Καψούρα χωρίς μουσική δε γίνεται

Δεν είναι τα συναισθήματα βουβά. Τα απόλυτα σαν τον έρωτα. Τα αχαλίνωτα σαν την επιθυμία. Τα ανεξέλεγκτα σαν το πάθος. Ουρλιάζουν. Ωρύονται με όλη τους την άυλη ύπαρξη, έχουν ένταση, ρυθμό, παλμό μα πάνω απ’ όλα ανάγκη για άμεση εξωτερίκευση.

Διαφορετικά σε πνίγουν, σου τρυπάνε το μυαλό και σε πονάνε εκ των έσω. Ειδικά όταν δεν έχουν διέξοδο προς όπου εσύ θα επιθυμούσες και βρίσκουν τοίχο για να επιστρέψουν σε σένα στραπατσαρισμένα και γεμάτα εγωισμό και παράπονο. Εγωισμό πληγωμένο και παράπονο σχεδόν παιδικό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και γι’ ακόμη περισσότερους, ο ερωτευμένος είναι καλλιτέχνης εξ ορισμού. Όταν ερωτεύεσαι βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια της λαχτάρας σου, με τα μάτια της στοργής και της αγριότητας που σου προκαλεί η ανάγκη, ο πόθος κι αυτό το περίεργο «Θέλω να ξέρω, γαμώτο, ότι είναι καλά -έστω και στο αλλού».

Αυτό που δε γνωρίζω ούτε πώς ονομάζεται, ούτε από πού πηγάζει μα κάνει τα μάτια να λάμπουν και να υγραίνονται από σκέψεις, εικόνες, τη βία της απουσίας κι απ’ ό,τι δε θα ξαναρθεί μα όλα αυτά τα αντιθετικά συναισθήματα πώς θα μπορούσαν αλλιώς να εκφραστούν αν όχι μέσω της τέχνης;

Και για να το πάμε ακόμη πιο συγκεκριμένα, τι κρύβει, λοιπόν, τόση ένταση, τι θα μπορούσε να εκφράσει με τόσο οξύ κι άμεσο τρόπο τα παρανοϊκά συναισθήματα ενός ερωτευμένου αν όχι η μουσική; Δεν είναι τυχαίο που θα παρατηρήσεις ακόμη και τον πιο άμουσο μέχρι χτες άνθρωπο να χάνεται ξαφνικά κάπου ανάμεσα σε τέμπο, στίχους, ρυθμούς, μελωδίες κι ατμόσφαιρες μόλις βρεθεί υπό την επήρεια του έρωτα.

Δεν έχει σημασία αν θα τον ακούσεις να σιγομουρμουρίζει με τον λυγμό στον λαιμό σαν κόμπο κάποιο καψουροτράγουδο της απελπισίας ή αν θα τον δεις να βουρκώνει στο άκουσμα μιας μπαλάντας μελαγχολικής. Ο έρωτας είναι φτιαγμένος από εκρήξεις κι οι εκρήξεις συμβαίνουν ανάμεσα στις αντιθέσεις. Όλα χρειάζονται όταν η ψυχή ποθεί, πονάει ή δίνεται στα άκρα.

Σκαμπανεβάσματα, κρεσέντο, ντεκρεσέντο, γυρίσματα και ξεσπάσματα σε σπασμένα ντεσιμπέλ. Και πες μου αν μπορείς να ξεχωρίσεις τώρα εσύ αν μιλάμε για μουσική ή για τους χτύπους τις καρδιάς σου όταν δίνει πόνο στη σκέψη του ενός που σε στοιχειώνει. Οι νότες αντικαθιστούν τις λέξεις όταν αυτές δεν είναι αρκετές. Στον έρωτα σχεδόν ποτέ δεν είναι. Αν συνδυάσεις μαζί και τους στίχους από μια φωνή που το ζει στα γερά, έχεις όλο το πακέτο που χρειάζεται το μέσα σου για να ταυτιστεί, να εκφραστεί, να λιώσει, να εκραγεί, ν’ αναπνεύσει.

Όταν δεν έχεις λόγια έχεις συν-αισθήματα. Κι η μουσική είναι αισθήσεις, αισθήματα και συναισθήματα όλα σε ένα. Υπάρχουν άνθρωποι ακραία αποστασιοποιημένοι από κάθε είδος μουσικής, οι οποίοι στρέφονται στα μονοπάτια της ενστικτωδώς αμέσως μόλις καταφέρει κάτι ν’ αγγίξει αυθάδικα και με θράσος τις πιο κρυφές ευαίσθητες χορδές τους.

Δεν ξέρουν γιατί, δεν καταλαβαίνουν πώς. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν καν οι ίδιοι στη μορφή αυτή της τέχνης εφόσον δεν υπήρξαν εξοικειωμένοι μαζί της. Δεν πάει να είσαι όμως ο πιο φάλτσος κι άρρυθμος άνθρωπος στον κόσμο; Η καρδούλα σου μετράει «χτύπους» για σένα, αυτή αφήνεται, αυτή αισθάνεται, αυτή «τραγουδάει», αυτή πάλλεται και πίστεψέ με εκείνη ξέρει να κρατάει το ρυθμό.

Ο έρωτας κι η μουσική δεν εξηγούνται. Αισθάνονται. Αρκεί να νιώσεις το ένα για να στραφείς κάπως έτσι και στο άλλο είσαι δεν είσαι γενικά φιλόμουσος τελικά.

Μιλάμε για ερωτευμένους εδώ. Ερωτευμένους σε κάθε τους μορφή. Κι αν ακόμη δεν ανήκεις ας πούμε στους απογοητευμένους αυτής της εμπαθούς ,αλλά και τόσο ζωντανής παράλληλα ομάδας, αν ζεις τον έρωτά σου κι έχεις ανταπόκριση, έχεις επίσης την ανάγκη να εξωτερικεύσεις την ορμητική χαρά ενός πάθους που βρήκε έδαφος κι άνθισε. Σε κατακλύζει αυτό, σε κατακλύζουν οι στιγμές σας, τα κορμιά σας που ενώνονται σαν να μην υπάρχει αύριο κι εκείνο το κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως εξαιτίας δυο ματιών αγαπάς όλον τον κόσμο.

Γράφτηκαν τραγούδια και μελωδίες, ξέρεις, και για έρωτες που τόλμησαν να ζήσουν. Όχι μόνο για τους ανεκπλήρωτους που πάντα κατατρώνε ψυχές. Τραγούδια και μελωδίες που κάνουν το σύμπαν να τρέμει όπως οι δύο τη στιγμή που γίνονται ένα.

Ματζόρε στα τέρματα η περίπτωση αυτή κι αν ζεις κάτι τέτοιο βάλ’ το στη διαπασών ακόμη κι αν είναι ώρα κοινής ησυχίας.

Σε κάθε περίπτωση να θυμάσαι πως ακόμη κι εσύ εκεί έξω που έχεις σε δεύτερη μοίρα την τέχνη του πενταγράμμου, όταν ερωτευτείς πραγματικά θα εκπλαγείς.