Συνηθίζω να λέω ότι ο έρωτας είναι το μοναδικό εκείνο «κάτι», που απελευθερώνει σκλαβώνοντας, σε ελέγχει αφήνοντάς σε ανεξέλεγκτο κι αν ποτέ κανείς καταφέρει να τον εκλογικεύσει μετά θα πρέπει να πεθάνει, γιατί θα έχει αγγίξει το τέλος της καύλας των πάντων σ’ αυτήν τη ζωή.
Αν μπορούσαμε να βάλουμε σε τροχιά λογικής αυτόν τον αναρχικό σατράπη κι αλλοπρόσαλλο «Θεό», ίσως να γλυτώναμε πολλές απ’ τις αξημέρωτες νύχτες που φάγαμε μαζί με τα σωθικά μας για όσα θνησιγενή, αδικοχαμένα συναισθήματα κατάπιε το μαύρο σκοτάδι πάνω στην πρώτη ανάσα τους. Μα όχι φίλε μου, τι να την κάνεις τη λογική μπροστά στην έλξη των πάντων; Θα σου πει εκείνος και θα ‘χει και δίκιο.
Όταν εμφανίζεται, λοιπόν, ο φτερωτός μπαχαλάκος, δεν το ‘χει σε τίποτα να τα κάνει όλα πουτάνα ρημάζοντας κορμιά, καρδιές και μυαλά. Πιο επιρρεπείς απέναντί του αποδεικνύονται όσοι θεωρούν ότι κινδυνεύουν λιγότερο απ’ αυτόν. Όσοι θεωρούν, εν ολίγοις, πως ενάντια στην επήρειά του, έχουν υποτίθεται τον έλεγχο.
Κάτι τέτοια ακούει, γελάει μαζί μας κι αποφασίζει, κάπως έτσι, να μας δώσει τελικά ένα μάθημα πάντα σε ανύποπτο χρόνο. Τι να ελέγξεις σ’ όλα αυτά εσύ στην τελική; Πότε ή με ποιον θα δαγκώσεις –για να μην πω θα καταπιείς- τη λαμαρίνα; Και κάπου εκεί, επισφραγίζεται η όμορφη παράνοια αυτού του αλλοπρόσαλλου και τόσο γοητευτικού ταραξία.
Διότι μπορεί να έχεις γνωρίσει ανθρώπους, έτοιμους να κάνουν για σένα αποδεδειγμένα τα πάντα προκειμένου να σε κερδίσουν. Ανθρώπους που αν το ζητούσες θα κατέβαζαν για πάρτη σου τον ουρανό με τ’ άστρα, που λένε κι οι πιο ρομαντικούληδες. Μπορεί να βλέπεις καρδούλες να λιώνουν για τα δυο σου μάτια τα γαλάζια (ή τα καστανά, δε θα κολλήσουμε εκεί, όλα ωραία είναι), ή άλλα μάτια να σε κοιτάζουν και να τρέμουν από λαχτάρα.
Μπορεί κάποιοι να παλεύουν για την προσοχή σου και για να είσαι εσύ καλά, χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα από μέρους σου. Μπορεί το χαμόγελό σου να είναι στόχος κάποιου, που εσύ, δυστυχώς, δε θα γυρνούσες ποτέ να κοιτάξεις ερωτικά. Και χίλια-δυο, άλλα «μπορεί» με πρωταγωνίστρια ή πρωταγωνιστή εσένα στα όνειρα αυτού ή αυτών, που θα έκαναν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους κι ακόμη περισσότερα για να σ’ έχουν.
Κανένα, όμως, απ’ όλα τα παραπάνω δεν είναι αρκετό για να κάνει τον έρωτα να ξυπνήσει αντιστοίχως και μέσα σου. Βλέπεις, αυτός δε λειτουργεί με λογικά επιχειρήματα, τεκμήρια και πάντα αμοιβαίες προθέσεις. Δεν του χρειάζονται αποδείξεις για να πειστεί. Μόνο αισθήσεις. Κι εκεί που κάθε διεκδικητής στη ζωή σου παλεύει με νύχια και με δόντια να κερδίσει μια θέση μέσα σου, εσύ πέφτεις στα πατώματα και κυλιέσαι στα ταβάνια (ποια βαρύτητα, δεν υπάρχουν αυτά όταν είσαι ερωτευμένος) για ‘κείνο και μόνο το χαμόγελο, που σου χάρισε, την ώρα που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά σας, ο δικός σου ένας και μοναδικός άνθρωπος.
Αυτός που εσύ ξεχώρισες, χωρίς να έχεις καν καταλάβει γιατί και πώς και δίχως εκείνος να χρειαστεί να κάνει οτιδήποτε για να σε πετύχει κατευθείαν στο δόξα πατρί.
Στα πόδια σου, ίσως, άφησαν άλλοι όλα όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει ανθρώπου νους θεωρώντας ότι θα ήταν ικανά να τον κάνουν ευτυχισμένο. Ίσως σου έχουν τάξει πράγματα επιδιώκοντας να σε εντυπωσιάσουν, που ούτε καν θα τολμούσες να ονειρευτείς. Κι όμως. Όσο κι αν σε κολακεύουν όλα αυτά, για σένα δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ εκείνη την καυτή, γλυκιά σοκολάτα, που σου πρόσφερε ο δικός σου έρωτας, όταν έφτασες στο ραντεβού σας θέλοντας να σε ζεστάνει λίγο περισσότερο μαζί με την αγκαλιά του.
Δεν είναι τίποτε μπροστά στον αναπτήρα του, που όταν τους ανταλλάξατε ένιωσες λες και κρατούσες το πολυτιμότερο αντικείμενο του πλανήτη. Δεν είναι τίποτε μπροστά στις καλημέρες του ή τα τραγούδια, που μπορεί να σου έστελνε απροειδοποίητα για να μοιραστεί μαζί σου τη διάθεσή του ή να σου φτιάξει το κέφι.
Πράγματα απλά, καθημερινά, μα τόσο όμορφα και μεγαλειώδη, όσο μεγαλειώδης είναι κι η δική του μορφή για εσένα. Αφήνεις τους άλλους ν’ αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να μη σ’ έχουν ακόμη λυγίσει όσα «θυσιάζουν» οι ίδιοι μπρος στα πόδια σου, αλλά ξεχνάνε πως αντιστοίχως ούτε κι εσύ τους προσέφερες κάτι απ’ όλα αυτά, κι όμως εσένα ερωτεύτηκαν.
Αν ευτυχία ήταν όλα εκείνα που νομίζουμε ότι μας λείπουν, το υποτιθέμενο νόημα της ζωής θα είχε ήδη βρεθεί και μάλιστα εύκολα. Μα ευτυχία είναι, μάλλον, όλα εκείνα που ξυπνάνε μέσα μας ανεξήγητα, όταν εμείς πιστεύουμε πως άλλα έχουμε ανάγκη. Όλα εκείνα που πηγάζουν απ’ το συναίσθημα κι όχι απ’ την αντικειμενική και πρακτική τους αξία. Έτσι κι ο έρωτας δεν έχει να κάνει μ’ όλα όσα μπορεί κάποιος να σου προσφέρει, αλλά ποιος σου τα προσφέρει. Ο άνθρωπος είναι που ντύνει τις πράξεις κι όχι το αντίθετο σ’ αυτήν την περίπτωση, καλώς ή κακώς.
Αιτίες κι αφορμές μην ψάχνεις, η μαγεία κρύβεται στο ανεξήγητο. Γι’ αυτό μια αγκαλιά μπορεί να σβήσει εκείνον τον ουρανό με τ’ άστρα, που λέγαμε, αν προέρχεται απ’ τον άνθρωπο, που η δική μας καρδιά έχει επιλέξει πριν από εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό μπορεί να πεθαίνεις για μια ματιά την ώρα που σου χαρίζουν τον κόσμο.
Επιμέλεια κειμένου Έλλης Πράντζου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
