Δεν ξέρω αν ηθοποιός σημαίνει φως. Δεν ξέρω αν κάθε άνθρωπος που δηλώνει ηθοποιός είναι ικανός να ταυτιστεί και με τον όρο του καλλιτέχνη σε όλο του το μήκος και πλάτος. Μα κυρίως σε όλο του το βάθος. Ο κλάδος μας πάντα αντιμετωπιζόταν σε αυτήν τη χώρα με γνώμονα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι άσημοι κι οι αναγνωρίσιμοι. Οι αναγνωρίσιμοι και οι φίρμες. Ακόμη έτσι μας αντιμετωπίζουν. Και δεν αναφέρομαι στον κόσμο. Ο κόσμος ό,τι λαμβάνει, αυτό εκπέμπει. Αναφέρομαι, ακόμα χειρότερα, σε μεγάλο πλήθος συναδέλφων, σκηνοθετών, παραγωγών και λοιπών που στελεχώνουν εν τέλει το όποιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Η διαφορά σήμερα είναι ότι οι διακρίσεις αυτές απέκτησαν πια και σημασία καταπιστεύματος. Μα δεν αρκεί μόνο να έχεις κάνει όνομα κυρίως μέσω τηλεόρασης ή να ανήκεις σε κάποια γνωστή-άγνωστη κλίκα από αυτές που όλοι ξέρουμε και κανείς δεν τις κατονομάζει. Πλέον μιλάνε για σένα και τα social. Πλέον καλείσαι, εκτός από ηθοποιός και δη διάσημος, ν’ αποδεικνύεις τη δημοτικότητα της αφεντιάς σου μέσα από τους δείκτες του instagram και του tiktok. Τα νούμερα των “followers”, που επισφραγίζουν ότι θα φέρεις στις πλατείες, στις οθόνες και στις αίθουσες κάθε λογής “κοινό” αρκεί να είναι πολύ. Πολύ “κοινό”. Κι αυτό τους αρκεί για να σε εξυψώσουν ακόμη παραπάνω.
Αν τα λες ή δεν τα λες, αν τα λες λιγότερο από κάποιο άλλο άτομο ή περισσότερο, μικρή έως καθόλου σημασία έχει σ’ έναν χώρο που από δημιουργία κι αναγέννηση κατέληξε άρρενα κι “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Εδώ που τα λέμε, εξάλλου, αν δεν είσαι και λίγο influencer τι να σε κάνουν, μήπως τέχνη παράγουν; Όχι. Δεν παράγουν τέχνη. Γιατί η τέχνη πάντα πολεμούσε τη μαζοποίηση, δεν την επικρατούσε. Δεν τη σιγοντάριζε. Η τέχνη πάντα πάλευε για το όμορφα διαφορετικό, δεν άλεθε μυαλά. Αυτό ήταν δουλειά άλλων τους οποίους η τέχνη προσπαθούσε να νικήσει. Οπότε όχι. Το να στηρίζεις ονόματα μετρώντας τους followers με το κεφάλι λες κι είσαι έμπορος δεν είναι τέχνη. Είναι χυδαιότητα. Η τέχνη ούτε αγοραία ούτε εξαγοράσιμη είναι στην ουσία της.
Κι έχοντας αντιμετωπίσει ως ηθοποιός σε βαθμό ακραίο πολλά από τα παραπάνω φαινόμενα με διάφορους τρόπους θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο με ένα μπράβο στον συνάδελφο Κωνσταντίνο Μωραΐτη, ο οποίος αποχώρησε από την παράσταση Οιδίπους Τύραννος ζητώντας ίση μεταχείριση για το άτομό του σε σχέση με τους υπόλοιπους συντελεστές, κάποιοι εκ των οποίων είναι πρόσωπα αναγνωρίσιμα.
Ολόκληρη η ανάρτησή του:
Κατηγορήθηκε για ματαιοδοξία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο γιατί δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Αν μου επιτρέπεται, όμως, θα ήθελα να εκφράσω μια σκέψη ως απόρροια του γενικού νοήματος του άρθρου. Γιατί όταν ένας νέος, μη τηλεοπτικός ακόμη, ηθοποιός διεκδικεί την παρουσία του στην αφίσα μαζί με τους τηλεοπτικούς συναδέλφους του, να θεωρείται ματαιόδοξος και να μην το δούμε αντίστροφα όλο αυτό; Είμαι και θα είμαι πάντα υπέρ της ισότητας και της αξιοπρέπειας. Κι αν αυτό είναι που θίχτηκε στην περίπτωση του συναδέλφου, οφείλω να σταθώ μαζί του και να τον συγχαρώ για τη δύσκολη απόφαση που πήρε.
Γιατί, όχι, δεν είμαστε τσαντάκια, ούτε influencers. Είμαστε ηθοποιοί που παλεύουμε να παραμείνουμε καλλιτέχνες.
Η απάντηση της εταιρίας παραγωγής μετά την αποχώρησή του:
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
