Να με προκαλείς

Πριν απ’ όλα θέλω να σε προειδοποιήσω ότι δεν πρόκειται να διαβάσεις κάτι εξωφρενικά ρομαντικό μέσα στις επόμενες γραμμές. Το ξέρεις ήδη, ωστόσο, ότι ο κλασικός ρομαντισμός δεν είναι το φόρτε μου οπότε αφού με διάλεξες, καλά να πάθεις. Ο λόγος που κάθομαι και σου αραδιάζω σκέψεις και συναισθήματα είναι εν μέρει εγωιστικός αφού όταν –σπάνια– παθαίνω ό,τι έπαθα μαζί σου τα πάντα με κατακλύζουν στο έπακρο. Κάπως έτσι φτάνω πότε-πότε στο σημείο να θέλω να τα βγάλω από μέσα μου, γιατί να τα κάνω ζάφτι δε μου είναι κι ό,τι ευκολότερο. Ίσως να μην το επέλεγα κιόλας. Βλέπεις εγώ ξενερώνω όταν ακούω να μιλάνε για νερωμένα συναισθήματα κι ευτυχώς ταιριάζουμε σ’ αυτό.

Θα σου πω, λοιπόν, απόψε για ποιους λόγους συχνά με οδηγείς στην τρέλα. Κάτι λιγότερο από την προσωπική μου τρέλα δεν έχω να σου δώσω εξάλλου ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Με τρελαίνεις εν ολίγοις κι ήρθε η ώρα να μάθεις κάποια από τα γιατί. Δε θα άλλαζα με τίποτε το βλέμμα σου όταν με καρφώνεις ισορροπώντας κάπου ανάμεσα σε εσωστρέφεια και πρόκληση. Για μένα εκείνη τη στιγμή είσαι η λαγνεία προσωποποιημένη κι ίσως να μη θέλεις να συνεχίσω απαριθμώντας τα ένστικτα που μου ξυπνάς. Όχι ότι δυσκολεύονται να ξυπνήσουν γενικά όσο είσαι δίπλα μου. Όταν βρίσκεις τρόπους να τα προκαλείς, όμως, μην περιμένεις να τα συγκρατώ. Δεν μπορώ και δε θέλω να μπορέσω, μα ξέρω πως δε θέλεις ούτε εσύ.

Λατρεύω το παιδί μέσα σου που ξεφεύγει πιο πολύ κι από τα ίδια τα παιδιά για να με παρασύρει στην εκστατική κατάσταση μιας ολοδικής σου χώρας θαυμάτων. Τα χάνω όταν σε κλάσματα δευτερολέπτου εναλλάσσεται η ανάγκη μου να σε προστατεύσω από τους «κακούς» με την ανεξέλεγκτη επιθυμία να σε κάνω δική μου εδώ και τώρα, γιατί εσύ αποφασίζεις ξαφνικά από νήπιο να μετατραπείς σε γυναίκα χωρίς καμιά προειδοποίηση. Τα χάνω όταν αυτή η γυναίκα εξίσου ακαριαία κι απροειδοποίητα μετατρέπεται σε τσαμπουκαλεμένο χαμίνι χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Γιατί πρέπει να ξέρεις, επίσης, ότι η γοητεία σου έχει να κάνει με όσα πάνω σου και μέσα σου δε συνειδητοποιείς καν σε τι βαθμό μπορούν να με τρελάνουν.

Κι όμως με τρελαίνει και το ό,τι το έχεις παρ’ όλα αυτά συνειδητοποιήσει πια έστω και στον βαθμό που σε έχω αφήσει εγώ να το δεις. Με τρελαίνει γιατί καταλήγεις να κάνεις επίτηδες όλα όσα ήδη είσαι επιδιώκοντας να με βλέπεις σε κατάσταση απόλυτου συναγερμού εξαιτίας σου και για σένα. Λατρεύω τις στιγμές που χάνομαι κοιτάζοντάς σε, ενώ εσύ δε με παίρνεις χαμπάρι μέχρι που πιάνεις τη ματιά μου και με ρωτάς χαμογελώντας εκείνο το μακρόσυρτο «τι». Εκεί κρύβεται η πιο αυθεντική σου ομορφιά, στις πιο αυθόρμητες στιγμές σου. Κι είναι ευτυχία για μένα το ότι ξέρω πως αυτές μόνο μαζί μου τις μοιράζεσαι απόλυτα.

Με αποσυντονίζεις όταν πέφτεις πάνω μου ασυγκράτητη για να μου πεις πόσο πολύ σου έλειψα τις ώρες που ήσουν στη δουλειά και με σκεφτόσουν. Ακόμη καρδιοχτυπώ στη θέα του ονόματός σου κάθε φορά που είσαι εκεί και μου στέλνεις μήνυμα λες και γνωριστήκαμε μόλις προχτές. Με σκαλώνει που δε θεωρείς τίποτε δεδομένο, ούτε εμένα ούτε το ότι θα έμενα εδώ αν δε με κρατούσες εσύ.  Με σκαλώνει και που δεν κολλάς να εκφραστείς όσο δε θα άντεχα ίσως εγώ από φόβο ή εγωισμό. Με ανατριχιάζει η χροιά της φωνής σου τις φορές που μου ψιθυρίζεις στο αφτί από το πόσο πολύ με θες μέχρι ό,τι πιο άκυρο μπορεί να σκέφτεσαι την οποιαδήποτε στιγμή και μου ‘ρχεται να σε αρπάξω επειδή ξέρω ότι το επιδιώκεις.

Λατρεύω ακόμη κι εκείνη, την υπερβολικά χαριτωμένη σου πλευρά και το ότι σπάζεσαι όταν εξαιτίας της σε φωνάζω cheesy. Δεν ξέρεις, όμως, πόσο καύλα είσαι ακόμη κι έτσι. Ναι, είσαι καύλα ακόμη κι όταν μοιάζεις με αγουροξυπνημένο λούτρινο γατί. Και σε γουστάρω ακόμη πιο πολύ γιατί κι αυτό σου το κομμάτι μόνο σε μένα το έχεις δείξει. Με έχεις αποδιοργανώσει μωρό μου κι αυτό γιατί είσαι τα πάντα την ίδια στιγμή που είσαι κι άλλα τόσα κι όλα μαζί. Μόνο μη με νευριάζεις γιατί μόνο εσύ έχεις το ταλέντο να με εξοργίζεις στα κόκκινα. Ακόμη κι αυτό μόνο εσύ το έχεις. Δεν ξέρω αν σου αρέσει να ανάβεις έτσι τα αίματα αλλά η επιρροή σου πάνω μου είναι τόσο ακραία που θα ήθελα πάντα να βρίσκεται στο ένα άκρο της. Στο άκρο του δικού μας μαζί. Γιατί αν αυτό σβήσει κάποτε μονόδρομος θα είναι πάλι τα άκρα.

Με τρελαίνεις, λοιπόν. Και το λατρεύω που με έκανες να θέλω να σε αφήνω να το κάνεις. Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω μ’ εκείνα τα γιατί. Θα σε αφήσω να ανακαλύψεις μόνη σου όλα τα υπόλοιπα όπως τόσο καλά ξέρεις να κάνεις. Ίσως κάποτε αυτές οι γραμμές συνεχιστούν σε ένα επόμενο ξέσπασμα. Μέχρι τότε όσα δε σου λέω θα σου τα δείχνω γιατί σε θέλω και δε γίνεται αλλιώς. Ποτέ όταν θέλεις δε γίνεται αλλιώς. Κι εμείς μπλεχτήκαμε γιατί δε γινόταν τελικά να μην πέσουμε η μία πάνω στην άλλη.