Στο «θέλω να σε μάθω» βρίσκεται η ουσία

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο διεγερτικό από δυο μυαλά σε έκσταση παρασυρμένα στην εγρήγορση της ανακάλυψης του ποθούμενου άλλου. Οι κεραίες των αισθήσεων ενός εν δυνάμει ερωτευμένου κατά τη διάρκεια μιας γνωριμίας είναι τεντωμένες στο μη περαιτέρω κι ο ίδιος, γεμάτος λαχτάρα, σε μια μυστήρια απάτητη διαδρομή εξερευνά όσα μονοπάτια του επιτρέπει ο «συμπαίκτης» κατά τη διάρκεια αυτού το όμορφου ταξιδιού.

Ένα ταξίδι της μιας ύπαρξης μέσα στην άλλη, μια πρόσκληση σε παιχνίδι χαμένου θησαυρού για την ψυχοσύνθεση και τις σκέψεις, μια πρόκληση για τις αισθήσεις και μια κόντρα με όσα γνώριμα ως τώρα είχαν γίνει συνήθεια. Ο ένας γίνεται το πιο εκρηκτικό ξεβόλεμα του άλλου όταν οι ματιές πετούν σιωπηλές μα ταυτόχρονα εκκωφαντικές σπόντες με κάτω κείμενο το πιο ερεθιστικό «ανακάλυψέ με». Που στην ιδανική περίπτωση συνοδεύεται από ένα πονηρό «αν μπορείς» τόσο όσο η εκκίνηση προς το μέχρι χτες άβατο και των δυο να γίνει με φόρα.

Κι εκεί που νομίζεις πως έχεις βρει τα σωστά κουμπιά εμφανίζονται νέοι δρόμοι, νέες επιλογές, καινούργια hotspot σε μυαλό και ψυχή που καλείσαι να ξεκλειδώσεις. Είναι όμορφη η προσπάθεια που κρύβει αυτό το πυρετώδες «θέλω να σε μάθω».  Είναι αυτό που έλκει δυο ανθρώπους θαρρείς και πρόκειται για δυο ψυχές με αντίθετα φορτισμένους πόλους «καταδικασμένες» ωστόσο σε τρομακτικές ομοιότητες. Είναι αυτό που το ένστικτο, καθώς επιβεβαιώνεται, δείχνει πως κάπου ταυτίζονται οι δυο, κάπου συμπληρώνονται την ίδια στιγμή κι αυθόρμητα –αυτό είναι το πιο σπουδαίο- βγαίνει κι από τις δύο πλευρές κάθε τόσο ένα ειλικρινέστατο «ουάου!» καθώς κάτι απρόσμενο ξεφυτρώνει μπροστά στα μάτια τους πάλι μέσα από τον επικείμενο έρωτά τους.

Λες και κρατάς στα χέρια σου ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο σχήματα, χρώματα, σκοτάδια και φωτεινά σημεία. Ένα καλειδοσκόπιο που καθώς πατάς όσα κουμπιά σιγά-σιγά ανακαλύπτεις στην ύπαρξη που γουστάρεις, αλλάζουν οι εικόνες κι οι ατμόσφαιρες του ανθρώπου που εξερευνάς. Το μυαλό του θυμίζει κύβο του ρούμπικ, σπας το δικό σου κεφάλι θέλοντας όσο τίποτε να ταιριάξεις τα κομμάτια του μα αυτό είναι που σου κρατά αμείωτο και το ενδιαφέρον. Ότι πρέπει κι εσύ λίγο να παιδευτείς μιας και δεν είναι όλα εξαρχής τακτοποιημένα κι ομοιόμορφα.

Ιδιοσυγκρασίες σε μάχη η μία απέναντι στην άλλη σαν τις χαοτικές εικόνες με τα χιλια-δυo άκυρα κι αταίριαστα αντικείμενα σ’ εκείνο το παιχνίδι παρατηρητικότητας όπου η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα όσο εσύ ψάχνεις να βρεις ποιος ξέρει τι και πού. Μα αν σου τα έδιναν όλα στο πιάτο εξαρχής ποιο θα ήταν άραγε το ενδιαφέρον; Μια εξίσωση ζητάει να λυθεί. Το νόημα ενός γρίφου είναι το συνταίριασμα των στοιχείων, η φαντασία κι οι σκαλωτοί συλλογισμοί που θα οδηγήσουν στη λύση. Ένα παιχνίδι έχει στόχο να σε τσιτώσει κάνοντάς σε να ψαχτείς. Κι ένα μυαλό είναι όλα τα παραπάνω και τίποτε απ’ όλα αυτά. Να η πρόκληση της πρώτης επαφής. Η εγρήγορση της αρχής. Ο ερεθισμός του αγνώστου.

Γι’ αυτό και δεν είναι τόσο ιντριγκαδόρικο να σου τα δίνει κανείς όλα στο πιάτο από την αρχή, όμως εδώ υπάρχει μια μικρή παγίδα. Οι καλοί «παίκτες» ξέρουν και να δίνουν όπου αξίζει. Ξέρουν να αφήνονται τις φορές που ο άλλος καταφέρνει να βρει κάποιο δικό τους κλειδί. Διότι όσο βαρετό είναι κάτι το μονοδιάστατο, άλλο τόσο βαρετά μπορούν να γίνουν τα ανούσια παιδιαρίσματα κάποιου που προσπαθεί και καλά να το παίξει συνεχώς δύσκολος ξεχειλώνοντας τελικά κάτι που σκοπό έχει να διεγείρει.

Οι πραγματικά ενδιαφέρουσες προσωπικότητες έχουν άπειρα πράγματα ν’ ανακαλύψει κανείς χωρίς να χρειαστεί να πουλήσουν μυστήριο εκεί που δεν υπάρχει μόνο και μόνο για να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και να πουλήσουν μούρη παίζοντάς το απρόσιτες. Το παν σε μια γνωριμία, σε μια επαφή, είναι όσα «κρύβει» ο καθένας μέσα του να είναι έτοιμος να τα προσφέρει σε αυτόν τον πρόθυμο, ικανό κι αντάξιο άλλο που θα καταφέρει να τα βγάλει στο φως. Και κάπως έτσι θα μπορεί κανείς να πει μετά πως ανάμεσά τους «εγένετο έρωτας».