Απόψε σου κράτησα ένα από τα καλύτερα τσιγάρα μου. Το τελευταίο. Είπα στον εαυτό μου ότι θέλω να σε έχω για μια ακόμη τελευταία νύχτα. Και μετά θα σε αφήσω να φύγεις μια για πάντα από μέσα μου.
Απόψε θα γίνεις το παρελθόν μου και το κεφάλαιό σου θα κλείσει οριστικά. Θα καπνίσω μαζί σου άλλη μια φορά χωρίς να κλάψω τώρα πια. Θα σου κάνει παρέα ο άλλος εαυτός μου μιας που επέστρεψε δριμύτερος και θα σου πούμε αντίο και οι δύο παρέα στο αποχαιρετιστήριο αυτό flashback.
Διατηρώ αναλλοίωτο το σκοτάδι μου και σε καλώ άλλη μία ν’ αντέξεις, να βολτάρεις για λίγο ξανά στο μυαλό μου για να μπορέσω να σου πω γεια όπως αξίζει σε σένα και στη μικρή μας ιστορία. Θα θολώσω την εικόνα σου μέσα στον καπνό του τσιγάρου και θα φανταστώ ότι σου δίνω μερικές τζούρες πριν νιώσω να σε φιλάω για μια επίσης τελευταία καληνύχτα. Ευτυχώς που δε σε έχω δίπλα μου στ’ αλήθεια γιατί έχω μάθει να κλείνω τις υποθέσεις μου κάπως παθιασμένα, μου αρέσει να αφήνω σημάδια πριν πάω παρακάτω. Και πάρε το όπως θες αλλά δε θα άναβα μόνο το τσιγάρο μου απόψε.
Δε σκοπεύω να ξαναγράψω για πάρτη σου, νομίζω πως δεν έχει νόημα πια. Οπότε θα στο πω τώρα μια κι έξω. Αυτό που εννοώ είναι πως άνετα θα σε έβαζα κάτω αυτή τη στιγμή. Να μη βγάζαμε το άχτι μας πριν εξαφανιστούμε εμείς οι δύο; Μάλλον όχι, ε; Άσ’ το, μείνε εκεί που είσαι. Ας μην πάμε γυρεύοντας σε όσα δε σηκώνει η κράση σου. Κάτσε να ρουφήξω μία και συνεχίζω.
Θα χαθώ στο βλέμμα σου για να ξορκίσω και τα τελευταία δικά σου ψήγματα από το υποσυνείδητό μου. Το πολύ-πολύ να σου πω και μερικά από εκείνα τα ωραία που δε σου είπα τότε για να μη σε τρομάξω. Δεν πρόλαβες να με μάθεις, βλέπεις. Το μεγαλύτερο μέρος μου το φυλούσα για έκπληξη που ποτέ δε θα σου κάνω. Θα μιλήσω εκ του ασφαλούς στην απουσία σου τώρα που πήρα απόφαση να τακτοποιήσω παλιούς λογαριασμούς, απλώς και μόνο για να μην πάει χαμένη τόση υπερένταση.
Έτσι όπως με πετυχαίνεις απόψε, καθ΄οδόν για τα επόμενα που αποφάσισα επιτέλους να ξυπνήσω και να τα δω, είμαι έτοιμη να ζήσω ως το τέρμα όσα δεν έζησα μαζί σου. Δε λέει να μη σου πω φεύγοντας ότι με βοήθησες να πάρω μπρος. Το κακό είναι ότι μάλλον κατέληξα λίγο χειρότερη από πριν, αλλά ακόμη κι έτσι όσα έχω να δώσω και να πάρω πλέον θα τα ευχαριστιέμαι στο έπακρο και χωρίς τύψεις.
Τι άλλο να σου πω πριν σε βάλω στο συρτάρι με τα περασμένα μου; Α ναι! Πέρασα πολύ όμορφα μαζί σου, να ξέρεις. Το λίγο που σου ανοίχτηκα ήταν το περισσότερο που έχω ανοιχτεί ποτέ ως τώρα, όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Ξέρω, αντιφάσκω, πριν σου είπα ότι δε με έμαθες σχεδόν καθόλου. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Είμαι κλειδαμπαρωμένη ως τα μπούνια, μάλλον κάτι θα είχες καταλάβει κι εσύ. Ό,τι κατάφερες να δεις ήταν πολύ για μένα. Κι αν θες να ξέρεις εκείνη την τελευταία μας νύχτα ένιωσα να σ’ αγαπάω περισσότερο από ποτέ. Μέχρι τότε.
Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία τώρα, αυτά περάσανε, έτσι δεν είναι; Κοίτα να βρεις κάποια στιγμή έναν άνθρωπο που να μπορεί τελικά να σταθεί δίπλα σου όπως ακριβώς θα ήθελες. Ή -για να το θέσω καλύτερα- που να μπορείς κι εσύ να σταθείς κοντά του. Όχι ότι είναι απαραίτητο να βρεις ντε και καλά κάποιον τώρα, αλλά αργά ή γρήγορα θα γίνει αν δεν έχει ήδη συμβεί. Εγώ δεν έγινα αυτό που επιθυμούσες, ίσως να μη με άντεχες κιόλας, κανείς δεν ξέρει. Δεν παλεύομαι κι εύκολα εδώ που τα λέμε. Πάμε γι’ άλλα λοιπόν.
Το τελευταίο μου τσιγάρο μαζί σου καίγεται σιγά-σιγά, όπου να ‘ναι θα σβήσει και θα πάρεις τη θέση σου μαζί με τη γόπα στο τασάκι μου. Δεν ξέρω τι προλαβαίνω ακόμη να σου πω. Σε θυμάμαι να φυσάς τον καπνό έντονα, μου άρεσε αυτό. Κρίμα που δεν άντεχα να σε κοιτάζω περισσότερο όσο ακόμη μπορούσα να το κάνω.
Όταν ξεπερνάς κάτι που δεν ολοκληρώθηκε, όταν το αφήνεις πίσω σου και σκέφτεσαι ότι δε θα γυρίσεις ποτέ να το επιδιώξεις πάλι ούτε θα αναφερθείς ποτέ ξανά σε αυτό, μένει ένα μικρό κρίμα για ‘κείνες τις φορές που δεν το εκμεταλλεύτηκες ως το τέρμα. Ευτυχώς όμως έχοντας πάρει την απόφαση να το αφήσεις όντως πίσω, δεν πονάει όπως πριν. Ή τουλάχιστον προσπαθείς. Κάτι είναι κι αυτό.
Έτσι που με κοιτάς τώρα μέσα από αυτήν τη φωτογραφία -ξέρεις ποια- μου θυμίζεις καλοκαίρι, απόμερες παραλίες, βράχια και κύματα. Μου θυμίζεις όλα όσα δε θα ζήσουμε τελικά μαζί εμείς οι δύο. Ωραία θα περνούσαμε, βέβαια, γι’ αυτό μπορώ να είμαι κάτι σαν σίγουρη. Αλλά τίποτε δεν είναι μάλλον αρκετό για να κάνει κάποια πράγματα να συμβούν αντί να τελειώσουν. Μόνο εμείς οι ίδιοι, αν με νιώθεις.
Τελευταία τζούρα. Τήρησα την υπόσχεσή μου και το κράτησα για σένα. Κι ας μην το καπνίσαμε μαζί στη φάση που άφηνες πάντα να υπονοείται. Απόψε προχώρησα τις κοινές μας αναμνήσεις κάπως, έκανα τους πόθους τόλμες και μετά πράξεις. Θα μου πεις και πάλι στο μυαλό μου έγινε ό,τι έγινε. Δε βαριέσαι. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γράψω το the end στο δικό μας βιβλίο. Στην πραγματικότητά μας εξάλλου δεν πρόλαβα να πω πολλά έξω από εκείνα τα αδιάφορα γκρίζα πλαίσια του απρόσωπου messenger. Μα ήμουν τόσο κοντά.
Και τώρα σε αφήνω. Το τσιγάρο μου έσβησε. Αντίο σας «μικρέ σαδιστή». Απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα ξαναλέμε.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
