Ολοκληρωτικά. Απόλυτα. Δυο λέξεις που σχεδόν ποτέ δε χρησιμοποιώ και σπάνια εφαρμόζω. Όμως κάπου, κάποτε, μου είπαν, εγένετο έρωτας. Για να τακιμιάσει με το χάος που ένιωθε μόνο του κι ήταν ήδη αρκετά χαοτικό.
Κι ο έρωτας, που λες, είναι η κατάσταση εκείνη η οποία φυτρώνει όπου δεν τη σπέρνουν και ζει κάπου ανάμεσα στα σπάνια και τα σχεδόν σου. Τι δε θα έκανες σε καμία άλλη περίπτωση; Ε, αυτό ακριβώς ετοιμάσου να κάνεις μόλις νιώσεις ερωτευμένος. Κι ολοκληρωτικά κι απόλυτα.
Μην τον παίρνεις έτσι αψήφιστα τον έρωτα. Είναι εκείνος που γουστάρεις, που δε χωνεύεις, που φοβάσαι σαν το διάολο, που αποζητάς σαν πρέζα εγκεφαλική, που σε καβλώνει πριν καν σε αγγίξει και που σου τη δίνει όσο τίποτε για όλους τους παραπάνω λόγους.
Μα για να μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι τον γνώρισες σε κάθε του έκφανση, για να μπορείς να λες μεθαύριο ότι τον βίωσες σε κάθε του μορφή, θα πρέπει να έχεις περάσει έστω και μια φορά στη ζωή σου από κάθε πιθανό ρόλο ως πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια της αμείλικτης ταινίας που σκηνοθετεί.
Ναι, δε λέω. Γαμάτος ο πρώτος πρωταγωνιστικός που κάνει τα πεζοδρόμια να τρίζουν και που στη θέα του, καρδούλες χτυπούν δυνατά και σπάνε σε κομμάτια. Εξίσου γαμάτο -ίσως και περισσότερο- είναι όταν δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι τα βρίσκουν και το αμοιβαίο γίνεται πράξη και μπράβο κι άξιοι και τα συναφή. Έλα, όμως, που έρωτας δεν είναι μόνο ροζ καρδούλες ή κόκκινες φωτιές.
Έρωτας είναι και το ανεκπλήρωτο. Έρωτας είναι και το στραπάτσο που τρως όταν συνειδητοποιείς ότι από ‘κει που έπαιζες κι έκανες ό,τι ήθελες ως θύτης, ξαφνικά βρέθηκες μέσα στο κοστούμι του θύματος κι άμα γουστάρεις.
Γιατί ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος δε θα σε ρωτήσει πώς θέλεις να εξελιχθεί η ταινία του. Ενδιαφέρον έχουν μόνο οι ανατροπές. Η εναλλαγή. Η δράση. Κι αν πίστευες ότι θα τη γλίτωνες απ’ τα «ύπουλα» σχέδιά του, ήσουν απλώς γελασμένος.
Έρωτας είναι τα πάντα και τίποτε. Αν δεν έχεις νιώσει πώς είναι να είσαι αδιέξοδα ερωτευμένος, δεν έχεις γευτεί την πικρή του πλευρά. Αν δεν έχεις αισθανθεί πώς είναι να βρίσκεσαι στο χείλος του απαγορευμένου, δεν έχεις δει με τι μοιάζει η αδρεναλίνη της αβεβαιότητας και του κινδύνου.
Ούτε ξέρεις αν εσύ -ο κατά τα άλλα αφοσιωμένα πιστός- θα μπορούσες να τα βάλεις μαζί του σε περίπτωση που σάρωνε το είναι σου μέσα από μια τρίτη καθοριστική παρουσία. Σε προκαλώ. Τολμάς να τον μάθεις και να σε μάθεις;
Αν απ’ την άλλη, δεν έχεις βιώσει την απώλεια στο πετσί σου, δεν μπορείς να λες ότι ήρθες αντιμέτωπος με το αβυσσαλέο του κενό. Αν δε ζήσεις το άδειασμα από δυο μάτια που προτίμησες να πιστέψεις γιατί τα δικά σου δεν τα άφηνες να δουν, δεν μπορείς να καταλάβεις με τι μοιάζει το μούδιασμα της απογοήτευσης. Ούτε θα μάθεις ποτέ πώς είναι να σε κοιτάζουν απογοητευμένα δυο άλλα ερωτευμένα μάτια που προτίμησαν να πιστέψουν εσένα κι εσύ τα πρόδωσες.
Γιατί, ναι, και τα μάτια ψεύδονται καμιά φορά. Σε πολύ ειδικές «εκπαιδευμένες» περιπτώσεις. Το έχω κάνει δυστυχώς κατ’ εξακολούθηση και ξέρω ότι συμβαίνει. Όπως επίσης το έχουν κάνει και σε μένα, ώστε να ζήσω κι εγώ αυτήν την εναλλαγή θύτη-θύματος που λέγαμε, να μη βαριέμαι, βρε αδερφέ.
Μα τελικά όλα τα παραπάνω είναι όντως έρωτας. Μαζί με τα ροζ συννεφάκια και τα κόκκινα φιλιά, όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά, γοητευτικά και σκοτεινά πρόσωπα είναι αναπόσπαστα δικά του κομμάτια.
Μάθε, λοιπόν, πώς είναι να είσαι ερωτευμένος σε κάθε μορφή που μπορείς να φανταστείς. Ούτε που πάει το μυαλό σου τι έχεις να ανακαλύψεις για τον εαυτό σου τελικά μέσα απ’ την ακραία φύση του έρωτα.
Σε έχεις γνωρίσει απελπισμένο; Ξέρεις με τι μοιάζεις όταν έχεις να κουμαντάρεις μέσα σου ολόκληρη λαίλαπα που δε βρίσκει διέξοδο πουθενά; Ξέρεις πώς θα αντιδρούσες αν τάραζε κάτι νέο τη σιγουριά σου; Σε έχεις δει έτοιμο να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο για πάρτη της ή για πάρτη του; Ξέρεις πώς θα αισθανόσουν απέναντι σε ένα «όχι» και πώς θα ήσουν πλήρως αφοπλισμένος μπροστά στην επιθυμία; Έχεις πονέσει επειδή προδόθηκες; Έχεις ντραπεί επειδή πρόδωσες;
Θ’ ακούσεις να σου λένε ότι ως ερωτευμένος βγαίνεις εκτός εαυτού. Κάνεις πράγματα που δε θα έκανες, γαμάς εγωισμούς, παραληρείς, τρελαίνεσαι, παραβλέπεις, μεγεθύνεις, υπερβάλλεις. Μήπως όμως κι ο ερωτευμένος εσύ πάλι εσύ δεν είσαι;
Γνωρίζοντας τα δικά του πολλά πρόσωπα, γνωρίζεις και τα πιο ακραία δικά σου. Κανείς δεν είναι μόνο ένα πράγμα κι αυτό φαίνεται πάντα κάτω απ’ τις κατάλληλες συνθήκες. Μια συνθήκη είναι κι ο έρωτας. Η πιο πολύπλευρη, η πιο εκτροχιασμένη, η πιο ανεξέλεγκτη, η πιο φωτεινά σκοτεινή, η πιο χαοτική, η πιο απρόβλεπτη, η πιο θρασεία και τελικά η πιο α-κατάλληλη.
Διότι ποτέ δε θα νιώσεις πλήρως έτοιμος να βιώσεις το ανεξέλεγκτό του μα κι εκείνο δεν πρόκειται να σε ρωτήσει. Αν θες τη συμβουλή μου όμως, απόλαυσε την πτήση χωρίς καν να προσδεθείς. Ζήσε τα πάντα στον έρωτα. Δοκίμασε τα όριά σου και σπάσε τα. Αν δεν είναι τα πάντα, εξάλλου, δεν είναι έρωτας.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
