Το να συνηθίζεις την ίδια σου τη ζωή σε βαθμό κακουργήματος είναι όντως κακούργημα. Δεν ξέρω αν υπάρχει στ’ αλήθεια χρόνος ή αν -όπως υποψιάζομαι κι έχω ξαναπεί- είναι ανθρώπινη μονάδα μέτρησης με βάση τις αλλαγές και τη φθορά, αλλά για εμάς τους ανθρώπους ο καιρός θέλοντας και μη, περνάει. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι «περνάμε» εμείς οι ίδιοι.
Ισχύει πως η ζωή μας βασίζεται στις αλλαγές. Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες, άλλες από επιλογή, άλλες απλά συμβαίνουν. Κάποιοι καταλήγουν να άγονται και να φέρονται έρμαια της καθημερινότητας ανάμεσα σε ρουτίνα και παραίτηση. Κάποιοι άλλοι έχουν καταφέρει ν’ αντιληφθούν πως τις αναπόφευκτες αλλαγές είναι πιο αποδοτικό να προσπαθείς να τις αρπάξεις απ’ τα κέρατα και να τις κάνεις δικές σου, αν όχι να τις προκαλείς ο ίδιος. Οι πρώτοι απλώς υπάρχουν. Οι δεύτεροι ζουν.
Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «κρίμα» για να εκφράσω την αίσθηση που μου δημιουργούν οι επαναπαυμένες ζωές εκεί έξω. Το χειρότερο, δε, όλων είναι πως δεν αντιλαμβάνονται καν τον εαυτό τους ως τέτοιες μιας και πολλοί είναι εκείνοι που αφήνονται να τους οδηγεί απλώς το ρεύμα της καθημερινότητας σαν να έχουν βάλει τη ζωή τους στον αυτόματο πιλότο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλές φορές αισθανόμαστε σαν όλες οι μέρες μας να είναι πανομοιότυπες. Λες και απ’ τη στιγμή που ξυπνάμε ώσπου να ξανακλείσουμε τα μάτια μας «καρμπονάρουμε» την Τρίτη πάνω στη Δευτέρα και πάει λέγοντας. Δεν παρατηρούμε, κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε, δε νιώθουμε τις λεπτομέρειες της ίδιας μας της ζωής.
Θαρρείς και μας είναι αρκετό να έχουμε στο τέλος της ημέρας απλώς μια γενική ιδέα του τι μας συνέβη και σήμερα. Σαν μαθητές που βαριούνται να διαβάσουν για ένα υποχρεωτικό διαγώνισμα. Μα η ζωή δεν είναι αγγαρεία για να την προσπερνάς κι η σημασία της πολλές φορές κρύβεται σε όσα εμείς θεωρούμε «ψιλά γράμματα».
Αν μαζέψεις όλες τις μέρες μαζί και δημιουργήσεις από αυτές τους μήνες και τα χρόνια, τότε κοιτώντας πίσω θα καταλάβεις πως με βάση τις μέρες σου που θεώρησες τόσο ίδιες πολλά είναι εκείνα που έχουν αλλάξει πια ριζικά. Μην υποτιμάς τις λεπτομέρειες, λοιπόν. Έχουν ζουμί και κρύβουν ανατροπές-κλειδιά τόσες που θα μπορούσες να εκπλαγείς αν αποφάσιζες να δώσεις νόημα στις στιγμές σου.
Δεν ξαναγυρνούν ίδιες όσο κι αν οι σκοτούρες σου δε σε αφήνουν να δεις τις όμορφες διαφορετικότητές τους. Χτισμένη είναι η ζωή μας πάνω στη φράση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει». Θες-δε θες δε θα μείνουν όλα ίδια εσαεί ούτε στη δική σου ζωή. Γιατί να μην απολαύσεις τις εναλλαγές της κι αφού δεν μπορείς να τις αποφύγεις, γιατί να μην ξεκινήσεις από τώρα να τις δημιουργείς ώστε να σου «μοιάζουν» στο τέλος περισσότερο;
Μια πολύ γνωστή φράση κυκλοφορεί παντού και λέει: «Αν δε σου αρέσει εκεί που είσαι, φύγε. Δεν είσαι δέντρο». Πράγμα που γενικότερα σημαίνει πως ό,τι δε μας αρέσει απλώς προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Η ίδια η ζωή είναι φτιαγμένη έτσι που δεν αντέχει τα ίδια και τα ίδια. Θα σου φέρει που θα σου φέρει την ανατροπή, λοιπόν, γιατί να μην αρχίσεις κι εσύ ν’ αρπάζεις ευκαιρίες κοιτώντας απλώς γύρω σου με πιο ενεργητική διάθεση στο τώρα σου;
Αντί να γκρινιάζεις που η κάθε σου μέρα μοιάζει ίδια με την προηγούμενη ή αντί να βουλιάζεις σε αυτό, άνοιξε τα μάτια και δες. Δες πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Δες πως πολλές ώρες μαζί φέρνουν ύπουλα ένα σωρό αλλαγές κάτω απ’ τη μύτη σου ενώ εσύ χαώνεσαι εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό σου.
Άδραξε τη μέρα σου και μην τη στοιβάζεις στο ίδιο τσουβάλι με τις προηγούμενες. Δε μοιάζει με καμία άλλη όσο κι αν σε ξεγελάει ο χαβάς που έχεις στο κεφάλι σου. Ζήσε, κατάστρεψε, μάθε και δημιούργησε. Με λίγα λόγια, άλλαξε όσα γουστάρεις να αλλάξεις. Έτσι κι αλλιώς του χρόνου θα δεις πως κάτι παραπάνω θα έχεις από φέτος και κάτι άλλο θα σου λείπει που τώρα το έχεις και δεν το εκτιμάς.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
