Οι καλλιτέχνες γοητεύουν πάντα λίγο παραπάνω

Είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι κι -ήρθε η ώρα να το παραδεχτείτε- άκρως γοητευτικοί. Είμαστε μυστήρια τρένα, κυκλοθυμικοί, πιο κλειστοί απ’ όσο δείχνουμε, το μυαλό μας μοιάζει με όμορφο αχούρι προς εξερεύνηση, δεν καθόμαστε στ’ αβγά μας ποτέ και βλέπουμε τον κόσμο από ένα πρίσμα δικό μας ακατανόητο στους άλλους με την πρώτη ματιά. Εμείς οι καλλιτεχνικοί τύποι, λοιπόν, κουβαλάμε στο κεφάλι μας όλο το άλυτο μυστήριο της ύπαρξής μας αδυνατώντας να το ξεχάσουμε ή να το παραβλέψουμε έστω για λίγο. Βλέπουμε παντού πιθανά μονοπάτια προς επίλυση όλων των ερωτηματικών που σέρνουμε μαζί μας και μια απάντηση δε μας είναι ποτέ αρκετή.

Μας χαρακτηρίζει η περιέργεια ενός παιδιού για τα πάντα χωρίς να γινόμαστε ποτέ αδιάκριτοι. Δε μας φτάνει απλώς το ότι ζούμε, μας γίνεται συχνά απαραίτητη η κατασκευή διεξόδων μήπως καταφέρουμε ποτέ να πιάσουμε έστω και την άκρη ενός κάποιου νοήματος σε όλο αυτό το περίεργο «αστείο» όπου ξεφυτρώσαμε κάποτε. Όλα είναι σχετικά και τα πάντα είναι πιθανά για εμάς. Έχουμε επιλέξει να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε βιώνοντας κάθε συνέπεια των αποφάσεών μας γιατί νιώθουμε πως είτε υπάρχει νόημα είτε όχι κι αφού κανείς δεν ξέρει πότε θα μάθουμε τι μας γίνεται καλό είναι να δίνουμε εμείς νόημα στις δικές μας στιγμές.

Για όποιον είναι δίπλα μας ακόμη κι η πλήξη έχει διαφορετικό χρώμα από αυτό της άκαρπης ρουτίνας. Η βαρεμάρα μας δε θυμίζει τέλμα γιατί ακόμη και τις φορές που θα μας δεις να καθόμαστε κοιτάζοντας το ταβάνι μέσα στο μυαλό μας συμβαίνει το αδιαχώρητο. Ιδέες, εικόνες, σκέψεις, κόσμοι, μουσικές, άνθρωποι, πιθανότητες, σταυροδρόμια, ερωτηματικά, θαυμαστικά, διλήμματα, διαφορετικότητες, ψυχολογίες, όλα αυτά κι άλλα τόσα με ό,τι συνεπάγονται και τα παρακλάδια τους στοιχειώνουν το σημείο του ταβανιού στο οποίο έχει καρφωθεί το βλέμμα μας κι εμείς σαν αλαφροΐσκιωτα πλάσματα κάποιου παράλληλου σύμπαντος χανόμαστε εκεί μέσα λες και μας υπνωτίζει κάθε φορά το χέρι κάποιου παντοδύναμου μάγου.

Μόνο που ο μάγος στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός ο οποίος δε λέει ποτέ να ησυχάσει. Αυτή μας η παράξενη, απόμακρη κι ανεξερεύνητη φύση είναι που μας κάνει τελικά τόσο ακαταμάχητους στα μάτια πολλών ανθρώπων ανεξάρτητα από τα δικά τους ενδιαφέροντα. Δύσκολα θα αντισταθεί κανείς στην αχαλίνωτη φαντασία, το άτακτο πνεύμα, το δημιουργικό μυαλό και την ανήσυχη ψυχή ενός καλλιτέχνη που δεν πασχίζει να το παίξει κουλτουριάρης. Σπανίως νοιαζόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος κι έτσι εκπέμπουμε έναν αέρα ιντριγκαδόρικου σταρχιδισμού ως προς τους τύπους και τα πρέπει. Ίσως κάπου εδώ θα μπορούσε να μου πει κάποιος «άραξε λίγο, κόψε και κάτι» και λοιπά απολύτως λογικά σχόλια. Όπως καταλαβαίνετε, όμως, δε με αφορά καθόλου να κρατήσω τα προσχήματα ώστε να μη χαρακτηριστώ ψωνισμένη ή κάτι παρόμοιο. Το να έχει κανείς όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι εξάλλου και παγίδα.

Η γοητεία του απρόσιτου, του δυσνόητου, του απροσπέλαστου και του πολύπλευρου είναι εκείνη που κάνει τους άλλους να στρέφουν τα βλέμματά τους πάνω στις καλλιτεχνικές φύσεις ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη, ή τουλάχιστον όχι στενή. Μία από τις επιτυχίες μας είναι πως ακόμη κι όσοι μας αντιπαθούν ή νιώθουν εκνευρισμένοι από όλα εκείνα που δεν ασπάζονται σε εμάς την ίδια στιγμή αισθάνονται εξίσου γοητευμένοι. Ωστόσο οι πρώτες εντυπώσεις που μας καθιστούν τόσο ελκυστικούς ίσως μετατραπούν σε αγώνα αντοχής για όποιον αποφασίσει να το ζήσει μαζί μας και να ζήσει μαζί μας. Οι εξάρσεις μας κι οι υφέσεις μας αγγίζουν τα άκρα. Δε γνωρίζουμε τι θα πει ισορροπία συναισθημάτων κι ας είμαστε άνθρωποι με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Αντιφατικό μεν αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ίσως επιλογή μας. Μπορούμε να κατανοήσουμε τους άλλους ίσως καλύτερα από τον μέσο όρο των ανθρώπων, μπορούμε και γουστάρουμε να ψάχνουμε τους εαυτούς μας τρυπώνοντας σε κάθε ξεχασμένη σκοτεινή μας γωνιά όμως δε μας αρέσουν τα ημίμετρα στην έκφραση και τη ζωή γενικότερα.

Το ότι είμαστε συχνά απροσάρμοστοι είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό μας που στην αρχή λόγω του ασυμβίβαστου που αποπνέει μας κάνει να μοιάζουμε επαναστατικοί κι άρα ερωτεύσιμοι. Παρ’ όλα αυτά άλλο ασυμβίβαστος, άλλο απροσάρμοστος κι αυτό μόνο ο αποφασισμένος που θα καταφέρει να παραμείνει δίπλα μας θα το νιώσει στο πετσί του. Για να είναι κανείς μαζί μας θα πρέπει όλη του η ύπαρξη να είναι βαμμένη στο κόκκινο βαθύ. Είμαστε όσο ελεύθεροι δεν μπορούμε ούτε οι ίδιοι να αντέξουμε πολλές φορές κι αυτό ίσως είναι κάτι ακόμη που εξηγεί την επιτυχία μας στον ερωτικό τομέα.

Ο θαυμασμός των ανθρώπων για όσα δεν είναι ή φοβούνται να καταφέρουν, βλέπεις, είναι ένας από τους πιθανούς λόγους έρωτα. Παθιασμένοι σε βαθμό αρρωστημένο κάνουμε τους άλλους να θέλουν να βιώσουν την πρόκληση κοντά μας σκεπτόμενοι πως ίσως μπορέσουν κάποτε να μας δαμάσουν ή έστω να μοιραστούν μαζί μας το πάθος μας. Ενίοτε αυτοκαταστροφικοί δημιουργούμε παράλληλα και μια διάθεση για φροντίδα σε όσους νιώθουν προστατευτικοί ταυτόχρονα όμως είναι δύσκολο να εμπνεύσουμε σταθερότητα και σιγουριά. Καλύπτουμε μεγάλη μερίδα γούστων κι επιθυμιών όμως οι ίδιοι ποτέ δεν καταφέρνουμε να βρούμε γαλήνη. Μετατρέπουμε τις ανασφάλειες και τα σαράκια που μας τρώνε σε δημιουργία και το προσωπικό μας στοίχημα είναι πάντα το να μην καταφέρουν όσα μας βασανίζουν να μας νικήσουν.

Οι καλλιτεχνικοί τύποι είμαστε για γερά νεύρα όμως αν καταφέρει κανείς να μας εμπνεύσει μπορούμε να του συστήσουμε κόσμους ολόκληρους. Κι ίσως αυτό να καθρεφτίζεται στα μάτια μας κι ας κρύβουμε τα πιο σκοτεινά μας κομμάτια σαν φυλαχτά στους κόρφους μας. Το θέμα είναι αν τολμάς να τα βάλεις και μαζί τους όταν έρθεις αντιμέτωπος με όλους μας τους εαυτούς. Ή τουλάχιστον με όσους εμείς θα θέλαμε να μάθεις.