«Έρωτας είναι να έχεις τα πιο αγνά αισθήματα και τις πιο βρόμικες σκέψεις για τον άλλον»

Βαλθήκαμε να γράφουμε, να τραγουδάμε, να ψαχνόμαστε, να δημιουργούμε για τον έρωτα και μέσω αυτού. Μας εκφράζει μα δεν τον εκφράζουμε επαρκώς. Αποτελεί κίνητρο κι έμπνευση, μα για πόσο εμείς εξακολουθούμε να εμπνέουμε εκείνον όπως όταν πρωτοπέφτουμε στα δίχτυα του;

Δε θα καταφέρω να σου πω ακριβώς τι είναι έρωτας. Δεν ξέρω με βεβαιότητα και δε θα ήθελα να μάθω εκλογικεύοντας την ίδια τη μαγεία του ενστίκτου. Καμιά φορά, όμως, ταξιδεύω νοερά κοιτώντας το ταβάνι καθώς περνάει απ’ το μυαλό μου μια συγκεκριμένη μορφή και τότε κατακλύζομαι από ένα σωρό συναισθήματα ομολογουμένως άκρως αντιθετικά μα γι’ αυτό και τόσο ακαταμάχητα.

«Έρως ανίκατε μάχαν», δηλαδή, που έλεγε κι ο Σοφοκλής. Ενστικτώδες συναίσθημα που πηγάζει από εμάς κι όμως μας ξεπερνά κατά πολύ απ’ τη στιγμή που θα θεριέψει μέσα μας έως ότου τον θυσιάσουμε στο βωμό της καθημερινότητάς μας εμείς οι ίδιοι. Θέλοντας και μη, κάτι τέτοιες στιγμές με δυο μάτια για φόντο πέφτω στην παγίδα των γιατί και των πώς. Πώς κατάφερε αυτός ο ένας και μοναδικός για μένα άνθρωπος να με κάνει να χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου; Και τι είναι αυτό που διαφοροποιεί όσα νιώθω για πάρτη του από όλα τα υπόλοιπα;

Απάλευτο και ξεχωριστό είναι ό,τι καταφέρνει και συνδυάζει πολλά απρόβλεπτα κι αντιφατικά στοιχεία. Τι πιο αντιφατικό κι απρόβλεπτο από τον έρωτα, λοιπόν; Προβλέψιμα απρόβλεπτος μα παραμένει απρόβλεπτος γιατί απρόβλεπτους κάνει κι εμάς. Αρμονικά αντιθετικός μα παραμένει αντιθετικός γιατί μας χαώνει. Η καύλα είναι σαρκική. Στην περίπτωσή της μπαίνει τελεία στο πάθος μεταξύ δυο ανθρώπων εκεί που τελειώνει κι η σαρκική έλξη τους. Η αγάπη απ’ την άλλη δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με πόθο σαρκικό.

Μάντεψε ποιος ύπουλος δαίμονας συνδύασε και τα δύο θέλοντας να κάνει πλάκα στις επιρρεπείς μας ψυχές. Ο έρωτας. Διότι αυτός είναι είτε ευχή του διαβόλου είτε κατάρα του Θεού κατά τον Καραγάτση, ο οποίος δεν είχε άδικο. Τυραννικά ταλαντεύεται ο ερωτευμένος παλεύοντας  με τη λαχτάρα, την έξαψη, το ασίγαστο πάθος, τη σαρκική έλξη, τον εγωισμό, τη ζήλια, την κτητικότητα απ’ τη μία ενώ την ίδια στιγμή συνυπάρχουν μέσα του η τρυφερότητα, η δοτικότητα, η συντροφικότητα, η προστατευτικότητα, η ίδια η αγάπη.

Την ίδια στιγμή που ο ερωτευμένος θα θέλει να πληγώσει τον έρωτά του αν νιώσει πληγωμένος από αυτόν, θα είναι ο πρώτος που θα τρέξει αν τολμήσει κάποιος τρίτος να τον βλάψει. Την ίδια στιγμή που θα εύχεται να τον δει ευτυχισμένο και νιώθει έτοιμος να κάνει τα πάντα για να το πετύχει, θα νιώσει ανεξέλεγκτη πίκρα κι οργή στην περίπτωση που ένας αντίζηλος τα καταφέρει στη θέση του. Την ίδια στιγμή που η φαντασία του θα οργιάζει έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή κι απίθανη στάση σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο τυφλωμένος από καύλα με αφορμή ένα και μόνο χαμόγελο, θα θέλει ταυτόχρονα με αφορμή το ίδιο χαμόγελο να λιώσει τον άνθρωπό του μέσα σε μια τεράστια αγκαλιά.

Ο έρωτας συνδυάζει τα γλωσσόφιλα διαρκείας με τα παιχνιδιάρικα πεταχτά φιλιά στη μύτη. Τα τολμηρά αγγίγματα με τις αγκαλίτσες και τα πειράγματα κάτω απ’ τις κουβέρτες. Την άγρια πάλη με τα απαλά χάδια. Τα πείσματα και τον εγωισμό με τις πιο ειλικρινείς συγγνώμες.

Γιατί όπως διάβασα πρόσφατα κάπου στον κόσμο του γνωστού tumblr: «Έρωτας είναι να έχεις τα πιο αγνά αισθήματα και τις πιο βρόμικες σκέψεις για τον άλλον». (-cillius)

Και πόσο εύστοχο είναι αλήθεια αυτό!