Να διεκδικείστε συνεχώς ακόμα κι αν μένετε στο ίδιο σπίτι

Ο έρωτας σας χτυπάει την πόρτα. Καψουρεύεστε αφόρητα κι ανήκετε στις σπάνιες περιπτώσεις που η κατάσταση είναι αμοιβαία, αλλά κι εξίσου έντονη. Δεν αργεί ο ένας να μπει στη ζωή του άλλου δραστικά, αφού θέλετε συνεχώς να βλέπεστε, γουστάρετε όσο τίποτε να κάνετε πράγματα μαζί, λείπετε ο ένας στον άλλον ακόμη κι αν μία μέρα δε βρεθείτε, σκέφτεστε συνεχώς τα πάντα του ή τα πάντα της και τα αποζητάτε όπως ο εξαρτημένος τη δόση του. Ώσπου μαγικά κι αναπόφευκτα ο έρωτάς σας σάς κάνει να θέλετε να γίνετε αυτό που λέμε επισήμως ζευγάρι. Και γίνεστε.

Στο σημείο αυτό ας πάμε λίγο πίσω, εκεί όπου γίνεστε «επισήμως» ζευγάρι, μήπως προλάβουμε και το πιάσουμε το πράγμα αλλιώς. Τα επισήμως και τα τυπικά δεν έχουν θέση στον έρωτα. Είναι αλήτης ο τύπος και δε γουστάρει καταστάσεις κυριλέ. Απ’ τη στιγμή που οι εκρήξεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους είναι τόσο ακατανίκητες το «μαζί» είναι από μόνο του μια κατάληξη ευλογημένη, αρκεί να μη γίνουν οι λέξεις παγίδα στην πράξη. Αν εξακολουθήσετε, λοιπόν, να αισθάνεστε πως το μεταξύ σας είναι αυτό που λέμε μοιραίο, ότι σας ξεπερνάει κι όλα τα συναφή ακόμη και κάμποσο καιρό μετά, θα έρθει μια ωραία πρωία η λέξη «συμβίωση» να σας χτυπήσει με τη σειρά της την πόρτα. Κι όλα ως εδώ καταπληκτικά.

Ήρθε η ώρα να δοκιμάσετε να μοιραστείτε τις ζωές σας σε ακόμη πιο πρακτικό επίπεδο. Να μάθει ο ένας τα χούγια του άλλου απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, να είστε άμεσα παρόντες σε κάθε όμορφη, αλλά και σε κάθε άσχημη στιγμή του συντρόφου σας, να γίνετε κομμάτι πια της καθημερινότητας του άλλου σε κάθε επίπεδο. Κι εδώ ερχόμαστε σε μια ακόμη λέξη παγίδα την οποία λίγα ζευγάρια κατάφεραν να αποφύγουν δυστυχώς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι αδύνατον να συμβεί.

«Καθημερινότητα». Εκεί σε θέλω, μάγκα. Πάρε κάπου εδώ μια βαθιά ανάσα και ξεκόλλα. Δεν είναι ανάγκη να καταλήξετε σαν όλους τους άλλους και το ξέρεις. Αυτό που οδηγεί δυο ανθρώπους στο τέλμα και τη συνήθεια δεν είναι η συμβίωση από μόνη της, αλλά η επανάπαυση του ενός απέναντι στον άλλο.

Η ρουτίνα δεν είναι μονόδρομος της οικειότητας, αρκεί να μη σας καταπιεί η εντύπωσή σας πως πλέον ο άνθρωπος που κάποτε καψουρευτήκατε είναι δεδομένος, κάθε μέρα πανομοιότυπος και καθημερινά εκεί. Αντιστοίχως κι ο καθένας για τον εαυτό του καλό είναι να φροντίζει να παραμένει στη σχέση ενεργός, αλλά κι εξίσου διεκδικητικός όσο ήταν όταν ακόμη τα δυο σας δε μοιραζόσασταν «επισήμως» στα μάτια του κόσμου τον έρωτά σας. Μπες στο σπίτι κόλλα τον ή κόλλα τη στον τοίχο και δώστε τα όλα. Τώρα. Όχι αύριο.

Λίγοι είναι οι άνθρωποι που συνειδητοποιούν πως το να μένεις με τον άλλον στο ίδιο σπίτι δε σημαίνει αυτομάτως πως ο χρόνος που περνάτε μαζί είναι πάντα ποιοτικός. Ανάμεσά σας μπαίνουν –όσο εσείς το επιτρέπετε– δουλειές, υποχρεώσεις, απρόοπτα, ξεκούραση, διαφορετικά ωράρια, συγγενείς, φίλοι, προσωπικός χρόνος, δραστηριότητες κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Καλείστε να μοιράσετε 24 ώρες σε άπειρα κομμάτια χωρίς να παραμελήσετε τίποτε καταλήγοντας συνήθως να παραμελείτε ο ένας τον άλλον και τη μαγεία της σχέσης σας. Ξαφνικά εκεί που το ταίρι σας ήταν το ναρκωτικό σας γίνεται ξαναζεσταμένο φαγητό. Εκεί που δεν άντεχε ο ένας χωρίς τον άλλον υποσυνείδητα μετατρέπεστε σε «πάλι εσύ» νομίζοντας πως έχετε δέσει πια τον γάιδαρό σας και φυσικά μέσα στο ίδιο σπίτι.

Αν μάλιστα κανείς απ’ τους φίλους σας δεν έχει ποτέ βρεθεί σε παρόμοια θέση μπορεί η παρέα σας να λειτουργήσει ως μια επιπλέον παγίδα άθελά της. Θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα πιστεύουν πως αφού μένετε στο ίδιο σπίτι άρα βλέπεστε συνεχώς οπότε σπανίως θα μπορούν αδιαμαρτύρητα να δεχτούν τις ώρες που θα θέλετε να αφιερώνετε ο ένας στον άλλον χωρίς εκείνους. Δε μπορούν καν να διανοηθούν πως δεν αρκεί δυο άνθρωποι να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι ή να τρώνε μηχανικά στο ίδιο τραπέζι αν όλες οι υπόλοιπες ώρες τους είναι μοιρασμένες σε οτιδήποτε άλλο πέρα απ΄το μεταξύ τους.

Για να παραμείνει η συμβίωση μια αίσια κατάληξη κι όχι να μετατραπεί σε αγχόνη γύρω απ’ τους λαιμούς σας καλό είναι εσείς πρώτα και πάνω απ’ όλα να θυμάστε τι σημαίνετε ο ένας για τον άλλον. Να θυμάστε το πώς νιώθατε στην αρχή, τι αισθανθήκατε στις πρώτες σας φορές, πώς επιδιώκετε ο ένας την παρουσία του άλλου ποιοτικά, με ώρες γεμάτες κι όχι τυπικές, πώς σκιρτούσατε σε κάθε άγγιγμα, πώς αποζητούσατε τα φιλιά και τα χάδια σας, το πόσο λείπατε ο ένας στον άλλον όταν δεν ήσασταν ουσιαστικά εκεί.

Δεν είστε άλλοι άνθρωποι. Είστε οι ίδιοι άνθρωποι που πλέον γνωρίζονται ακόμη καλύτερα. Είστε οι ίδιοι άνθρωποι μόνο που πια μοιράζεστε μια ζωή. Μην αφήσετε την οικειότητα από κάτι όμορφο να μετατραπεί σε φθορά. Μη θεωρήσετε ποτέ τον άλλον δεδομένο επειδή κοιμάται πια δίπλα σας και ξυπνάτε στο ίδιο κρεβάτι. Μην πιστέψετε πως αρκεί απλώς να βρίσκεστε στον ίδιο χώρο, αν αυτό δεν είναι γεμάτο απ’ το ουσιαστικό σας «μαζί». Και προφανώς κλείστε τ’ αφτιά σας σε όποιον δεν μπορεί ή δε θέλει να κατανοήσει τη θέση σας, πόσο μάλλον αν ο ίδιος ποτέ δεν την έχει βιώσει. Μπορεί η συμβίωση να προσφέρει τη δική της μαγεία ανάμεσά σας αν εσείς δεν τα θαλασσώσετε.

Να θυμάστε πως κανείς δεν είναι δεδομένος, όσο κι αν από αγάπη δείχνει έτσι. Θα ήταν κρίμα αν ένα πρωί ξυπνήσετε και δίπλα σας συνειδητοποιήσετε πως έχετε έναν άγνωστο του οποίου η παρουσία δε σας λέει πια τίποτε. Παραμείνετε ερωτευμένοι, δώστε ποιοτικό χρόνο στο «μαζί» σας, παθιαστείτε ο ένας με τον άλλον, βάλτε στη ζωή σας κοινές δραστηριότητες, μην ξεχνάτε ποτέ πως η επιδίωξη είναι ένα απ’ τα θεμελιώδη κομμάτια του έρωτα και μη θυσιάσετε στον βωμό της καθημερινότητας τη δική σας μαγεία.

Θυμάστε πώς ξεκινήσατε; Τι σήμαινε τότε ο ένας για τον άλλον και τι ρίγη σας διαπερνούσαν όταν βρισκόσασταν; Μην τον αφήσετε να φύγει. Είναι εκείνος ο άνθρωπος, μόνο που τώρα έχει επιλέξει να είστε μαζί. Αυτό δε σημαίνει πως σας ανήκει ούτε πως θα είναι αιώνια εκεί. Μη σκοτώσετε τον έρωτά σας πριν αποφασίσει ο ίδιος να σβήσει. Πού ξέρεις; Ίσως να μη σκοπεύει καν να το κάνει, τελικά.