. Έναν άνθρωπο βαθιά θρησκευόμενο, πιστό, θεοσεβούμενο μα όχι θεοφοβούμενο. Έναν άνθρωπο που σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσε, όποιος δεν τον ξέρει ή δεν τον έχει καταλάβει, να τον θεωρήσει ως και γραφικό. Έναν άνθρωπο παρ’ όλα αυτά, ο οποίος ερμηνεύει την πίστη του ως μεγαλειώδη αληθινή αγάπη. Και το αποδεικνύει με πράξεις.

Ο φιλόσοφος, ο πιστός, ο αντιφατικός, ο μαχητής, δε μεγάλωσε με τα ερεθίσματα της εποχής μας. Είναι η γενιά του ακόμη πιο μακριά κι από αυτή της μάνας μου. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, ο πατέρας μου, είναι όλος καρδιά. Κι έτσι λειτουργεί. Όταν στάθηκα απέναντι στον πατέρα μου, τον θεοσεβούμενο κι ακραία πιστό πατέρα μου, ως ακριβώς αυτό που είμαι, μου είπε ότι είναι περήφανος για τα πάντα μου. Μου είπε ότι θα ήθελε να μην τον έχω αδικήσει από φόβο και να του είχα ανοιχτεί νωρίτερα ώστε να είναι δίπλα μου σε όλα ενεργά. Μου είπε ότι θέλει από μένα πάντα να δηλώνω “Πράντζου” με περηφάνια για όλα όσα έχω μέσα μου. Για όλα όσα είμαι. Μου έδειξε με χίλιους δύο τρόπους ότι εγώ, η αντιδραστική, απείθαρχη, λεσβία, είμαι το παιδί του που δε θα το άλλαζε με τίποτε στον κόσμο.

Αυτοί είναι οι γονείς μου. Αυτοί είναι γονείς. Αυτή είναι η αγάπη. Όποιος άνθρωπος μπορεί να κάνει σκόντο σε αυτό δεν είναι άξιος να γίνεται γονιός. Γιατί ο γονιός στέκεται πάνω από γενιές, βιώματα, στερεότυπα, νόρμες, προσωπικά κατάλοιπα, πάνω από φύλα, πάνω από σεξουαλικούς προσανατολισμούς. Γιατί γονιό δε σε κάνει η άποψη της κοινωνίας για το τι είναι νορμάλ. Δε σε κάνει το φύλο ούτε ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός. Γονιό σε κάνει η ικανότητά σου να αγαπάς πιο πολύ κι από τη ζωή σου την ίδια.

Ευχαριστώ μάνα. Ευχαριστώ πατέρα. Ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους αυτού του κόσμου που με γεννήσατε εσείς. Δεν είναι δεδομένη η αγάπη σας για όλα τα παιδιά εκεί έξω, δυστυχώς.