Η συγγνώμη σε κάποιον που αγαπάς είναι ό,τι πιο εύκολο και ταυτόχρονα δύσκολο

Συγγνώμη. Μία λέξη γεμάτη συναισθήματα, ενοχές, πίκρα, λαχτάρα για λύτρωση. Μία λέξη κόμπος στον λαιμό. Όταν αυτή η λέξη κρέμεται ως βαρύ χρωστούμενο ανάμεσα σε σένα και σ’ έναν άνθρωπο που συμβολίζει στα μάτια σου ξεκάθαρα την απόλυτη αγάπη τότε μετατρέπεται σε ταφόπλακα, δε σε αφήνει ν’ ανασάνεις.

Αν έχεις φερθεί σκάρτα σ’ εκείνον που εσύ ο ίδιος θα έπαιρνες όρκο πως δε θα πλήγωνες ποτέ, αν κατάφερες να διαλύσεις τον άνθρωπό σου, αν γκρέμισες συθέμελα την εμπιστοσύνη του και τη ζωή σας, τότε θα ξέρεις ήδη πως οι προθέσεις δε μετράνε πάντα.

Η ίδια αυτή λέξη που φωνάζει με τα δάκρυα της υπερέντασης να τη συνοδεύουν στα χαμηλωμένα μάτια σου, θα μπορούσε να γίνει με ευκολία στα δικά του μάτια σύμβολο υποκρισίας. Στην καλύτερη περίπτωση θα παραμείνει ένας καθ’ όλα αδιάφορος ήχος καθώς εσύ με ειλικρίνεια θα την προφέρεις ξέροντας πως κατόπιν εορτής δεν κλείνουν με τσιρότα  οι πληγές που άνοιξες. Πώς να αναγκάσεις εκείνον που «σκότωσες» να μπει για λίγο στη δική σου θέση ώστε να αιτιολογήσει τη συμπεριφορά σου; Με τι θράσος και θάρρος να σταθείς απέναντί του στα ίσα, πώς να τον κοιτάξεις κατάματα, πώς έχεις την απαίτηση μια συγγνώμη να ενώσει ξανά τα κομμάτια σας;

Σου είναι ταυτόχρονα το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο αυτή η λέξη ξαφνικά. Κι είναι ό,τι πιο εύκολο έχεις κάνει ποτέ γιατί εσύ μέσα σου ξέρεις πως την εννοείς όσο τίποτε. Ξέρεις ότι για τον άνθρωπο που πλήγωσες ο εγωισμός σου θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσες να εξαφανίσεις. Αντιφατικό, έ; Ας μην τον πλήγωνες, θα σου πούνε. Ναι, είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, πάθη, κάνουμε λάθη, παρασυρόμαστε. Μα όλα αυτά δεν είναι παρά φτηνές δικαιολογίες στ’ αυτιά εκείνου που πρόδωσες και ξέρεις ότι τ’ ακούει βερεσέ. Γι’ αυτό είναι παράλληλα κι ό,τι πιο δύσκολο έχεις κληθεί να κάνεις. Ζητώντας συγγνώμη απ’ τον άνθρωπο που αγαπάς τη στιγμή που τον βλέπεις τσακισμένο εξαιτίας σου συγκρίνεται σε συναισθηματική βαρύτητα με το να ζητάς συγγνώμη έπειτα από κάποιο οργανωμένο σου έγκλημα. Ποιος θα σε πιστέψει;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, πολλές φορές τα συναισθήματά μας μάς ξεπερνάνε. Κάποια από αυτά θολώνουν τη λογική μας, κάποια κονταροχτυπιούνται με άλλα, ορισμένα είναι εντελώς αντιθετικά μεταξύ τους μα για κακή μας τύχη δεν αλληλοαναιρούνται. Αν τα συναισθήματα χωρίζονταν σε άσπρα και μαύρα όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα στις ανθρώπινες σχέσεις. Μα και πιο βαρετά. Θα έμπαιναν τακτοποιημένα όλα σε άσπρα ή μαύρα κουτάκια κι εμείς δε θα είχαμε παρά να διαλέξουμε με πλήρη υπευθυνότητα τι ακριβώς θα νιώθαμε κάθε λεπτό και γιατί. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Μάλλον όχι.

Έτσι καταλήγουμε συχνά έρμαια στο μάτι του κυκλώνα όσων νιώθουμε μην ξέροντας πώς να διαχειριστούμε τις καταστάσεις ώστε να μην πληγώσουμε αυτούς που αγαπάμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν τα καταφέρνουμε. Όσο κι αν οι προθέσεις μας -που λέγαμε στην αρχή- δεν ήταν κακές, το κακό γίνεται. Οι καλές μας προθέσεις στρώνουν το δρόμο για την κόλαση σε αυτόν που αγαπάμε όσο τίποτε κι εκείνος μέσα σε όσα έχει να παλέψει καλείται να δεχτεί και τη συγγνώμη μας. Όποιος αγαπάει συγχωρεί, λένε. Γιατί να μη σου πούνε, όμως, αντίστοιχα και πως όποιος αγαπάει δεν προδίδει την εμπιστοσύνη του άλλου;

Συγγνώμη. Η πιο εύκολη απόφαση κι η πιο δύσκολη λέξη που θα προφέρεις ποτέ για χάρη αυτού που πλήγωσες.