Οι αυτοσχεδιασμοί οδηγούν στις ομορφότερες εμπειρίες

Αν με ρωτάς, βαρέθηκα ν’ ακούω από τόση δα για το τι είναι λογικό, τι σημαίνει να είσαι ρεαλιστής και πόσο σωτήριο μπορεί να αποδειχτεί το να έχει κανείς πρόγραμμα. Θυμάμαι να μου λένε σχεδόν για κάθε τομέα της ζωής μου –μιας και δεν ήμουν ποτέ παιδί της τυφλής υπακοής– πως κάποια πράγματα θα τα καταλάβω μόνο όταν μεγαλώσω. Ε, λοιπόν, μεγάλωσα και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ δημόσια πως τα περισσότερα από όσα μου παρουσίαζαν ως «σωστούς δρόμους» δεν τα έχω καταλάβει ακόμη.

Καλός ο προγραμματισμός. Καλή κι η οργάνωση. Μα η ζωή, φίλε, είναι αλήτισσα κι αυτό της το χαρακτηριστικό αποτελεί και τη μεγαλύτερή της γοητεία. Ποτέ δε θα σου υποσχεθεί τίποτε, ποτέ δε θα σου τάξει λαγούς με πετραχήλια, ποτέ δε θα σου υπογράψει συμβόλαια. Ούτε λίγο ούτε πολύ με τον τρόπο της σου πετάει κατάμουτρα καθημερινά πως για να μπορείς να λες κάποτε πως την ευχαριστήθηκες, στ’ αλήθεια, θα πρέπει να είσαι κολπαδόρος σαν και του λόγου της. Άνθρωπος γεμάτος πάθη και φαντασία μαθημένος να σκέφτεσαι out of the box και να βλέπεις πίσω από λέξεις που σου πλασάρουν οι άλλοι ως ιδανικά κι ασφαλή στερεότυπα. Τολμηρός και γόνιμα αμφισβητίας. Οι νέοι θησαυροί δεν κρύβονται κάτω από ήδη σκαμμένα χώματα, βλέπεις.

Αν χαραμίζεσαι μέρα με τη μέρα σε πεπατημένες και safe επιλογές, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ανακυκλώνεις και να ανακυκλώνεσαι. Γιατί όπως λένε κανείς δεν πέτυχε κάτι διαφορετικό κάνοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα. Και μην ξεχνάς φυσικά την όμορφη διαφορετικότητά σου. Αυτή που σε καθιστά απαραίτητο για τον κόσμο μα πιο πολύ για τον ίδιο σου τον εαυτό. Μάθε να σε ακούς και παράτα όσα οι άλλοι θεωρούν και καλά δοκιμασμένα. Κι αν κάποιος ήδη περπατημένος δρόμος έβγαλε στον σωστό προορισμό για έναν τρίτο, αυτό δε σημαίνει αυτομάτως ότι το τέλος αυτής της ίδιας διαδρομής θα κάνει κι εσένα ευτυχισμένο. Τόλμα να ψάξεις για νέα μονοπάτια εκεί έξω, απάτητα κι ακόμη αμόλυντα απ’ τους πολλούς.

Ως ηθοποιός ένα απ’ τα πράγματα που έχω καταλάβει είναι πως αυτοσχεδιάζοντας μπορεί κανείς να γεννήσει τις πιο όμορφες ιδέες. Κι αν αυτό ισχύει για μια στημένη παράσταση θεωρώ ότι στη ζωή –μέρος της οποίας είναι το τυχαίο αυτοπροσώπως– δεν μπορεί παρά να είναι λυτρωτικό. Δε σου λέω ότι είναι καλό να μην ξέρεις τι σου γίνεται, ούτε να άγεσαι και να φέρεσαι άσκοπα δίχως όνειρα κι επιθυμίες. Ένας άνθρωπος προσπαθεί συνήθως να φτιάξει τη ζωή του με βάση αυτά που γουστάρει. Μα αποτελεί σχήμα οξύμωρο το ότι τελικά αυτό ακριβώς είναι που έχουμε ξεχάσει. Να ζούμε με βάση τις επιθυμίες της καρδιάς μας κι όχι με βάση τα καλούπια της λογικής της δικής μας, των άλλων, των φόβων μας ή του συνδυασμού όλων.

Θα ακούσεις να σου λένε ότι δε σε παίρνει να ζεις ως φτερό στον άνεμο σε κάτι εποχές όπου όλοι κακήν κακώς αλληλοκατασπαράζονται για να επιβιώσουν. Μα εγώ αναρωτιέμαι τι άραγε κατάφεραν κι όλοι εκείνοι που μπορούν να περηφανεύονται ότι ακόμη επιζούν. Πάντα την αλλαγή εκεί έξω την έφερναν όσοι τολμούσαν να διαφέρουν. Όσοι τόλμησαν να κάνουν την κάβλα τους τρόπο ζωής χωρίς να παγιδευτούν καν σε αυτόν. Ξέρεις, αυτοί που αποκαλούνται απ’ τις μάζες τρελοί ή επιπόλαιοι και που ποτέ δε δέχτηκαν τις συμβουλές των υποταγμένων ως νομοτελειακές αλήθειες από φόβο μήπως στο τέλος δεν τα καταφέρουν.

Να σου πω όμως και κάτι, ρε φίλε; Ακόμη κι αν δεν κατάφεραν να πετύχουν με έναν τρόπο που θα έπειθε τους άλλους, ισχύει –και να το ξέρεις– ότι το ταξίδι μετράει άπειρα, ίσως όντως και παραπάνω απ’ τον προορισμό. Και δεν το λέω για να χαϊδέψω αφτιά ούτε για να χρυσώσω χάπια. Μα όσα μπορεί κανείς να κερδίσει ταξιδεύοντας μεταφορικά και κυριολεκτικά δε θα του έφταναν χίλιες ζωές για να τα γνωρίσει κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους κάποιου σπιτιού, γραφείου ή ακόμη κι ενός περιορισμένου στις πεπατημένες μυαλού.

Πάτα γκάζια στον έρωτα κι άσε την ιλιγγιώδη σου ταχύτητα να ξεχαρβαλώσει τα τυποποιημένα τσιτάτα που θ’ ακούσεις να σου λένε ότι πιάνουν σχεδόν πάντα. Μίλα της με όποιον τρόπο γουστάρεις αρκεί να την αφήσεις να δει την αλήθεια σου, όμορφη ή άσχημη, ερωτεύσιμη ή αποκρουστική. Μίλα του ως άνθρωπος κι όχι ως ό,τι σου έμαθαν πως σημαίνει να είσαι γυναίκα. Χωρίς manual, χωρίς τικαρισμένες οδηγίες καλοθελητών, χωρίς δοκιμασμένες συνταγές και τα συναφή. Αν είσαι μάγκας φτιάξε το δικό σου κοκτέιλ και δώσ’ του το όνομά σου.

Τρίψε στη μούρη των ανασφαλών αυτού του κόσμου τον εαυτό σου ως έχει δηλώνοντας παράλληλα ερωτευμένος και μαζί του. Βγες απ’ την κονσέρβα που σου φόρεσαν όταν δεν κοιτούσες και δες πώς είναι να σκουριάζουν όσοι δεν τόλμησαν να κουνηθούν απ’ την προκαθορισμένη τους θεσούλα. Ερωτεύσου και την ίδια τη ζωή για να σκοτώσεις τα προβλεπόμενα όσων κλειστών μυαλών δεν κατάφεραν να δουν ποτέ πέρα από εκεί που έφτανε η μύτη τους.

Ανέβα πάνω στη σκηνή κι αυτοσχεδίασε. Αφέσου. Βάλε τη φαντασία που είχες ως παιδί και που οι ανασφάλειες του ενήλικα προσπάθησαν να καταπνίξουν μπροστά και δημιούργησε κόσμους νέους απ’ το πουθενά. Απενοχοποίησε όσα λαχταράς μα προσπάθησαν άλλοι να σε πείσουν ότι δεν οδηγούν πουθενά και δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα, να γνωρίσει λίγο περισσότερο τις δυνατότητές του κι αυτόν τον τόσο πολύπλευρο, παράξενο, όμορφο κι άσχημο την ίδια στιγμή κόσμο. Το καλύτερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι μπορεί κάπως έτσι να ξαφνιαστείς ακόμη κι εσύ ο ίδιος από εσένα.