Του αρέσουν οι κοντές, μελαχρινές, με πιασίματα. Κοντή δε με λες, μελαχρινή σε καμία περίπτωση και σίγουρα όσο κι αν με ψάξεις πιασίματα δε θα βρεις πουθενά. Του αρέσουν, είχε πει επίσης, οι συγκροτημένες, «γήινες» και λογικές γυναίκες. Συγκροτημένη παίζει να μη θυμάμαι καν τι σημαίνει, δεν πάτησα ποτέ γη ως τώρα, και η μόνη λογική που ακολουθώ πιστά, ενίοτε, είναι αυτή του παραλόγου.
Μου ήρθε λοιπόν κι εμένα κάποια στιγμή και τον ρώτησα γελώντας –μιας και αποτελώ κινούμενη ειρωνεία για το γούστο του– τι στο καλό μου είχε βρει αλήθεια;
Η απάντηση ήρθε αφοπλιστική.
Είσαι εσύ και με τρέλανες ακριβώς επειδή δεν έχεις όλα τα παραπάνω. Κι όμως καμία από όλες αυτές που θα ήταν «ο τύπος μου» δε θα μπορούσα να ερωτευτώ τόσο ειλικρινά. Όσο δύσκολο μου είναι να περιγράψω αυτό που μ’ έκανες να νιώσω, άλλο τόσο δύσκολο ήταν να του αντισταθώ, μου είπε.
Στο άκουσμα αυτής της μικρής εξομολόγησης κολακεύτηκα, δεν το κρύβω. Όμως δε στάθηκα μόνο εκεί. Το σκέφτηκα αργότερα κι έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει όταν κατάλαβα ότι η λέξη κλειδί στην υπόθεση ήταν το «ειλικρινά».
Καλώς ή κακώς, η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πέντε πράγματα σταθερά στο μυαλό μας όταν μας ρωτούν πώς φανταζόμαστε τον «ιδανικό» ή την «ιδανική». Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα, που ξέρουμε ότι μας ελκύουν σίγουρα και στα οποία ίσως πιο ενστικτωδώς θα στραφούμε αρχικά, όταν βρεθούν στο δρόμο μας. Δε σας έχουν πει όμως, ότι οι ανατροπές είναι συνήθως πιο ενδιαφέρουσες και –στην περίπτωση του έρωτα– κατ’ επέκταση πιο ξεσηκωτικές από τις επαναληπτικές μας σταθερές;
Οτιδήποτε έρχεται να ταράξει τα νερά μας, αποτελεί πρόκληση, κι αν θέλετε τη γνώμη μου, ο έρωτας δεν αποτελεί εξαίρεση της παραπάνω διαπίστωσης.
Στη λέξη «ειλικρινά», που στο άκουσμά της είδα τη φωτεινή λαμπίτσα του «εύρηκα» πάνω απ’ το κεφάλι μου, κρύβεται όλο το νόημα της έντασης που προκαλεί μια τέτοιου είδους ανατροπή στα συν-αισθηματικά μας.
Όταν κάποιος δεν είναι πιστό αντίγραφο των προϋποθέσεων που μας καλούπωσαν τις επιθυμίες, και παρ’ όλα αυτά κάτι επάνω του μας τραβάει τόσο που καταλήγει αδύνατο να του αντισταθούμε, σημαίνει πως μας κέρδισε ακριβώς γι’ αυτό. Γι’ αυτό το ξεχωριστό που κατάφερε να ξεπεράσει ακόμη και τις προσδοκίες μας. Γι’ αυτό το κάτι, που αν δεν το είχε δε θα τον προσέχαμε.
Αυτή του η μοναδικότητα είναι που ανατρέπει τα δεδομένα. Μια μοναδικότητα που δε θα βρίσκαμε απαραιτήτως σε κάποιον, που έτυχε να έχει πέντε συγκεκριμένα στοιχεία επάνω του και τον βαφτίσαμε «τύπο» μας. Σίγουρα όλοι με τον τρόπο μας είμαστε μοναδικοί, ισχύει το απόφθεγμα. Μα η μοναδικότητα αυτού του απροσδόκητου «ενός» προφανώς θα έχει αποδειχτεί πως δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου για σένα.
Γι’ αυτό σου λέω, από τα καλύτερα κομπλιμέντα που μπορείς ν’ ακούσεις από θαυμαστή είναι να σου πει ότι δεν είσαι καθόλου ο τύπος του και πως σε θέλει ακριβώς επειδή είσαι εσύ. Μπορεί με την πρώτη ματιά να σου φαίνεται περίεργο, αλλά ξανασκέψου το. Αν όντως το εννοεί, θα σημαίνει ότι έχεις αναιρέσει εσύ και μόνο εσύ κάθε απαίτησή του και πως αυτό που είσαι έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία του. Θα σημαίνει πως τελικά αυτό που έχεις εσύ αποδείχτηκε πολύ σημαντικότερο από αυτό που πίστευε ότι θέλει. Το θεωρείς λίγο;
Από την άλλη, ο ανατρεπτικός έρωτας μπορεί επίσης ν’ αποδειχτεί και πιο επικίνδυνος. Με την όμορφη έννοια, όμως, ξέρεις. Πιο ιντριγκαδόρικος, πιο παθιάρης – έλα που δεν πετάς τη σκούφια σου για τέτοιο έρωτα!. Εφόσον έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, σε πιάνει εξαπίνης, λιγότερο προετοιμασμένο και πιο ευάλωτο.
Όχι πως ο έρωτας γενικά μπορεί να προβλεφθεί, δεν εννοώ αυτό. Όταν όμως από μόνος του είναι συνώνυμος με το απρόβλεπτο, φαντάσου να κάνει την εμφάνισή του προσωποποιημένος μέσα από έναν άνθρωπο, που δε θα σου πήγαινε ποτέ το μυαλό ότι θα σ’ έκανε να «την πατήσεις» τόσο άγρια αν απλώς σου τον περιγράφανε. Για να μην αναφέρω το ότι εξαιτίας όλων των παραπάνω, η χημεία σας θα διακρίνεται από ένα σωρό αντιθέσεις πράγμα που θα πει ότι δεν πρόκειται να βαρεθείς.
Σε μια τέτοια περίπτωση, βιώνεις στο έπακρο όλη τη σημασία της γνωστής φράσης «δεν κατάλαβα από πού μου ‘ρθε» και πιάνεις τον εαυτό σου συχνά ν’ αναρωτιέται για το πώς την πάτησες έτσι εσύ, που ήθελες αυτό και λιώνεις για το αντίθετό του. Ίσως στην αρχή να δυσκολευτείς κιόλας, να μην ξέρεις καν πώς να το διαχειριστείς. Δεν έχει σημασία, δεν είναι δουλειά σου να το ελέγξεις εξάλλου, αλλά να το ζήσεις. Εγώ σε συμβουλεύω πάντως, αν σου τύχει κάτι τέτοιο να το χαρείς γιατί είναι έντονο, σε βγάζει από τα τετριμμένα, μα πάνω απ’ όλα είναι όντως ειλικρινές.
Να σου πω κι ένα μυστικό κλείνοντας;
Σου μιλάω κι εγώ εκ πείρας. Όσο επεξεργαζόμουν εκείνο το «ειλικρινά» που ανέφερα στην αρχή, δεν μπόρεσα να μην παραδεχτώ πως αν με ρωτούσε κι εκείνος τι του βρήκα, θα έδινα ακριβώς την ίδια απάντηση που πήρα.
Βλέπεις, υπήρξαμε και οι δυο ανατροπές
ο ένας για τον άλλο.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
