Οι φοιτητικές φιλίες έχουν κάτι από επανάσταση

Η φοιτητική ζωή αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μεταβατικές περιόδους στις ζωές μας. Είναι τότε που νιώθουμε ότι ξαφνικά ανοίγουν τα φτερά μας πιο ελεύθερα από ποτέ, είναι τότε που ξεκολλάμε από το ενδιάμεσο του παιδιού και του εφήβου ψάχνοντας και γνωρίζοντας τον νέο πιο ανεξάρτητο εαυτό μας, είναι τότε που για τους παραπάνω λόγους ξεσαλώνουμε -τουλάχιστον στην προσαρμοστική περίοδο της αρχής- βγάζοντας απωθημένα, αποκτώντας καινούργια και ξεδίνοντας έπειτα από μια αρκετά καταπιεστική συνήθως εποχή διαβάσματος. Φυσικά αυτό το μοτίβο δε σημαίνει πως είναι νόμος που ισχύει για όλους αλλά σε γενικές γραμμές μια τέτοια εικόνα μας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη φοιτητής.

Οι άνθρωποι που θα γνωρίσουμε τόσο στα αμφιθέατρα όσο κι από παρέες παρεών θα είναι αμέτρητοι. Η κοινωνικοποίησή μας χτυπάει κόκκινο κι ώσπου να συνειδητοποιήσουμε με ποιους από όλους μπορούμε να ταιριάξουμε ώστε να αποκτήσουμε πλέον φίλους θα έχουμε γνωρίσει κάθε λογής προσωπικότητες κι ομάδες. Παρ’ όλα αυτά οι φοιτητικές μας φιλίες θα είναι πάντα ξεχωριστές κι ιδιαίτερες. Κι αυτό γιατί μαζί τους θα περάσουμε μία από τις πιο εφηβικά ξένοιαστες αλλά κι υπεύθυνες περιόδους της ζωής μας. Έτσι στα γρήγορα θα μπορούσα να σκεφτώ τουλάχιστον δέκα λόγους που κάνουν μια φοιτητοπαρέα ξεχωριστή όταν αυτή έχει δέσει πραγματικά.

Είμαστε όλοι στην πιο δυναμική μας φάση, πιθανότατα μακριά από γονείς, σε νέες πόλεις, νιώθοντας πως κρατάμε τις ζωές μας στα χέρια μας πια κι αυτό -πλασματικό ή όχι- μας κάνει αρκετά πιο ανοιχτούς σε νέες εμπειρίες. Κι αυτές τις νέες εμπειρίες τις ζούμε μαζί και στα τέρματα. Ό,τι νέο δοκιμάζουμε το κάνουμε μαζί, ό,τι αποφασίζουμε να τολμήσουμε το τολμάμε μαζί, ό,τι διεκδικούμε το διεκδικούμε μαζί. Γνωρίζουμε τους άλλους, τον κόσμο και τους εαυτούς μας μαζί. Κι αυτό όσο να πεις είναι μια ξεχωριστή μορφή δεσίματος.

Μέσα από αυτή τη διάθεση για ανακάλυψη και τρέλες πολλές φορές ίσως ωθήσουμε τους εαυτούς μας στα άκρα δοκιμάζοντάς τους. Είτε μέσα από πράγματα που θεωρούνται όντως ακραία και που ως παιδιά ακόμη δεν μπορούσαμε να κάνουμε, είτε μέσα από ακραία συναισθήματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε θα ξεφεύγουμε μαζί είτε θα καλείται ο ένας να μαζεύει στο τέλος τον άλλον. Μα όπως και να έχει πάντα δίπλα μας θα είναι ένας φίλος που θα μας έχει δει και θα τον έχουμε δει στα χειρότερα και στα καλύτερα.

Πάμε και στο κομμάτι φοιτητικοί έρωτες αφού μιλήσαμε και για συναισθήματα πιο πάνω. Έχουν ειπωθεί πολλά για τον πρώτο έρωτα, ότι μένει αξέχαστος, ότι ίσως αποτελεί ό,τι πιο έντονο θα βιώσουμε ποτέ και πολλά άλλα. Δε γνωρίζω αν κάτι τέτοιο αληθεύει μιας κι ερωτεύομαι πολύ σπάνια όμως πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τους πιο έντονους έρωτές τους στα φοιτητικά χρόνια κι είτε εκπληρωμένοι είτε ανεκπλήρωτοι του δίνουν και καταλαβαίνει. Ποιος θα είναι όμως δίπλα σου αν φας τα μούτρα σου από έναν τέτοιο έρωτα στην πιο έξαλλα ανώριμη κι ώριμη ταυτόχρονα εποχή της ζωής σου; Ο φίλος σου φυσικά.

Οι φοιτητικές φιλίες είναι βγαλμένες από μπίτνικ βιβλίο κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που τις κάνει τόσο ιδιαίτερες. Τα σπίτια μας γίνονται κοινόβια, ξεχνιόμαστε ο ένας στο κρεβάτι του άλλου, μεθάμε και ξερνοβολάμε σε ξένα πατώματα, διοργανώνουμε τα πιο οργανωμένα-ανοργάνωτα πάρτι όπου όλα επιτρέπονται κι ύστερα συλλέγουμε ο ένας τα κομμάτια του άλλου με χανγκόβερ φτιαγμένο από ό,τι πίνεται.

Ακόμη και στις κλειστές μας όμως, το σπίτι μας παραμένει κοινόβιο διότι οι φοιτητικές φιλίες είναι προέκταση του ίδιου μας του εαυτού. Έστω κι αν αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε για ώρες το ταβάνι θ’ αράξουμε με την παρέα μας και θα το κάνουμε μαζί. Σε αυτές τις φάσεις είναι που ακούγονται κι οι πιο βαθιά φιλοσοφικές ατάκες από όλους μας για τη ζωή, την ύπαρξη, τα γκομενικά αλλά και το τι έχει το ψυγείο για να τσακίσουμε όταν κάποιος φιλοτιμηθεί να σηκωθεί.

Οι φοιτητικές φιλίες όμως δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ρεμπέλιασμα που όλους μας γοητεύει. Έρχεται η εξεταστική κι ο φίλος είναι εκεί για να σε ξελασπώσει. Σημειώσεις, σκονάκια, σος και δε συμμαζεύεται. Γίνεται το σπίτι του ενός γιάφκα γνώσεων αλλά και βαρεμάρας για όλους, διαβάζουμε μαζί, βρίζουμε την τύχη μας την ξελογιάστρα μαζί, μαθαίνουμε μαζί, ξεχνάμε μαζί, μπουχτίζουμε μαζί.

Μαθαίνουμε όμως και τι πάει να πει ανταλλαγή ιδεών και διαμορφώνουμε είτε ακόμη πιο έντονες είτε εκ νέου ιδεολογίες. Κάνουμε συζητήσεις επί συζητήσεων σε τόσο θερμό κλίμα που αν διαφωνούμε όλοι μπορεί να πιστεύουν ότι τσακωνόμαστε σε βαθμό να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ -πράγμα που τελικά διαψεύδεται γιατί γουστάρουμε άπειρα να κοντράρουμε σε κάτι τέτοια ο ένας τον άλλον- ενώ αν συμφωνούμε συνδυάζουμε τις σκέψεις μας και γεννάμε νέες ιδέες.

Ανακαλύπτουμε νέα μέρη παρέα που θα γίνουν τα αιώνια στέκια μας. Στέκια που θα θυμόμαστε χρόνια μετά είτε είμαστε ακόμη ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου είτε κρατάμε επαφές εξ αποστάσεως. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι φοιτητικές φιλίες δε μοιάζουν με άλλες. Είναι ίσως οι πιο έντονες μας κρύβουν μέσα τους όσο περνάει ο καιρός μια όλο και πιο έντονη νοσταλγία θαρρείς εκ φύσεως. Αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν την πιο δεμένη παρέα μας στα πιο φλογερά χρόνια της ζωής μας ίσως στο τέλος αυτής της διαδρομής να πάρουν άλλους δρόμους. Ίσως το τέλος του πανεπιστημίου βρει τον καθέναν σε άλλο μέρος, ίσως αλλάξουν τα δεδομένα της καθημερινότητάς μας όταν αποκτήσουμε διαφορετικές ευθύνες. Ίσως ακόμη και να χαθούμε κάποτε εντελώς.

Αυτή όμως η αντιφατική φύση της φοιτητικής παρέας, αυτή η ποικιλομορφία ανθρώπων με τόσο διαφορετικά ερεθίσματα που βρίσκονται μαζί πάνω ακριβώς στη στιγμή που γίνεται το κλικ μέσα τους κι ανακαλύπτουν τον κόσμο είναι που δίνει στις φιλίες αυτές έναν χαρακτήρα που δύσκολα θα βρεις στη μετέπειτα γεμάτη άγχη κι επιβεβλημένη σοβαροφάνεια ζωή σου. Είναι ο αυθορμητισμός που μας χαρακτηρίζει στα φοιτητικά χρόνια μας, είναι η όρεξη για ζωή, είναι τα όνειρα που όσο ρεαλιστές κι αν είμαστε ακόμη βασίζονται στις ελπίδες μας κι ακόμη αναπνέουν, είναι τα ζόρια που όμως ισορροπούν από τη δυναμική της ηλικίας και παλεύονται αλλιώς.

Τις φοιτητικές φιλίες δεν τις χαρακτηρίζει ούτε η παιδικότητα του σχολείου αλλά ούτε κι η ρουτίνα του ενήλικα. Βρίσκονται στο μεταίχμιο και το αίμα τους βράζει. Ό,τι βιώνεται κατά τη διάρκεια της φοιτητικής ζωής έχει συνήθως χαρακτήρα επανάστασης. Από ιδέες, πράξεις, παράπονα, έρωτα, ρεμπέλιασμα, μέχρι σοβαρές αποφάσεις και δημιουργία. Σε αυτή τη φάση γνωρίζουμε τους πιο ιδιαίτερούς μας φίλους. Και ουσιαστικά μεγαλώνουμε μαζί τους. Γι’ αυτό και θα είναι πάντα μέσα μας όπως κι αν τα φέρει η ζωή γιατί πάντα θα χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή κι έναν εαυτό μας έφηβα ενήλικο που ίσως και να μπορούσε να καταφέρει τα πάντα.