Η διαφορά των πραγματικά δυνατών ανθρώπων

Κοίταξε να δεις τώρα πώς πάει η ιστορία. Λόγια έχεις ακούσει και θα συνεχίσεις ν’ ακούς πολλά. Έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν κάποιοι περίεργα επιτήδειοι άνθρωποι, οι οποίοι θα καταφέρουν κάποτε να σε πείσουν για τα συναισθήματά τους, ακόμα και με ακραίες πράξεις. Λοιπόν, τα έχουμε ζήσει αυτά, ενδεχομένως τα έχουμε κάνει κιόλας και τα ξέρουμε. Πλέον δε μας εκπλήσσουν. Έλα να δούμε, τώρα, μαζί πού σε έχεις τοποθετήσει εσύ ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω. Άσε κατά μέρος τα λεγόμενα “trust issues”, τις εξωφρενικά υψωμένες άμυνες κι όσα κατάλοιπά σου κατέληξες να θεωρείς αυτοπροστασία και πάμε μαζί να προσεγγίσουμε κάπως το τι σημαίνει να ζεις.

Το θέμα δεν είναι να κλειστείς σ’ ένα ανήλιαγο μπουντρούμι προκειμένου να προστατευτείς από τον ομολογουμένως -στην πλειοψηφία του- σκατένιο κόσμο. Αυτό δε σε κάνει απαραιτήτως δυνατό ή δυνατή. Αποφευκτικό ή αποφευκτική σε κάνει, πράγμα που σημαίνει ότι όσα σε πλήγωσαν και δεν τα αντιμετώπισες, κάποτε θα τα βρεις μπροστά σου, έτσι ή αλλιώς. Ενδεχομένως μάλιστα να την πληρώσουν άλλοι άνθρωποι εξαιτίας των άλυτων απωθημένων σου, με αποτέλεσμα εσύ να γίνεις για εκείνους όλα όσα απεχθάνεσαι.

Ας θέσουμε τώρα το αληθινό στοίχημα της ύπαρξής σου. Αυτής που, ξέρω όσο κανείς και καμιά, ότι νιώθεις σαν να μην κολλάει πουθενά. Σε καταλαβαίνω, πίστεψέ με. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείς πως αξίζει σε σένα το να αποτραβηχτείς από τα πάντα αντί να το κάνουν όσα ανθρωπάκια δεν κατάφεραν ποτέ να τα βρουν με την πάρτη τους; Θεωρείς πως αξίζει σε σένα το να πατήσεις off σε καθετί που σε καθιστά ζωντανή, ζωντανό, αντί να το βουλώσουν επιτέλους όλοι οι θρασύδειλοι άνθρωποι εκεί έξω;

Αν θεωρείς όντως κάτι τέτοιο συνέχισε να απομακρύνεσαι από όλα όσα είναι ζωή. Πάσο, μαζί σου, δε θα σε πατρονάρω, μακριά από ‘μας. Αν, όμως, κάπου μέσα σου ακόμη παραμένει μια σπίθα ζωής αναμμένη, συνέχισε να ζεις. Απλώς, καλό θα ήταν να θυμάσαι παράλληλα πως ζωή χωρίς πάθος, συναίσθημα, ρίσκο, ζωή δεν είναι.

Ξέρεις πού έγκειται η διαφορά των δυνατών από τους αποφευκτικούς ανθρώπους τελικά; Στο ότι οι πρώτοι βουτάνε με τα μούτρα στα βαθιά, όσο κι αν έχουν ήδη πληγωθεί, γνωρίζοντας τι μπορεί να τους περιμένει. Κι ότι όντες επιτέλους συνειδητοποιημένοι, έχουν τη δύναμη πλέον να το αντιμετωπίσουν αφού δε γαντζώνονται, δεν εξαρτώνται, απλώς δε σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Οι δεύτεροι, από την άλλη, κατέληξαν -δικαίως μεν, αλλά- τόσο απελπισμένοι, που προτιμάνε να περιφέρονται σαν φαντάσματα στην προσπάθειά τους να μην ξαναπληγωθούν. Πληγώνοντας, όμως, έτσι οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να επιλέξεις ποιος, ποια είσαι. Εγώ πιστεύω σε σένα κι ας μη σε ξέρω, είναι σαν να σε ξέρω τελικά.

Εσύ;