Μας λείπουν οι άνθρωποι όχι η σχέση μαζί τους

Οι ανθρώπινες σχέσεις διακρίνονται από πολλά φάσματα και θυμίζουν καλειδοσκόπιο συναισθημάτων. Δε γίνεται να είναι φτιαγμένα τα συναισθήματά μας από τους συνδυασμούς του μαύρου και του άσπρου όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε πολύχρωμοι. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο έχει ένα συναίσθημα ως κοινό παρονομαστή, την αγάπη, μόνο που κατά τη διάρκεια της ζωής μας αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο έντονα πως η αγάπη μπορεί -για να το πούμε κάπως απλά- να χωριστεί σε υποκατηγορίες αναλόγως και με τα υπόλοιπα συναισθήματα τα οποία την ντύνουν και την περιβάλλουν.

Στην καθημερινότητά μας αναλαμβάνουμε περισσότερες από μία ιδιότητες. Είμαστε τα παιδιά δυο ανθρώπων, είμαστε οι φίλοι άλλων, είμαστε εγγόνια, αδέρφια, σύντροφοι. Όλες οι παραπάνω σχέσεις -συνήθως- βασίζονται στην αγάπη, διανθίζονται όμως με άλλα συναισθήματα που κάνουν την κάθε μορφή αγάπης να βιώνεται ή/και να εκδηλώνεται μάλλον διαφορετικά. Όταν ερωτευόμαστε πραγματικά για παράδειγμα κι αποφασίζουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με έναν άνθρωπο, σημαίνει πως για τον έναν ή τον άλλον λόγο το άτομο αυτό η καρδιά μας το ξεχώρισε μέσα από εκατοντάδες άλλα. Κάπως έτσι, εκτός από το αναμενόμενο πάθος της έλξης και του έρωτα τα οποία σαφώς υφίστανται, προχωρώντας μια τέτοια σχέση εξελίσσεται παράλληλα μέσα στην αγάπη και την τρυφερότητα.

Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε ότι ο έρωτας πολλές φορές φθείρεται με τον καιρό αφήνοντας τελικά πίσω του μόνο την ίδια την αγάπη αυτούσια. Όταν έρχεται η στιγμή αυτής της παραδοχής και του αναπόφευκτου χωρισμού, λοιπόν, δε σημαίνει πως εκείνοι οι δύο άνθρωποι που κάποτε ήταν ζευγάρι έπαψαν ξαφνικά να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να νοιάζονται. Πολλοί ίσως αναρωτηθούν πώς γίνεται να σκέφτεσαι κάποιον με τρυφερότητα κι αγάπη ως κάτι άλλο από ταίρι σου μετά τον χωρισμό εφόσον πια έχετε χωρίσει κι εφόσον τον είχες ως τότε στη ζωή σου μόνο ως ερωτικό σύντροφο. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει εξήγηση σε αυτό μιας και δεν μπορεί κανείς να ονομάσει αμιγώς φιλία μια τέτοια εξέλιξη δε σημαίνει πως δεν υφίσταται. Οι άνθρωποι εξάλλου είμαστε κάτι περισσότερο από απλές ιδιότητες.

Όταν έχεις αγαπήσει πραγματικά δε σε ενδιαφέρει πώς θα ονομάσεις τον άλλον ή τι ταμπέλα θα του προσδώσεις ώστε να εξηγείται η ύπαρξή του μέσα σου. Δε σε νοιάζει τόσο αν θα τον πεις φίλο, άνθρωπό σου, πρώην σύντροφό σου ή νυν οτιδήποτε. Αυτό που μετράει είναι ότι τον αγάπησες και τον αγαπάς ακόμη κι αν αυτή η αγάπη ήταν αληθινή κι όχι μόνο κάλυψη δικών σου αναγκών δεν πρόκειται ποτέ να τη σβήσει ο χρόνος. Ακόμη κι αν πάψετε να βλέπετε ο ένας τον άλλον, ακόμη κι αν δεν έχετε χωρίσει με τον καλύτερο τρόπο, ακόμη κι αν απομακρυνθήκατε και δε μιλάτε καν. Η σκέψη του ενός για τον άλλον θα αποτελεί πάντα μία από τις βασικές έγνοιες και των δυο έστω κι αν δεν το παραδέχεστε κάθε μέρα ανοιχτά. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό μιας και δεν ξεγράφονται οι ζωές, απλώς προχωράνε.

Όσο φυσιολογικό κι αν είναι, βέβαια, σε μια τέτοια περίπτωση ο επόμενος σύντροφος εφόσον υπάρχει ειλικρίνεια και γνωρίζει την κατάσταση, ίσως ενοχληθεί στην ιδέα ενδεχόμενων συναισθημάτων για κάποιον πρώην. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ξεκάθαροι και να μπορούμε να διαχωρίσουμε το τι σημαίνει αγάπη από τα υπόλοιπα συναισθήματα τα οποία τη διαφοροποιούν κατά περίσταση ώστε να επικρατεί πάντα η κατανόηση απέναντι σε αυτό το τόσο όμορφο συναίσθημα που σπανίζει.