Ακόμη με βαραίνει η άρνησή της. Σαν αλυσίδα στο λαιμό ικανή να μου κόψει την ανάσα ανά πάσα στιγμή. Αυτό το αμετάκλητο «χωρίς» που αγκαλιάζω με το ζόρι κάθε βράδυ, αφού η απουσία της είναι το μόνο που άφησε πίσω για να τη θυμάμαι. Μου την επέβαλλε, τη δέχτηκα και τώρα είμαι εδώ ανάμεσα στο δικό μου χάος και στο χάος της.
Δε μου χρειαζόταν και η δική σου ιδέα να κατακλύζει το μυαλό μου συμπληρώνοντας τα κενά σ’ αυτό το βάναυσο παιχνίδι. Εσένα δίπλα της, εσένα να την αγγίζεις, εσένα να την κάνεις να χαμογελάει, εσένα να την έχεις αγκαλιά, να της χαϊδεύεις τα μαλλιά, να μυρίζεις το άρωμα της, να νιώθεις τους σφυγμούς της, να τη ζεις. Εσένα να έχεις όλα εκείνα που λάτρεψα πάνω της, χίλιες δυο εικόνες με εσένα κομμάτι των στιγμών της. Πώς να μη σε μισήσω γι’ αυτό;
Δε με νοιάζουν όλα εκείνα τα κλισεδιάρικα της λογικής. Ναι, δε σε ξέρω, δε φταις, δεν έκανες τίποτε άξιο μίσους, όμως η μανία μου δε σκαμπάζει από τέτοια. Είμαι ερωτευμένη ρε. Πονάω για εκείνη που τελικά δεν κατάφερα εγώ να κερδίσω, για εκείνη που έβαλε το δικό σου όνομα χορηγό στα όνειρά της. Αλήθεια, συνειδητοποιείς πόσο τυχερός άνθρωπος είσαι;
Δε μ’ αρέσεις δίπλα της. Δε μου κάθεσαι καλά, δε σε θέλω κοντά της ρε παιδί μου, ψέματα να πω; Τρελαίνομαι, θηρίο στο κλουβί νιώθω, δεν το αντέχω. Έχω μια τεράστια επιθυμία να σου κόψω τα χέρια κάθε φορά που σε φαντάζομαι να την ακουμπάς.
Κι εκεί κάπου έρχεται ο παραλογισμός και με αποτελειώνει. Όσες ηλίθιες ερωτήσεις άκουγα από τρίτους σε αντίστοιχες περιπτώσεις και γελούσα, πιάνω τον εαυτό μου να τις σιγομουρμουρίζει καθώς κοιτάζω φωτογραφίες της λες και θα την ξαναφέρω πίσω υπνωτίζοντας το είδωλό της. «Γιατί εσένα κι όχι εμένα» στην τελική ρε γαμώτο;
Άστο, ξέρω, μη μου πουλάς εξυπνάδα, δεν έχει γιατί και πώς σε κάτι τέτοια. Γιατί έτσι και κάτσε εσύ να χτυπιέσαι, θα μου πεις. Ναι, χτυπιέμαι, όντως, δε στο κρύβω.
Άραγε την αγαπάς ρε τουλάχιστον; Θα την προσέχεις; Θα είναι η προτεραιότητά σου; Θα είσαι εκεί όταν σε χρειάζεται αλλά, ακόμη περισσότερο, όταν δε σε χρειάζεται καν; Θα την κάνεις να χαμογελάει;
Τώρα βέβαια ποια είμαι εγώ για να σε συμβουλέψω; Μάλλον όχι κάτι τόσο σπουδαίο, ούτε ασκώ κάποιου είδους δικαίωμα.
Μπορεί να την έζησα λίγο μα πρόλαβε να γίνει το πολύ μου. Έμαθα για εκείνη λίγα πράγματα όμως έγιναν οι πιο σπουδαίες πληροφορίες που θα θυμάμαι για πάντα. Σαν να την έμαθα ολόκληρη μέσα απ’ το βλέμμα της, μέσα απ’ την αγκαλιά της. Άραγε να σε τρελαίνει κι εσένα στις ερωτήσεις; Να την αφήνεις ν’ ανακαλύπτει μόνη της τις απαντήσεις, της αρέσει, αλλά ποτέ να μην αδιαφορήσεις για εκείνη.
Έχει το πείσμα ενός παιδιού και τις επιθυμίες μιας γυναίκας μα πελαγώνει ενίοτε. Εσύ κοίτα να την κάνεις να νιώθει ασφαλής αλλά ποτέ να μην επαναπαυτείς και βαρεθεί. Αν δεν την αγαπούσα πιθανότατα θα σου ευχόμουν τα χειρότερα και αδιαφορώ για το πώς θα με χαρακτηρίσεις. Όμως σε θέλει εκείνη κι αυτό μου αρκεί.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
