Να μην αφήσουμε ό,τι μας δένει να λυθεί

Μια υπόσχεση θέλω μόνο να τηρήσουμε, μωρό μου, αποκλειστικά για πάρτη μας. Θα σε μαθαίνω κάθε μέρα από την αρχή κι εσύ εμένα. Όσες στιγμές κι αν μοιραστήκαμε, όσες κοινές κι αν έρθουν ακόμη, εμείς θα μαθαίνουμε κάτι περισσότερο η μία για την άλλη ξανά από το μηδέν. Σαν να σε ανακαλύπτω κάθε σήμερα, σαν να σε ερωτεύομαι κάθε αύριο, σαν να μην έχει ακόμη γνωριστεί κάθε μας πλευρά, λες και πάντα θα υπάρχει άλλη μία τουλάχιστον άγνωστη πτυχή να μοιραστούμε.

Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με την ίδια λαχτάρα που ρουφούσαμε τότε τις κουβέντες μας, τα πίσω κείμενα της γλώσσας του σώματος και των λέξεών μας, όταν ακόμη δεν ήξερα σχεδόν τίποτε για τη ζωή σου, όταν ακόμη δεν ήξερες σχεδόν τίποτε για το δικό μου παρελθόν κι όλα πάνω μας έμοιαζαν απάτητες κορφές έτοιμες για κατάκτηση. Εγώ θα συνεχίσω να σε κοιτάζω σαν να μην είναι η ζωή μας πλέον και πρακτικά κοινή, θα συνεχίσω να επιδιώκω από σένα το κάτι παραπάνω σαν να μην ξέρω αν θα το έχω ακόμη για πολύ. Εξάλλου δε θέλω να φτάσω ποτέ στο σημείο να μου αρκεί το «τόσο όσο» σου ούτε σε σένα κάτι μέτριο δικό μου. Γι’ αυτό κάθε πρωί θα ξυπνάω δίπλα σου λες κι όλο το βράδυ εκτός από την αγκαλιά σου με συντροφεύει κι η λαχτάρα μου να σε ξαναδώ την επόμενη μέρα σαν τότε που ακόμη δεν κοιμόμασταν μαζί και κλείναμε κάθε μήνυμά μας με μια καληνύχτα κι ένα μου λείπεις. Θα ζαλίζομαι από το άρωμά σου όπως τότε που μπήκα στο αμάξι σου πρώτη φορά και με έφτιαξε κι αυτό μαζί με σένα κι ας συνδέθηκε από εκείνη τη νύχτα άρρηκτα με τη δική σου αύρα.

Θα κάνω το μαζί μας ευκαιρία κι αφορμή να σε θέλω ακόμη πιο πολύ κι όσο θα περνάει ο καιρός εμείς θα καυλώνουμε από την αγάπη μας εκεί που άλλους τους ξενερώνει και θα αγαπάμε τον έρωτά μας εκεί που άλλοι τον ξεχνούν. Θα σε αγγίζω σαν να βλέπω το κορμί σου για πρώτη φορά χωρίς να ξεχνάω όσα έχω ανακαλύψει ήδη πως σου αρέσουν. Θα σε αγκαλιάζω λες και πρόκειται να χωριστούμε γι’ απόψε και θα θέλω λίγο ακόμη χωρίς να σε χορταίνω στ’ αλήθεια τελικά. Θα κάνουμε έρωτα ή θα πηδιόμαστε άγρια λες κι είναι η πρώτη κι η τελευταία φορά που δυο σώματα ενώνονται ενώ δεν πρέπει. Ποτέ δε θα πω ότι σε ξέρω αρκετά για να σε αφήσω σαν ένα αγαπημένο διακοσμητικό σε κάποια άκρη του σπιτιού που θα προσέχω απλώς να μη σπάσω κάθε φορά που θα θυμάμαι να ξεσκονίσω την καθημερινότητά μου. Εδώ δεν ξέρω καλά καλά τι άλλο θα μπορούσα ν’ ανακαλύψω για τον ίδιο μου τον εαυτό, πόσο αφελές θα ήταν να θεωρήσω πως θα μάθω κάποτε τα πάντα για σένα ώστε να σε βαρεθώ;

Θα θυμάσαι πάντα κι εσύ πως έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο έτοιμο για όλα, για τα καλύτερα, για τα χειρότερα, για τα πιο άγνωστα κι απρόβλεπτα, όπως τότε που ακόμη δεν είχες βεβαιωθεί σχετικά με το τι είδους παράνοια κουβαλούσα και κουβαλάω διαρκώς μες στο κεφάλι μου. Όπως τότε που ονόμαζες γοητεία κάθε χαριτωμένη μου παραξενιά και πρόκληση κάθε μελανό μου σημείο. Θα θέλεις να είσαι πάντα εσύ το κίνητρο να γίνομαι για χάρη σου και μόνο ό,τι καλύτερο μου ταιριάζει και θα ερωτεύεσαι κάθε άγνωστη πλευρά μου που θα καταφέρνεις έτσι να βγάζεις στο φως.

Είναι στοίχημα οι σχέσεις ξέρεις. Κι εμένα το πάθος μου δε σηκώνει στοιχήματα, μαντεψιές, προσπάθειες, κι ήξεις αφίξεις συναισθήματα. Δε θέλω «σχέσεις» στη ζωή μου ούτε άλλες υποσχέσεις, μόνο έρωτες θέλω που ξέρουν πώς να ενώνονται χωρίς να διαλύονται. Μόνο έρωτες που ξέρουν να διαλύουν δεδομένα. Αν ονομάσεις σχέση έναν τέτοιον αντάρτικο έρωτα τότε πάσο. Θα σου δώσω έτσι κι εγώ μία υπόσχεση που θα ήθελα να κρατήσουμε κι οι δυο για πάρτη μας και μόνο. Να μην τον αφήσουμε ποτέ νηστικό, να μην τον αφήσουμε ποτέ να αφυδατωθεί, να μην τον ονομάσουμε ποτέ απλή συμβίωση δυο γραμμών παράλληλων που δεν αντιλαμβάνονται πια καν ότι πουθενά δε συναντιούνται. Δεν αρκεί, βλέπεις, να έχουμε ίδια κατεύθυνση αν είναι να γίνουμε δυο άχαρες ευθείες σε προδιαγεγραμμένη διαδρομή.

Ο έρωτας σε κάνει να τέμνεσαι, να ενώνεσαι λυσσαλέα κι ασυγκράτητα, να πέφτεις πάνω στον άλλον και να του ματώνεις την ύπαρξη θέλοντας να φτάσεις όσο βαθιά της δεν έφτασε ποτέ κανείς πριν από σένα. Θα σε μαθαίνω κάθε μέρα κι εσύ εμένα, λοιπόν. Γιατί ξέρω πως ό,τι ερωτευτήκαμε εμείς οι δυο θα έχει πάντα κι άλλο.