Δεν ξέρω αν είμαστε τόσο κυνικοί όσο δείχνουμε. Δεν ξέρω αν ο δρόμος που έχουμε τραβήξει είναι σωστός ή αποπροσανατολιστήκαμε κάπου στην πορεία της ζωής μας και το μυαλό μας εκτροχιάστηκε. Δεν ξέρω πώς καταφέρνουμε και συνδυάζουμε την εσωτερική μας μοναχικότητα με τη διάθεσή μας για παρέα και πολλές διαφορετικές εμπειρίες. Αυτό που ξέρω είναι ότι τελικά το να στηρίζεται κανείς μόνο στον εαυτό του αποτελεί πηγή δύναμης και δράσης.
Συνηθίζω να λέω ότι επιλέγω να βλέπω στους ανθρώπους το καλύτερο, αλλά να περιμένω από αυτούς το χειρότερο. Θες να το πεις βιώματα που έγιναν μαθήματα; Θες να το πεις άμυνα; Θες να το πεις απλώς ρεαλισμό; Μάλλον τελικά μικρή σημασία έχει το πώς θα το ονομάσει κανείς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι προσδοκίες μας από τους άλλους πολλές φορές μας καθιστούν εξαρτημένους συναισθηματικά, πρακτικά ή και τα δύο με αποτέλεσμα να αφοπλίζουν τη δική μας εσωτερική ορμή.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως όταν έχεις προσδοκίες είσαι ευάλωτος στην απογοήτευση. Είναι πιο εύκολο να πληγωθείς αλλά και να επαναπαυτείς στη στήριξη των άλλων. Επέλεξα, λοιπόν, ν’ ανήκω κι εγώ σε μια ομάδα ανθρώπων που κάποια στιγμή στη ζωή τους αποφάσισαν να το πάρουν αλλιώς. Σε αυτούς που κατάφεραν να απαγκιστρωθούν από τις ανθρώπινες σχέσεις ως ανάγκη και που αντιμετωπίζουν πια τους ανθρώπους και τη βοήθειά τους ως κάτι καλοδεχούμενο, αλλά όχι δεδομένο.
Η όμορφη αγριότητα όσων δεν περιμένουν τίποτε από κανέναν, έχει να κάνει με την ανεξαρτησία που αποπνέουν και με το γεγονός ότι μοιάζουν απτόητοι, έχοντας μάθει να ακολουθούν μόνο τη μικρή τρελή φωνούλα μέσα στο κεφάλι τους, που φωνάζει κάθε μέρα «εγώ μπορώ».
Μπορεί πριν φτάσουν να στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στα δικά τους πόδια να έφαγαν τα μούτρα τους πολλές φορές πάνω στις ξένες ελπίδες. Όμως η διαφορά είναι πως ενώ αυτά τα στραπάτσα θα μπορούσαν να τους είχαν κόψει τον τσαμπουκά όπως συμβαίνει με πολλούς εκεί έξω, αντιθέτως σε αυτούς τον εκτίναξαν στα ύψη.
Οι εμπειρίες τους λειτούργησαν ως κληροδότες ενός πείσματος τρομακτικού το οποίο μπορεί να συγκριθεί επάξια μόνο με την κυκλοθυμική χειμαρρώδη παρορμητικότητα ενός εφήβου που πιστεύει ότι όλα τα μπορεί αρκεί να το θέλει. Μ’ εκείνη τη σπίθα στο βλέμμα όσων τώρα ξεκινούν την πορεία τους ορμώμενοι από τη λύσσα μιας ολόκληρης ζωής κατάδικής τους. Εκείνων που πιστεύουν ότι δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν για τίποτε από όσα αφορούν τις δικές τους επιθυμίες.
Αυτή η εφηβική μανία κατακλύζει την ύπαρξη όσων απομόνωσαν την ψυχή τους από τις σειρήνες των άλλων κι επέλεξαν να δράσουν ατομικά, αλλά όχι μόνοι. Μοναχικά, αλλά όχι αποκομμένοι. Γι’ αυτό και, έχοντας αναλάβει πλήρως κάθε ευθύνη που τους αναλογεί, θα τους δεις να τολμούν τα αδύνατα. Να παίζουν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα στο όνομα μιας επιθυμίας τους, ενός ονείρου, ενός έρωτα, μιας αλλαγής, μιας εξερεύνησης. Δεν τους σταματάει τίποτε αφού δεν έχουν να κάνουν παρά μόνο με τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε αυτόν λογοδοτούν, αυτόν μπινελικώνουν αν τα σκατώσει κι αυτόν αγκαλιάζουν κάθε φορά που βρίσκουν διάνα μια λαχτάρα τους κατευθείαν στην καρδιά.
Χαίρομαι που έχω δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν. Χαίρομαι όταν δείχνουν πρόθυμοι να με στηρίξουν στα δύσκολα. Δέχομαι τη βοήθεια αυτών που θέλουν να μου τη δώσουν. Έχω μεγαλώσει όμως κι εγώ μέσα σ’ εκείνη την όμορφη αγριότητα που δε μου επιτρέπει να το βάλω κάτω ακόμη κι αν αύριο ξυπνήσω κι όλοι έχουν εξαφανιστεί.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
