Πολλές φορές, όταν θέτεις έναν καινούργιο στόχο στη ζωή σου, όσο εύκολος ή δύσκολος κι αν είναι αυτός, μαζί με τη θέλησή σου εμφανίζονται και διάφορα παράσιτα με τη μορφή δισταγμών, φόβων, ενδοιασμών. Εξαρτάται φυσικά από εσένα το τι θα υπερισχύσει τελικά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι άνθρωποι στους οποίους έχεις δώσει το ελεύθερο να υπάρχουν δίπλα σου ενεργά, θα μπορούσαν να παίξουν το δικό τους ρόλο στην ψυχολογία σου. Μαζί με τα μικρά σου δαιμόνια ενώνονται κι οι δικές τους φωνές, άλλοτε για να σε στηρίξουν, άλλοτε για να σε αποτρέψουν.
Η αξία της εμψύχωσης είναι ανεκτίμητη, ιδιαίτερα αν βρίσκεσαι στο κατώφλι σοβαρών αποφάσεων, μιας νέας αρχής, μιας μεγάλης αλλαγής, ενός καθοριστικού βήματος σ’ οποιονδήποτε τομέα. Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μην τα παρατήσεις ποτέ. Όσο πεισματάρης κι αν είσαι όμως, δεν παύεις να είσαι άνθρωπος, με στιγμές αδυναμίας.
Κάπου εκεί, ένα χέρι βοηθείας, μια καλή κουβέντα, μια δυναμική προτροπή και μια ψήφος εμπιστοσύνης από κάποιον που σε αγαπάει, μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για σένα. Θα σε κάνει να πάρεις ξανά τα πάνω σου, θ’ ανακτήσεις δυνάμεις κι αυτοπεποίθηση, θ’ ανασκουμπωθείς και θα ορμήσεις, δυνατότερος από ποτέ, στο στόχο.
Δε λέω, καλή κι η κριτική. Χρειάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις. Όταν είσαι ώριμος να την αντιμετωπίσεις σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος. Όμως είναι θέμα ενσυναίσθησης το να ξέρει κανείς πότε και με ποιον τρόπο να την ασκήσει. Στις πιο πολλές περιπτώσεις, κακά τα ψέματα, κινητήριος δύναμη είναι πρώτα η εμψύχωση. Αλλιώς είναι να ξέρεις ότι σε κάθε σου βήμα κάποιος χειροκροτά με λαχτάρα για το «παρακάτω» σου, πιστεύοντας σε σένα, κι αλλιώς είναι να νιώθεις συνεχώς μάτια καρφωμένα πάνω σου, έτοιμα να επισημάνουν το κάθε σου στραβοπάτημα με την πρώτη ευκαιρία.
Όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι μια κριτική, μπορεί να αποβεί μοιραία κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας. Είναι ικανή να σε μπλοκάρει, να σε αποπροσανατολίσει και να σε παγώσει, πόσο μάλλον όταν έχεις ήδη να τα βάλεις με τις δικές σου φωνές, που δεν κάνουν άλλο από το να σε κριτικάρουν έτσι κι αλλιώς.
Ο εαυτός μας συχνά γίνεται ο πρώτος κακός κριτής μας, κι αυτό λόγω των ανασφαλειών μας. Αυτολογοκρινόμαστε, αυτοτρικλοποδιαζόμαστε και καταλήγουμε, ουκ ολίγες φορές, να τα βλέπουμε όλα στραβά κι ανάποδα, τυφλωμένοι κατά κύριο λόγο από φόβους και φοβίες. Ανάθεμα τελικά, αν έστω κι ένα εκατοστό απ’ όλα όσα φοβόμαστε ισχύει όντως, εκείνη όμως τη στιγμή δεν είναι εύκολο να σκεφτούμε καθαρά. Έτσι, μια καλή κουβέντα ενός ψύχραιμου τρίτου ματιού, που πραγματικά νοιάζεται για εμάς, δεν μπορεί παρά να μας ξεθολώσει και να τροφοδοτήσει τη θέλησή μας ώστε να ανακάμψουμε.
Η κριτική καλό είναι να γίνεται στον απολογισμό. Όταν θα ‘ρθει η στιγμή να βάλεις ψύχραιμα τα συν και τα πλην κάτω, ώστε να ξέρεις τι να κάνεις και τι όχι, σε μια επόμενη αντίστοιχη περίπτωση. Τότε είναι απαραίτητη, πρωτίστως από εσένα τον ίδιο κι έπειτα από τους λίγους και καλούς άλλους. Περιττό φυσικά, να πει κανείς σ’ αυτό το σημείο ότι δεν ενδείκνυται να επιτρέπουμε στον κάθε άσχετο ελαφρά τη καρδία, να το παίζει κριτής, αν δεν είμαστε σίγουροι για τις καλές του προθέσεις. Αυτός εξάλλου είναι κι ένας επιπλέον κίνδυνος της κριτικής. Οι προθέσεις κι η αντικειμενικότητα του εκάστοτε κριτή.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ακούμε πότε-πότε κάποιον, να λέει πως με την ψυχή του κατάφερε ό,τι κατάφερε. Η ψυχική δύναμη, το πείσμα, το κουράγιο, η θέληση που λέγαμε πριν, μπορούν να κάνουν στην κυριολεξία θαύματα εκεί που η λογική κοτσάρει την ταμπελίτσα «αδύνατο», αυθαίρετα και ανερυθρίαστα. Τροφή της ψυχής είναι η εμπιστοσύνη στις επιθυμίες μας, η ίδια μας η λύσσα για όσα ποθούμε, το πάθος μας για τα όνειρά μας. Όλα τα παραπάνω θεριεύουν και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο με την εμψύχωση, αυτό προδίδει κι η ίδια η λέξη, αν το καλοσκεφτείς.
Ξέρεις πόση δύναμη, στην κυριολεξία από το πουθενά, μπορεί να σου δώσει ένα χέρι, που θα βρίσκεται την κατάλληλη στιγμή εκεί για να σε σηκώσει στα πόδια σου, όταν θα έχεις γονατίσει, μια φωνή που θα σου φωνάξει «όρμα», όταν εσύ για λίγο θα κάνεις το λάθος να κοιτάξεις πίσω και να δειλιάσεις, ένα βλέμμα γεμάτο πίστη σε σένα και σ’ όλα όσα μπορείς, όταν εσύ θ’ αναρωτιέσαι μήπως δεν είσαι τελικά αρκετά ικανός;
Είναι απίστευτο το πόσο μεγάλη δύναμη μπορεί ν’ αντλήσει κανείς απ’ όλα τα παραπάνω. Σαν άλλος άνθρωπος, θα σηκωθεί εκεί που πίστευε πως λυγίζει, με γυρισμένο το μάτι από τα χιλιάδες «μπορείς» που θα χορεύουν στο κεφάλι του, για να κατακτήσει, ασταμάτητος πια, νέους κόσμους.
Δεν είναι ντροπή, ούτε σημάδι αδυναμίας η ανάγκη για εμψύχωση. Είναι δείγμα αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, αλλά κι απόδειξη πως το μαζί είναι συνήθως αποτελεσματικότερο από το μόνος.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
