Φοβάμαι τη μέρα που θα κάνω ή θα κάνεις μαλακία και θα χαθούμε

Για εμάς τους εγωιστές τα πάντα στον αληθινό έρωτα είναι γοητευτικά μα και πολύ ψυχοφθόρα ενίοτε. Βλέπεις, ο έρωτας σε κάνει πανίσχυρο με την ίδια ευκολία που μπορεί να σε μετατρέψει μπρος στα πόδια του στην πιο ευάλωτη εκδοχή σου. Ένας άλλος άνθρωπος ξαφνικά αποκτά πάνω σου επιρροή και δύναμη, καθορίζει την ψυχολογία σου και τις προτεραιότητές σου, γίνεται ο ίδιος η πρώτη σου επιλογή. Όλοι τα ξέρουμε, όλοι τα περάσαμε, ας μην τα ξαναλέμε.

Τις στιγμές που με φέρνεις στα όριά μου, τις στιγμές εκείνες που με εκνευρίζεις όσο κανείς δε θα κατάφερνε όσο κι αν το προσπαθούσε είναι τότε που δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ στον εαυτό μου πόσο τρελά ερωτευμένη είμαι –γαμώτο– με την πάρτη σου. Βλέπεις, τις στιγμές που με βγάζεις εκτός εαυτού και μ’ εξοργίζεις δοκιμάζοντας τις αντοχές μου συνειδητοποιώ πόσο ξεχωριστή είσαι για μένα με έναν τρόπο τόσο επώδυνο που σχεδόν δεν αντέχω τον εαυτό μου, αντιλαμβανόμενη πόσο απαραίτητη μου είναι η παρουσία σου στη ζωή μου.

Κανείς δε με αφορά τόσο ώστε να μου συστήσει τον απόλυτο, μα και τον πιο διπολικό, θυμό που θα μπορούσε να βιώσει άνθρωπος. Γιατί όταν μαλώνουμε η οργή κι ο πόνος που μου προκαλείς γεννάνε κάτι τρομακτικό. Ο εγωισμός μου αρχίζει και μου τρώει τα σωθικά γιατί σε όλους τους υπόλοιπους είναι ένας εκ του ασφαλούς μάγκας ενώ για σένα μπροστά σου είναι σκλάβος σε ανταρσία. Η οργή μου δεν είναι καθαρόαιμη, αφού την ώρα που σε βρίζω και σε πληγώνω έχω πληγωθεί εγώ η ίδια εκατό φορές παραπάνω. Τότε είναι που σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού μέχρι κι ο οργανισμός μου αντιλαμβάνεται ότι εσύ δεν είσαι όπως όλοι οι άλλοι.

Μαζί σου είμαι καταραμένα ερωτευμένη, λες και κάποιος μου ευχήθηκε το πιο μεγαλειώδες εξαρτητικό μαρτύριο χωρίς το οποίο δε θα ήθελα να ζήσω. Καθώς τσακωνόμαστε κι εκσφενδονίζουμε άμυνες κι επιθέσεις η μία στην άλλη, ταυτόχρονα παραδέχομαι πως εκτός από επιλογή μου είσαι κι επιλογή της κατάστασης εκείνης -τα αίτια της οποίας ποτέ κανείς δεν εξήγησε ως τώρα∙ του έρωτα. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως μίλησε εκείνος πριν από εμένα κι έτσι στις πιο ευάλωτες στιγμές μου βρίσκομαι αντιμέτωπη με το χάος που δημιουργεί η παρουσία σου στο κεφάλι μου.

Ναι, στον έρωτα πονάς οργανικά, ισχύει, δεν είναι ένα ακόμη πολυφορεμένο τσιτάτο σαν αυτά που χρησιμοποιούμε εμείς οι γραφιάδες μιλώντας από καρδιάς σε άλλες καρδιές εκεί έξω. Πονάς. Το σώμα σου ολόκληρο ζει το φόβο της απώλειας σε κάθε φάση κινδύνου όπως ένας έντονος τσακωμός. Κι εκεί είναι που στο τέλος της ημέρας παραδίνεσαι κρατώντας λευκή σημαία κι αναζητώντας με πάθος τον άνθρωπο που σε ωθεί πέρα απ’ τα όρια, προσφέροντάς σου αργότερα ο ίδιος την απόλυτη γαλήνη με μια αγκαλιά.

Για σένα δικαιολογώ κι αιτιολογώ όσα σε άλλους δε θα καθόμουν να ψάξω δεύτερη φορά. Κι εγώ –η τόσο αρρωστημένα εγωίστρια– θα δεις ότι απέναντί σου οι κινήσεις μου θα θυμίζουν πεισμωμένο παιδί που προσπαθεί να κρύψει απ’ τη μαμά του τη συνειδητοποίηση ότι ίσως εκείνη σε κάτι να είχε δίκιο.

Παιδεύομαι να μη σου πω ότι σ’ αγαπάω όταν με εξωθείς στα άκρα. Ταυτόχρονα θέλω να σου πω το πρώτο ανεπανόρθωτα πληγωτικό πράγμα που θα μου έρθει στο μυαλό κι αυτό μόνο και μόνο επειδή εσύ και μόνο εσύ είσαι ικανή να με πληγώσεις. Και δε θέλω να με πληγώνεις. Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι την επίδραση που σου έχω επιτρέψει εγώ κι έρωτας να έχεις πάνω μου, φοβάμαι τη μέρα που θα κάνω ή θα κάνεις μαλακία και θα χαθούμε, φοβάμαι να ζήσω το πένθος της απώλειάς σου.

Γι’ αυτό, γαμώτο σου, όταν με τσατίζεις να ξέρεις ότι πίσω από κάθε «άντε γαμήσου» που θα ακούς σταράτα ή με παραλλαγές θα κρύβεται ένα «σ’ αγαπάω». Αυτό είναι που πονάει. Αυτό είναι που μας κάνει εμάς τους εγωιστές να μην μπορούμε να παλέψουμε με την παραδοχή της ευαλωτότητά μας. Κι αυτό εν τέλει είναι έρωτας.