Κόντρα σε κάθε επικριτή, εμείς θα αγαπάμε

Το πόσο καλά μπορεί να κρυφτεί ο σεξισμός πίσω από συμπεριφορές που εδραιώθηκαν μέσα στα χρόνια ως φυσιολογικότητα ευτυχώς έχει αρχίσει στη γενιά μας να γίνεται όλο και πιο αντιληπτό καταλήγοντας ως κάτι το οποίο επιβάλλεται να εξαλειφθεί. Δε χρειάζεται, για παράδειγμα, να νιώσεις πως κάποιος σε υποτιμάει στερώντας σου πρακτικά δικαιώματα επειδή είσαι gay, γυναίκα ή gay γυναίκα. Αρκεί να σταθείς απέναντι στον κόσμο αληθινός, ακριβώς όπως είσαι, υποστηρίζοντας όλα όσα είσαι και θα δεις ότι ο σεβασμός έχει ένα μόνο πρόσωπο ενώ η χυδαιότητα πολλά και ύπουλα.

Το να είσαι απλώς γυναίκα σε καθιστά ακόμη και σήμερα ευάλωτη για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους. Όχι προφανώς επειδή είσαι όντως ευάλωτη με την έννοια της αδυναμίας. Αλλά επειδή το ότι δεν είσαι δεν αρκεί για να εμποδίσει μεγάλη μερίδα κόσμου από το να σου φέρεται σαν να ήσουν λούζοντάς σε με τραγικά στερεότυπα. Πράγμα που είναι ίσως και το λιγότερο πρακτικά άσχημο που θα μπορούσες να πάθεις από έναν σεξιστή. Ωστόσο, όπως έχουμε ξαναπεί, ο σεξισμός κάποιου που δε γνωρίζει ότι μιλάει σεξιστικά είναι εξίσου επικίνδυνος κι αυτό διότι εξαπλώνεται ύπουλα ως δεδομένη πραγματικότητα στηρίζοντας έτσι και τον ακραίο σεξισμό όσων δε μένουν σε απλά «πειράγματα» δίνοντάς του ουσιαστικά βήμα να εξελιχθεί.

Κάποιοι αναρωτιούνται χωρίς να επαναπαύονται πώς μπορεί να καθιερώθηκαν τόσες στερεοτυπικές ιδεοληψίες σχετικά με τα φύλα και γιατί η γυναίκα είναι «έτσι» κι ο άντρας «αλλιώς» στα μάτια των μαζών. Πέρα από κοινωνιολογικά και ιστορικά στοιχεία, πέρα από τις θρησκείες που κατά την άποψή μου έχουν παίξει τεράστιο ρόλο κι εξακολουθούν ακάθεκτες μέχρι σήμερα ακολουθώντας τα ίδια επικίνδυνα μονοπάτια, ίσως κάτι ακόμη να κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα καλούπια που μας έχουν φορεθεί χωρίς να είμαστε σίγουροι για το ποιος έκανε τελικά την αρχή.

Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος μπορεί να μας φανερώσει ακόμη περισσότερα γύρω από τον τρόπο λειτουργίας του σεξισμού κι ειδικά του έμμεσου. Για τη μερίδα των ανθρώπων που είναι εμφανώς ομοφοβικοί προς πάσα κατεύθυνση δεν υπάρχει κάτι που να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους, το δηλώνουν οι ίδιοι χωρίς ντροπή. Ωστόσο ακόμη και σε αυτό το κομμάτι ο τρόπος που θα συμπεριφερθούν ορισμένοι σε έναν ομοφυλόφιλο άντρα διαφέρει από τον αντίστοιχο απέναντι σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα.

Οι ίδιοι εκείνοι αγροίκοι που βλέποντάς σε να περνάς από μπροστά τους θα σου πετάξουν χυδαιότητες επιβεβαιώνοντας μέσα από την ηλιθιότητά τους έναν αντρισμό-φάντασμα είναι εκείνοι που όταν σε δουν να προχωράς χέρι χέρι με την κοπέλα σου στον δρόμο θα σε λούσουν με όλα όσα θα ήθελαν να κάνουν και στις δυο σας κάνοντάς σε τελικά να αισθάνεσαι σαν κινούμενο χοιρομέρι μπροστά στα μάτια λυσσασμένων όρνεων. Ακόμη κι αν τους γράψεις εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι, όμως, ώστε να μη χαλαστείς για πάρτη τους, δεν μπορείς παρά να εξοργίζεσαι όσο αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα πρέπει να κάνεις τα στραβά μάτια όταν από τα δικά τους πρόσωπα απαρτίζεται το πρόσωπο μιας κοινωνίας που ακόμη δεν έχει καταφέρει να εξαλείψει τέτοιου είδους ντροπιαστικά κι ανησυχητικά για το είδος μας φαινόμενα.

Ο διπλός σεξισμός απέναντι στους ομοφυλόφιλους έχει να κάνει και πάλι με το ότι οι άντρες δεν είναι αρκετά άντρες ενώ οι γυναίκες είναι ζωντανές φαντασιώσεις  που ονειρεύονται οι τεστοστερονάτοι και βαρβάτοι τύποι του είδους των σεξιστών. Και κάπως έτσι θα πρέπει να ανέχεσαι μέσα στη μέρα σου μαζί με τις προσωπικές σου σκοτούρες, τους προβληματισμούς σου, τα άγχη σου, τη ροή της καθημερινότητάς σου και το κάθε ανδρείκελο με τα προσβλητικά του σχόλια, τον κάθε ανασφαλή που μέσα από εσένα γίνεται μάγκας στην παρέα αφού το μέγεθος της χυδαιότητάς του μάλλον φανερώνει και κάποιο άλλο μέγεθος κατά τη γνώμη του ίδιου και των ομοίων του, θα πρέπει να ανέχεσαι τα αποτελέσματα όλων των προηγούμενων γενεών η παθογένεια των οποίων πρέπει κάποτε να εξαφανιστεί εντελώς.

Πώς θα γίνει όμως αυτό αν φοβάσαι να αντιδράσεις μπροστά τους; Με το να μιλάς ανοιχτά, να φωνάζεις για τα στοιχειώδη μέχρι να ξεκουφάνεις και το πιο σεξιστικό αυτί, με το να μην επαναπαύεσαι, με το να μην πέφτεις στην παγίδα του «έλα μωρέ, δεν πειράζει, άστους να λένε», με το να μην τους στηρίζεις ως κάτι κανονικό γιατί έτσι διαιωνίζεις το άρρωστο κομμάτι του κόσμου και προσβάλλεις εκείνους τους ανθρώπους – άντρες και γυναίκες- οι οποίοι έχουν καταφέρει να μη μοιάζουν, που αντιστέκονται, που μάχονται για να πνίξουν εκείνους τους ευτυχώς όλο και λιγότερους, πριν μπουν στο ίδιο τσουβάλι κι οι ίδιοι στα μάτια σου.

Γιατί ο σεξισμός δεν έχει φύλο. Έχει μόνο το πρόσωπο της απαιδευσιάς, το ακαλλιέργητο πρόσωπο του φόβου, το τυφλό πρόσωπο της ανασφάλειας, το μισαλλόδοξο πρόσωπο της πατριαρχικής οικογένειας που στηρίζεται τόσο από άντρες όσο κι από γυναίκες, από όλους εκείνους που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να σκεφτούν παρά μόνο αναπαράγουν γιατί μέχρι εκεί κατάφεραν να φτάσουν.

Κόντρα σε όλους τους, λοιπόν, θα περπατάω στον δρόμο όπως θέλω, θα έχω αγκαλιά τη σύντροφό μου, θα στηρίζω την αγάπη μου, τον έρωτά μου, το φύλο μου, τη σεξουαλικότητά μου και θα τους τρίβω στη μούρη την ύπαρξή μου μέχρι να πάψουν να αμαυρώνουν τις πιο όμορφες στιγμές τις μέρας μου, τις πιο χρωματιστές πτυχές μου, τις πιο ερωτεύσιμες διαφορετικότητές μου, την ίδια μου την ύπαρξη που οφείλω και γουστάρω να αγαπάω.