Να υπάρχουν οι αναμνήσεις σου χωρίς να σε διαλύουν

Μπορείς να συναντήσεις διάφορους τρόπους διαχείρισης του παρελθόντος στους ανθρώπους. Άλλοτε αυτοί οι τρόποι «βοηθάνε» κάποιον να συνεχίσει τη ζωή του πλασματικά εθελοτυφλώντας απέναντι σε ό,τι τον καίει πραγματικά κι ίσως έχει μείνει πίσω, άλλοτε οι αποφάσεις είναι ακραίες και ριζικές ταυτόσημες του απόλυτου delete αναμνήσεων. Υπάρχουμε όμως κι εμείς που επιλέγουμε τη μέση οδό θεωρώντας πως η ζωή ανεξαρτήτως νοήματος της ύπαρξης, είναι μια εμπειρία από μόνη της. Μία εμπειρία που σου χαρίζει στιγμές, μαθήματα, δοκιμασίες, προκλήσεις, χαστούκια, δύναμη, θάρρος, πρώτες φορές, εν ολίγοις άπειρα συναισθήματα μέσα από τα οποία σε πλησιάζεις έστω ένα χιλιοστό περισσότερο σε κάθε σου βήμα. Μια εμπειρία που περιέχει όλα τα παραπάνω, κομμάτι της οποίας είναι και το παρελθόν.

Για να φτάσεις στο σήμερα και να διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές πέρασες από διάφορα προσωπικά δικά σου μονοπάτια. Κάποια έχουν συνδεθεί μέσα σου με τη γλυκιά νοσταλγία όσων θα ήθελες να ξαναζήσεις, κάποια πονάνε πολύ και θα ευχόσουν να μπορούσες να τα ξεχάσεις κάποτε εντελώς και κάποια άλλα σε γεμίζουν μελαγχολία ακριβώς επειδή ξέρεις ότι δεν μπορείς να τα αισθανθείς από την αρχή αυτούσια. Έρωτες, απώλειες, επιτυχίες, αποτυχίες, χαμόγελα, μεθύσια, ευτράπελα, ξέγνοιαστες τσάρκες κάτω απ’ τον ήλιο, παράνομες συναντήσεις στα κρυφά με το μεγαλύτερό σου πάθος, άσχημοι χωρισμοί, προδοσίες κι ένα σωρό άλλες καταστάσεις με κοινό παρονομαστή το συναίσθημα. Σχεδόν κάθε σου σκέψη είναι επιφορτισμένη με μια επιθυμία, έναν φόβο κι ένα κατάλοιπο/απωθημένο. Όλα τα παραπάνω έχουν τις ρίζες του στο υποσυνείδητό σου μεγάλο μέρος του οποίου συνδέεται και με το παρελθόν. Όταν κάποιος εθελοτυφλεί απέναντι στο παρελθόν του, λοιπόν, εθελοτυφλεί απέναντι και σε μεγάλο κομμάτι του μέσα του.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να καταφέρνεις μετά από προσωπική μάχη με τα φαντάσματά σου να τα αφήνεις πίσω και να προχωράς χωρίς να σέρνεις τις αναμνήσεις σου σαν αλυσίδες κι εντελώς διαφορετικό το να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αποδεσμεύτηκες μόνο και μόνο επειδή δε γυρνάς το κεφάλι σου προς το μέρος τους για να μην έρθεις αντιμέτωπος με όσα πονάνε. Το να αποδεσμεύεσαι από κάτι που σου είχε συμβεί στο παρελθόν δε σημαίνει ότι το διαγράφεις από τη μνήμη σου, ότι το ξεχνάς σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κάτι τέτοιο δεν είναι πραγματική αντιμετώπιση αλλά εθελοτυφλία. Αν μη τι άλλο καλές κι άσχημες στιγμές μας βοήθησαν να χτίσουμε την προσωπικότητά μας ή θα έπρεπε να μας διδάσκουν τι να μην επαναλάβουμε στο μέλλον εφόσον κάποτε μας διέλυσε. Με βάση όσα περάσαμε δυναμώσαμε ή αποδυναμωθήκαμε γι’ αυτό και σήμερα είμαστε αυτό που είμαστε κι όχι κάτι άλλο. Δεν ξορκίζεται, λοιπόν, το παρελθόν με τον στρουθοκαμηλισμό.

Αν είσαι από εκείνους που περηφανεύονται ότι δε μένουν στο παρελθόν κομπάζοντας για το πόσο εύκολα πηγαίνουν μπροστά θα ήθελα απλώς να σου θυμίσω ότι η ζωή σου δεν επιστρέφεται. Γι’ αυτό πολύ καλά κάνεις και ζεις το σήμερα αλλά κι όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί δεν είναι λιγότερο σημαντικά κομμάτια του συνόλου σου. Έχεις πραγματικά ξεπεράσει κάτι όταν σου είναι πλέον εύκολο να το ανασύρεις μέσα στο μυαλό σου όποτε θέλεις χωρίς να σε ταράζει ψυχικά, χωρίς να σε σπάει. Κι είναι καλό πότε πότε να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας τι διαδρομές διανύσαμε ώσπου να καταλήξουμε σε ένα παρόν το οποίο όσο μιλάμε γίνεται επίσης παρελθόν μας.

Δε σημαίνει, λοιπόν, ότι κάποιος ο οποίος έχει τα κότσια και τη θέληση να θυμάται είναι προσκολλημένος στο παρελθόν του. Μάλλον θα έλεγα πως είναι συμφιλιωμένος μαζί του πολύ περισσότερο από εκείνον που ψυχαναγκαστικά το αποφεύγει. Κολλημένος στα περασμένα είναι εκείνος που βάσει αυτών αρνείται να συνεχίσει. Κολλημένος σε ένα τότε είναι εκείνος ο οποίος γαντζώνεται από αναμνήσεις ξεχνώντας να ζήσει το τώρα του. Αν μπορείς και προχωράς μπροστά κρατώντας μαζί σου κι όσα ως τώρα έχεις περάσει σαν παρακαταθήκη κι όχι σαν κατάρα τότε σίγουρα έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το τι παίζει στη ζωή σου.

Εξάλλου πίσω μας δεν έχουμε αφήσει μόνο άσχημα ή μόνο εκείνα που μας λείπουν. Έχουμε αφήσει μια ολόκληρη ταινιοθήκη πολύτιμων κλασικών ταινιών με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους. Αν είσαι συλλέκτης στιγμών, όπως θα ακούσεις να λέει κι ένας από τους χαρακτήρες στα φτηνά τσιγάρα, δεν τις αφήνεις να σκονίζονται ούτε εγκλωβίζεσαι σε αυτές. Ξέρεις πώς να τις αξιοποιείς, πώς να τις καμαρώνεις, πώς να τις αξιολογείς και πώς να μαθαίνεις από όλα όσα έχεις συλλέξει. Κι όλα όσα σου λείπουν εσύ που ξέρεις να ρουφάς το νέκταρ του κάθε σου λεπτού θα επιλέγεις να τα θυμάσαι πάντα όχι επειδή είσαι φυλακισμένος τους αλλά επειδή μπορείς να εκτιμάς το πόσο σπουδαίο ήταν που κάποτε τα έζησες.