Ο άνθρωπός σου το κίνητρό σου

Με ρωτάνε συχνά πώς νιώθω που σε βρήκα. Επισημαίνουν συχνότερα ότι από τότε που μπήκες στη ζωή μου έχω γίνει σε πολλούς τομείς αγνώριστη. Με ρωτάνε επίσης τι ήταν αυτό που με τράβηξε σε σένα. Τι να τους εξηγήσεις τώρα, σκέφτομαι. Ας μου ζητούσαν να εξηγήσω τον ίδιο τον έρωτα. Ποιον θα κάλυπταν οι απαντήσεις μου; Νομίζω ούτε καν εμένα την ίδια. Κι έτσι πολλές φορές σωπαίνω.

Χαμογελάω και σε κοιτάζω σαν να είσαι το πιο άπιαστο όνειρο που περδικλώθηκε στο δρόμο μου κι έγινε πραγματικότητα απ’ το πουθενά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ακόμη κι έπειτα απ’ τον πιο άγριο καβγά μας, νιώθω ότι όντως είσαι. Και κάπως έτσι, αισθάνομαι ο πιο τυχερός μαλάκας που θα μπορούσε να γνωρίσει άνθρωπος, γιατί ξέρω ότι τίποτε από όσα έχω κάνει δε θα έπρεπε να έχουν εσένα ως ανταμοιβή αντί για κάποιου είδους τιμωρία.

Μία απ’ τις λέξεις που θα μπορούσαν να ταιριάξουν δίπλα στον τόσο μυστηριώδη έρωτα είναι η λέξη κίνητρο. Ο πραγματικός έρωτας είναι ικανός να αφυπνίσει μέχρι και τον πιο παραιτημένο άνθρωπο, να ταρακουνήσει τους επαναπαυμένους, να δώσει ώθηση στους φοβισμένους, να ξεκλειδώσει τους πιο διστακτικούς και να μεγεθύνει στο μη περαιτέρω το θάρρος των ήδη θαρραλέων.

Είναι γοητευτική σαν ανεξήγητο φαινόμενο η αίσθηση πως δυο μάτια στέκονται κάποτε ικανά να σε μετατρέψουν σε κάτι που από μόνος σου ίσως να μην έμπαινες εύκολα ή και ποτέ στη διαδικασία να γίνεις, ακόμη κι αν το ήθελες. Είναι γοητευτικό σαν ανεξήγητο φαινόμενο το ότι δε γίνεσαι ένας αγνώριστος άλλος, όπως λένε, όταν ο έρωτας που βιώνεις είναι υγιής αλλά η καλύτερη εκδοχή του ίδιου σου του εαυτού, που εκείνος ή εκείνη κατάφερε να σου εμπνεύσει.

Πόσες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται γιατί ερωτεύτηκες τον συγκεκριμένο άνθρωπο κι όχι κάποιον άλλον; Δεν ήταν τα ωραία του τα μάτια κι ας έχει όντως ματάρες κι ας σε μαγνήτισε με αυτά απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με όμορφα μάτια. Δεν ήταν το χαμόγελό του κι ας έχει όντως χαμογελάρα κι ας σε τρελαίνει κάθε φορά που σου χαμογελάει πονηρά. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με όμορφα χαμόγελα. Δεν ήταν το σώμα του κι ας έχει όντως κορμάρα κι ας σε ερεθίζει και μόνο που περιπλανιέται στο χώρο γύρω σου. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με όμορφο σώμα.

Δεν ήταν καν η έντονη προσωπικότητά του κι ας είναι όπως ακριβώς τον φανταζόσουν πριν σταθείς υπερβολικά τυχερός και διασταυρωθούν οι δρόμοι σας. Έχεις γνωρίσει κι άλλους ανθρώπους με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες κι όμως δεν τους ερωτεύτηκες όλους. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω πραγμάτων θα έπρεπε ίσως να είναι μια πειστική εξήγηση για το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να σε κάνει να τον ερωτευτείς απόλυτα κι ολοκληρωτικά. Ωστόσο, ούτε ο συνδυασμός αυτός είναι η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα του τι είναι έρωτας. Διότι για να ερωτευτείς κάποιον δε χρειάζεται καν να πληροί όλα τα παραπάνω και το ξέρεις. Τον ερωτεύεσαι ανεξάρτητα από όλα αυτά μα επειδή για σένα είναι ο ένας κι ακόμη κι αν δεν τα έχει, στα μάτια σου είναι ο καλύτερος όλων.

Ξεχωρίζεις κάποιον δίνοντάς του ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου κι εκείνος αποτελεί την πρώτη σου επιλογή και την πιο άμεση απάντηση σε κάθε σου δίλημμα. Μα το πιο σημαντικό είναι ότι στέκεται ικανός να σου συστήσει τον εαυτό σου απ’ την αρχή. Και κάπως έτσι παύει να έχει ιδιαίτερη σημασία το «γιατί αυτόν;» και σου αρκεί το ότι είναι αυτός όπως και να ‘χει.

Είναι αυτός που σε εμπνέει να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος. Είναι αυτός που σε στηρίζει ακόμη κι όταν δεν τα καταφέρνεις. Είναι αυτός που σε κάνει να θέλεις να πετύχεις όλα σου τα όνειρα για να μπορείς μετά να εκπληρώσεις και τα δικά του, κι ας μη σου το ζήτησε ποτέ. Είναι αυτός που για πάρτη του θα τα έβαζες με θεούς και δαίμονες, προκειμένου να μη σβήσει ποτέ εκείνη η χαμογελάρα απ’ το πρόσωπό του, αλλά ταυτόχρονα σε νοιάζει τόσο πολύ που καθορίζει την ψυχολογία σου στο έπακρο.

Κι έτσι αν σε στενοχωρήσει μπορεί να είσαι εσύ εκείνος που θα τον πληγώσει επειδή θα νιώθεις πληγωμένος εξαιτίας του. Κι ας έχεις μετά την πελώρια λαχτάρα να τα βάλεις με τον εαυτό σου γι’ αυτό. Πρόκειται για την αιώνια παράνοια του έρωτα, φίλε μου. Είναι αυτός που δε θα σταματήσεις να επιδιώκεις –ούτε εκείνος εσένα– ακόμη κι όταν γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς σου, αφού θα έχετε πλέον «επισημοποιήσει» το πολυπόθητο «μαζί».

Είναι αυτός που κατευνάζει όλες σου τις ανασφάλειες, αλλά κι ο ίδιος που τις εκτοξεύει άθελά του στο κόκκινο γιατί η δική του άποψη για σένα μετράει πιο πολύ από όσο μπορείς να αντέξεις. Κι έπειτα ο ίδιος θα σε ξαναγαληνέψει με μια αγκαλιά κάνοντάς σε να νιώσεις πως είσαι πάνω απ’ τις ανασφάλειες αυτές, πάνω από κάθε σου φόβο.

Θα έλεγε κανείς, λοιπόν, πως είναι τόσο ευλογία όσο και πέλαγος το να ξέρεις πως ένας άνθρωπος αποτελεί ένα απ’ τα βασικότερά σου κίνητρα. Νιώθεις πως κρατάει στα χέρια του μέρος της ζωής σου, μα εσύ τον ξεχώρισες κι εσύ του το έχεις παραχωρήσει.

Αν αυτός ο άνθρωπος σε κάνει να θέλεις να βελτιώνεσαι και να εξελίσσεσαι προς την κατεύθυνση που σου ταιριάζει τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτε, γιατί μέσα από αυτόν γνωρίζεις την πιο απόλυτη κι αμοιβαία μορφή του έρωτα. Δεν είναι μια καψούρα που θα μπορούσε να σε ωθήσει στην αυτοκαταστροφή αλλά κάτι βαθύ κι ολοκληρωμένο που θα είναι για σένα εκεί, να σε σηκώνει κάθε που θα σκοντάφτεις στα ίδια σου τα βήματα.

Αν σε ρωτήσουν πώς νιώθεις που τον ή την βρήκες θα ξέρεις ότι απάντηση θα είναι η ίδια σου η ζωή κι η πορεία της. Αν σου επισημάνουν πως έχεις γίνει αγνώριστος, τότε θα μπορείς απλώς να απαντήσεις πως είσαι ευτυχισμένος. Ένα χαμόγελο αρκεί κι όλοι θα καταλάβουν. Γιατί δεν κρύβεται η ευτυχία όταν την έχεις.