Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα με πονάς τόσο. Που η εικόνα σου θα μετατραπεί σε θολή ανάμνηση και το χαμόγελό σου θα πάψει να με κάνει να βουρκώνω όταν θα μου περνάει από το μυαλό.
Θα έρθει μια στιγμή που θα πάψω να νιώθω στο δέρμα μου τα σημεία που με άγγιξες να καίνε. Δε θα αισθάνομαι πια τα χέρια του φαντάσματός σου στα δικά μου, ούτε το χάδι του στο λαιμό μου να ταράζει τους σφυγμούς μου.
Θα έρθει κάποια στιγμή που κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ δε θα είναι η δική σου μορφή εκείνη που θα με κρατάει ξάγρυπνη ως το ξημέρωμα, ούτε η επιθυμία μου για σένα θα εισβάλλει στα όνειρά μου για να τα κάνει μπάχαλο.
Θα έρθει κάποια στιγμή που θα κάνω έρωτα χωρίς να σε σκέφτομαι σε κάθε μου κίνηση και κάθε οργασμό. Θα μπορώ να περπατάω στον δρόμο χωρίς να σε ψάχνω ασυνείδητα σε κάθε περαστικό. Θα μπαίνω στο λεωφορείο και δε θα σε αναζητούν τα μάτια μου ανάμεσα στο πλήθος.
Θα έρθει κάποια στιγμή που τα τραγούδια δε θα με αναγκάζουν να κάνω εικόνες με σένα σε ρόλο Α’ πρωταγωνιστικό. Δε θα σε φέρνω στο μυαλό μου μέσα από στίχους μοιραίους, ούτε θα σε αποπλανώ με soundtrack αισθησιακές, underground μουσικές. Δε θα κοιτάζω πια φωτογραφίες σου κατάματα προσπαθώντας να βρω τρόπους να ξεσπάσω, δε θα καπνίζω τόσο -θα ξαναγίνω περιστασιακή καπνίστρια, δε θα μιλάω μόνη μου λέγοντας στη σιωπή όλα όσα θα έλεγα σε σένα, ούτε θα ζαλίζω τους φίλους μου αναφέροντας τ’ όνομά σου σε κάθε δεύτερή μου πρόταση είτε κολλάει, είτε όχι.
Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα με πιάνουν τα κλάματα λες και είμαι παιδί όταν θα περνάω από τα μέρη που πρόλαβες να με πας ή που θα πηγαίναμε αν δεν είχες φύγει. Δε θα με κατακλύζει η απουσία σου σαν καταιγιστική παρουσία, ούτε θα νομίζω ότι μυρίζω στον αέρα το άρωμά σου.
Θα έρθει η στιγμή που δε θα μου είναι τόσο αναγκαίο να μαθαίνω πώς τα πας με όποιον τρόπο μπορώ. Δε θα μου περνάει κάθε βράδυ από το μυαλό να σου στείλω μήνυμα για να σου πω ότι τα διέλυσα όλα κι ας μη σε έχω, ούτε θα κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μη σου ζητήσω να έρθεις έστω και για μια ώρα κοντά μου.
Θα έρθει η στιγμή που ο παλιός μου εαυτός θα κάνει δυναμική επανεμφάνιση και δε θα μου είναι πια αδιάφορες όσες προκλήσεις δεν αφορούν εσένα. Οι παρέες μου θα με αναγνωρίσουν ξανά, θα στανιάρω και θα ‘ρθω στα ίσα μου όπως ακριβώς ήμουν πριν εισβάλλεις στην ήδη ανοργάνωτη ζωή μου και την αποσυντονίσεις πλήρως. Δε θα με πιάνω κάθε τόσο να υποπίπτω σε ηλίθιους συναισθηματισμούς. Δε θα σκέφτομαι πριν κάνω το οτιδήποτε πόσο ωραία θα ήταν να το κάναμε μαζί. Ούτε πόσο πολύ θα ήθελα να έρθεις να με δεις σε κάποια μου επιτυχία ή εγώ να καμαρώσω εσένα στις δραστηριότητες που αγαπάς. Δε θα αναρωτιέμαι πια αν θα σου άρεσε μια ιδέα μου ή ένα μέρος όπου θα ήθελα να πάω σαν να επρόκειτο να σε πάρω μαζί μου στ’ αλήθεια.
Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα σε φαντάζομαι να με ρωτάς για τα πάντα κι εμένα να σπάζομαι και να γελάω πριν σου απαντήσω. Δε θα χαμογελάω με πικρία όσο θα θυμάμαι το πείσμα σου, τα πειράγματά σου, την παρορμητικότητά σου και τις χαώδεις σκέψεις σου που ξεχύνονταν ακατάστατα από τα χείλη σου για να με κάνουν να μαγευτώ στο άκουσμά τους. Δε θα τρελαίνομαι στην ανάμνηση των φιλιών σου, δε θα με διαλύουν οι στιγμές που σε κρατούσα αγκαλιά χωρίς ποτέ να σε χορταίνω. Δε θα εύχομαι από μέσα μου να μπορούσα και πάλι για λίγο να σου χαϊδέψω τα μαλλιά καθώς εσύ θα έγερνες στον ώμο μου, όπως τότε που σε έβλεπα για λίγο στα κλεφτά κι έλιωνα.
Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα με πληγώνουν οι βραδιές, οι θέες, τα ηλιοβασιλέματα, τα ταξίδια, όπως όλα όσα έχω συνδέσει μαζί σου άρρηκτα. Δε θα με κυνηγάει πια σαν κατάρα η τελευταία μας νύχτα. Δε θα ματώνω καθώς θα θυμάμαι εσένα να μου λες πως δεν μπορείς να με ξαναδείς, ούτε θα βρίζω τον εαυτό μου που δεν έκανα τα πάντα για να σε κρατήσω νωρίτερα πριν το αποφασίσεις. Δε θα τρελαίνομαι καθώς θα σκέφτομαι ότι δε γύρισα να σε κοιτάξω πριν χωριστούμε οριστικά, δε θα λιώνω μέσα σ’ εκείνη την τελευταία σου αγκαλιά ξαναζώντας την πάλι και πάλι και πάλι.
Θα έρθει κάποια στιγμή που θα προχωρήσω όπως ακριβώς έχεις κάνει εσύ. Δε θα ξεχάσω, μα θα πάω παρακάτω. Θα συνειδητοποιήσω ότι δε λέει να σε σκέφτομαι συνέχεια, ότι είναι μονότερμο. Οτι είναι κρίμα γιατί είμαι απολύτως μόνη μου σε όλο αυτό. Θα είναι σαν να ξυπνάω ξαφνικά από κάτι που θα μπορούσε να ήταν απλώς ένα επώδυνα όμορφο όνειρο.
Θα έρθει κάποια στιγμή που όλα θα πάρουν τον δρόμο τους κι αυτός δε θα οδηγεί πια σε ‘σενα.
Θα έρθει κάποια στιγμή. Όμως όχι τώρα.
Όχι ακόμη.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
