Η εσωστρέφεια είναι γοητεία

Εσωστρεφείς. Γνωστή λέξη, άγνωστοι κόσμοι. Μη φανταστείς ότι με αυτό το κείμενο θα σου πω τα πάντα για εμάς. Τι εσωστρεφής θα ήμουν, εξάλλου, αν μου έβγαινε τόσο εύκολα κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι βέβαια πως με το γράψιμο ξεσπάω όσα με το στόμα δυσκολεύομαι να πω. Όμως και πάλι, αν δε θέλω να σε βάλω στον κόσμο μου δεν πρόκειται να μπεις.

Πάνω-κάτω αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους εμάς που είμαστε introverts και το δηλώνουμε. Αν και δε χρειάζεται καν να δηλώσουμε το οτιδήποτε, αφού οι παρουσίες μας γίνονται συνήθως αισθητές στην αρχή μόνο μέσω της εκκωφαντικής μας σιωπής. Την οποία σαφέστατα έχουμε επιλέξει ως τον μοναδικό τρόπο διαχείρισης όλων όσων λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα μέσα στο κεφάλι μας χωρίς απαραιτήτως να έχουν λογική συνάφεια, σύνδεση ή συνέπεια.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Αυτός ο κόσμος είτε συνειδητά είτε όχι πρόσκειται εμφανώς πιο φιλικά απέναντι στην εξωστρέφεια, η οποία αυθαίρετα συνδέεται συνήθως με τα πιο πολλά θετικά χαρακτηριστικά. Βλέπεις, ένας εξωστρεφής θεωρείται η ψυχή της παρέας δίχως να καταβάλλει τον παραμικρό κόπο μόνο και μόνο λόγω της πληθωρικής παρουσίας του. Συνήθως εκπέμπει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μιας και καθετί φασαριόζικο κερδίζει πιο άμεσα τις εντυπώσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα θεωρηθεί ακόμη και πιο φιλικός ή ευγενικός, άσχετα με το αν γνωρίζει κανείς τις πραγματικές του προθέσεις ή όχι. Αρκεί που μιλάει. Αρκεί που γελάει δυνατά. Αρκεί που φωνάζει από χιλιόμετρα με κάθε τρόπο «είμαι κι εγώ εδώ». Κι αμέσως χρίζεται το επίκεντρο των πάντων κι εύστροφος λόγω ατακαδόρικου προφίλ.

Το αποκορύφωμα της παρεξήγησης που βιώνουμε καθημερινά εμείς οι περήφανοι εσωστρεφείς τύποι είναι η ταμπέλα του ντροπαλού που μας κοτσάρουν από παιδιά, μιας κι ελάχιστοι γνωρίζουν πως η εσωστρέφεια δεν ταυτίζεται πάντα με την ντροπαλότητα και πως στην πραγματικότητα μικρή σχέση έχουν μεταξύ τους. Κάπως έτσι πέφτουν όλοι απ’ τα σύννεφα όταν αφού μας γνωρίζουν λίγο καλύτερα –αν φυσικά πρώτα και πάνω απ’ όλα έχουν εμπνεύσει εμάς τους ίδιους– συνειδητοποιούν τι σόι τρέλα κουβαλάμε.

Ο μύθος, όμως, του γόη εξωστρεφή αρχίζει πια και μοιάζει όλο και πιο ξεπερασμένος ευτυχώς. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του γοητεία, αρκεί ο ίδιος να γουστάρει αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Είτε εσωστρεφής είτε εξωστρεφής είτε ρομαντικός είτε κάφρος. Αν υποστηρίζεις την προσωπικότητά σου θα εκπλαγείς με το πόσο αρεστός ξαφνικά μπορείς να γίνεις ξεπερνώντας ταμπού και στερεοτυπικά πρότυπα.

Φυσικά, επειδή ως γνωστόν αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει, ήρθε η ώρα να αφήσω εδώ κάποιες σκέψεις μου ως γνήσια introvert τις οποίες δεν εκφράζω ως αντικειμενικές, αλλά ως προσωπική πείρα. Μάθε, λοιπόν, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που ένας εσωστρεφής άνθρωπος αν όντως γουστάρει τον εαυτό του αποδεικνύεται εν τέλει πολύ πιο γοητευτικός από κάποιον extrovert.

Κι αυτό γιατί η άβυσσος που κρύβουμε μέσα μας, εμείς οι εσωστρεφείς, εκπέμπει ένα μυστήριο στο οποίο λίγοι αντιστέκονται, τελικά. Δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε φαμφάρες προκειμένου να τραβήξουμε την προσοχή. Υπάρχουμε στον χώρο κι αυτό είναι αρκετό για να τραβήξουμε τα βλέμματα όσων θα θέλουν να μας εξερευνήσουν αναρωτώμενοι τι μπορεί να κρύβουμε μέσα μας.

Κάπως έτσι κάνουν οι άλλοι την πρώτη κίνηση αφού μπορεί να είμαστε μεν κοινωνικοί κατά βάθος, όμως η «φούσκα» του προσωπικού μας χώρου λειτουργεί με βάση τις αντιθετικές κι ενίοτε κυκλοθυμικές μας διαθέσεις, πράγμα που δε μας κάνει πάντα διαθέσιμους. Κι αυτό είναι ένα ακόμη απ’ τα γοητευτικά μας στοιχεία, μιας και για να μας κερδίσεις πρέπει να προσπαθήσεις. Τίποτε δε σου προσφέρεται στο πιάτο μ’ εμάς. Αν γουστάρεις ψάξε μας και ψάξου. Αν όχι, άσε μας να τελειώσουμε τη φιλοσοφική κι αδιέξοδη συζήτηση με τον εαυτό μας με τον οποίο περνάμε εξίσου όμορφα.

Απ’ το στόμα μας δε θα ακούσεις να ξεκινούν μικρές καθημερινές συζητήσεις τύπου «σήμερα πήγα για ψώνια» ή «αύριο θα πάω να κουρευτώ». Όχι επειδή τις σνομπάρουμε, αλλά επειδή πολύ απλά δε μας βγαίνει. Δε μας ενδιαφέρει, δεν μπορούμε να πιαστούμε από πουθενά, δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε και στην τελική πόσο να αναλύσει κανείς ένα παρόμοιο θέμα;

Αν θέλεις να μας βγάλεις μιλιά, λοιπόν, δεν έχεις παρά να μας κεντρίσεις το ενδιαφέρον μιλώντας μας για αφηρημένες έννοιες, για το σύμπαν, για τη ζωή ή την ύπαρξη, για το τι σου άρεσε και τι όχι απ’ τα παιδικά σου χρόνια, για το τι σου ξυπνάει η αγαπημένη σου μουσική, για το πού θα ήθελες να είσαι τώρα, για τον πρώτο σου έρωτα, για την καλύτερη και τη χειρότερή σου ανάμνηση, για τα συναισθήματά σου, για τον μεγαλύτερό σου φόβο, για την πιο έντονη επιθυμία σου, για τις απόψεις σου, για τις ιδέες και τα όνειρά σου.

Τότε θα δεις έναν χείμαρρο να ξεπετάγεται ανεξέλεγκτος από μέσα μας. Τόσο ανεξέλεγκτος που τις περισσότερες φορές θα πρέπει να μας δίνεις χρόνο ώστε να προλαβαίνουμε να συντάξουμε το ίδιο το χάος προτού το μετατρέψουμε σε λόγο προφορικό. Τότε θα δεις ότι όσα νόμιζες για εμάς μέχρι πρότινος μπορούν να καταρριφθούν μέσα σε λίγη μόνο ώρα. Κι έτσι απρόβλεπτοι και χειμαρρώδεις, εμείς οι εσωστρεφείς, αν αποφασίσουμε να σε συμπεριλάβουμε στους κόσμους μας σε έχουμε ήδη γοητεύσει με τον πραγματικό μας πια εαυτό κι όχι με βιτρίνες, εντυπωσιασμούς, φωνές κι ανούσιο χαμό.

Είμαστε κινούμενες προκλήσεις για όποιον είναι ικανός και θέλει να μας ανακαλύψει. Όσοι έχουν τα κότσια να βουτήξουν στο χάος μας και να έρθουν αντιμέτωποι με τις αντιθέσεις, το ηφαίστειο που κοχλάζει μέσα μας και τις άπειρες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μας, ας κοπιάσει. Όποιος μπορεί να διαχειριστεί την κυκλοθυμία μας και την παράνοια ενός ανθρώπου που κρύβει ό,τι πιο περιπετειώδες σε συσκευασία σφίγγας , ας μας προσεγγίσει. Οι υπόλοιποι χαρείτε την ενίοτε άσκοπη φασαρία σας περνώντας εσείς καλά κι εμείς καλύτερα. Εξάλλου ξέρουμε πως στο τέλος της διαδρομής αυτό που μένει στους πραγματικά ενδιαφέροντες για εμάς ανθρώπους είναι η ουσία κι όχι το περιτύλιγμα.