Ίσως γι' αυτό υπάρχουν τόσοι μόνοι, ενώ υπάρχουν τόσοι μόνοι

«Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;», λέει ένα ρητό. «Το χειρότερο είδος μοναξιάς που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος είναι εκείνη που νιώθει όταν είναι ανάμεσα σε κόσμο», άλλο ένα κλισέ, ίσως, το οποίο φανερώνει μια τεράστια αλήθεια παρ’ όλα αυτά. Οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν έναν επώδυνο, αέναο γρίφο. Κι αυτό γιατί κάθε ανθρώπου η ψυχή είναι από μόνη της μια άβυσσος, φορτωμένη με χίλια δυο μπαγκάζια, τόσο από το παρελθόν του, όσο κι από την ίδια την ιδιοσυγκρασία του. Η όποια με τη σειρά της, καλείται να ερμηνεύσει αλλά και να διαχειριστεί την όποια συναισθηματική κληρονομιά του.

Κανείς μας δεν είναι αποκλειστικά άγιος ή αποκλειστικά δαιμόνιος. Ωστόσο, όλοι μας παλεύουμε καθημερινά με τους δαίμονές μας. Γι’ αυτό όσο πληγωνόμαστε άλλο τόσο πληγώνουμε, άλλοτε έχοντας επίγνωση, άλλοτε άθελά μας. Το να καταφέρεις να ταιριάξεις το χάος σου με το χάος ενός άλλου ανθρώπου απαιτεί σκληρή προσωπική δουλειά. Το ίδιο ισχύει όμως και αντιστρόφως. Ακόμη κι αν εσύ φτάσεις κάποτε σε ένα σχετικά υγιές σημείο διαχείρισης του μέσα σου δεν είναι απαραίτητο ότι κι ο απέναντί σου βρίσκεται στο ίδιο σημείο με εσένα είτε πρόκειται για έναν έρωτα στα σπάργανα, είτε για τον ή τη σύντροφό σου είτε για μια φιλία πρόσφατη ή ίσως ακόμη και χρόνων. Γιατί, βλέπεις, δεν εξελισσόμαστε οι άνθρωποι με τον ίδιο ρυθμό.

Κάπως έτσι, στροβιλιζόμενοι σε μια δίνη συνεχούς αποδοχής ή άρνησης καταλήγουμε ουκ ολίγες φορές να αισθανόμαστε μόνοι και μόνες, αταίριαστοι κι αταίριαστες, αδικημένοι κι αδικημένες, πληγωμένοι και πληγωμένες, κουρασμένοι, κουρασμένες και τελικά συχνά απογοητευμένοι κι απογοητευμένες ακόμη και σε βαθμό παραίτησης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πού και πού πέφτουμε πάνω σε μια άλλη ψυχή εκεί έξω απροσδόκητα η οποία μας κάνει να ενθουσιαζόμαστε καθώς ανακαλύπτουμε πόσα κοινά μοιραζόμαστε, πόσο παρόμοιες είναι οι αντιλήψεις και η στάση ζωής μας. Δεν είναι όμως τυχαίο ούτε το γεγονός ότι τελικά ίσως με τον καιρό ανακαλύψουμε επίσης πως ούτε με αυτήν την τόσο πολλά υποσχόμενη ψυχή θα μπορούσαμε να τακιμιάσουμε όπως πιστεύαμε ή θέλαμε να ελπίζουμε.

Είμαστε όντως τόσο χαοτικοί οι άνθρωποι που ακόμη και τις ομοιότητές μας τις αντιμετωπίζουμε συχνά με τρόπο εντελώς διαφορετικό. Κι η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να χρειαστεί ακόμη και χρόνια για να γίνει αποδεκτή, αφού οι διαδρομές μας ίσως κάποτε συνέπεσαν κι ύστερα να οδηγήθηκαν σε ευθείες παράλληλες. Δεν είναι τα συναισθήματα λογική μαθηματικών. Δεν μπορείς πάντα προσθέτοντας τη μονάδα με μια άλλη μονάδα να βγάλεις το δύο ως αποτέλεσμα. Πονάμε κάθε μέρα έχοντας πληγώσει εξίσου κάποτε. Πονάμε κάθε μέρα χωρίς πάντα να μπορούμε να εντοπίσουμε την πηγή αυτής της πληγής. Πονάμε κάθε μέρα είτε γιατί δεν τα έχουμε βρει με την ίδια μας την ύπαρξη είτε επειδή έχουμε συμφιλιωθεί τόσο μαζί της που θεωρούμε ότι δε χωράει άλλος άνθρωπος στον μικρόκοσμό μας. Άσε που στη δεύτερη περίπτωση πού να μπαίνουμε για πολλοστή φορά σε μια διαδικασία η οποία θα καταλήξει σε ακόμη ένα “άδειασμα”;

Πόσο ακόμη να αντέξουμε, πόσο ακόμη να το παίζουμε ανοιχτοί κι ανοιχτές απέναντι στο “ποτέ δεν ξέρεις” της ζωής; Είναι, νιώθουμε, χρέος μας να προστατέψουμε πια τους εαυτούς μας κι έτσι κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ. Απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Ίσως γι’ αυτό να υπάρχουν τόσοι μόνοι ενώ υπάρχουν τόσοι μόνοι. Είναι, κρίμα, ναι. Είναι για πολλούς αβάσταχτη τούτη η μοναξιά ακόμη κι αν μοιάζει επιλογή τους ή έτσι τη βάφτισαν. Πόσες φορές έχεις πει ή έχεις ακούσει τη φράση “δεν πάει καλά ο κόσμος τελικά”; Μέσα στον κόσμο αυτόν όμως είσαι κι εσύ. Κομμάτι της αλυσίδας του, πέρασμα της ροής του. Και όντως ο κόσμος δεν πάει καλά. Πώς να πάει καλά όμως όταν οι φόβοι μας και τα συμπλέγματά μας υπερισχύουν της ενσυναίσθησης τόσο συχνά; Πώς να πάει καλά όταν αποφεύγουμε το μέσα μας ή επικεντρωνόμαστε μονάχα σε αυτό, λες και δεν υπάρχει γύρω μας κανένας άλλος;

Στα μάτια διαφορετικών ανθρώπων, είσαι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, αναλόγως με το πώς τους έχεις φερθεί. Κάνε έναν απολογισμό και θα δεις ότι την ίδια στιγμή που για κάποιον στάθηκες μ@λάκας ολκής για κάποιον άλλον θεωρείσαι ψυχάρα. Είμαστε άβυσσος οι άνθρωποι. Γι’ αυτό συχνά είμαστε ή νιώθουμε μοναχικές μονάδες στο πλαίσιο ενός συνόλου εξίσου μοναχικού. Δε θα σου πω να ανοίξεις την ψυχή σου. Δε θα ήμουν ειλικρινής μαζί σου αν έλεγα κάτι τέτοιο σε μια φάση της ζωής μου που εγώ έχω κλειστεί κι έχω μουδιάσει. Θα σου πω, όμως, κλείνοντας, ότι δεν είσαι τόσο μόνος ή μόνη όσο νιώθεις. Καμιά φορά η συναισθηματική μας φόρτιση γεμίζει το περιβάλλον μας με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Δεν είσαι, όμως, ούτε ο μόνος ή η μόνη που νιώθεις τόση μοναξιά. Αγκάλιασε αν θέλεις το τώρα σου, αφουγκράσου τα συναισθήματά σου, αποτραβήξου για όσο χρειαστεί και βρες κάποτε τα κότσια να επιστρέψεις στη ζωή. Σε διαβεβαιώ ότι οι εναλλαγές τις κρύβουν εκτός από γκρεμούς κι αμέτρητα ουράνια τόξα. Κι είναι εντάξει. Είναι εντάξει κάθε έκφανσή της αρκεί να μην περιθωριοποιείς την αξία σου μέσα από τις απογοητεύσεις.