Οι καβάτζες έχουν συναίσθημα

Οι άνθρωποι δεν είμαστε αντικείμενα ή άβουλα όντα. Τι σοφία ξεστόμισες πάλι, θα μου πεις. Κάτσε, όμως, να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και μετά πες ό,τι θέλεις. Πίσω από οποιαδήποτε κατάσταση στη ζωή μας κρύβονται τόσο οι προσωπικές ευθύνες κι οι επιλογές μας όσο και τα συναισθήματά μας. Στα ερωτικοσεξουαλικά μας τα πράγματα είναι ίσως πιο πολύπλοκα κι αυτό γιατί συνήθως εκεί είναι που μας βγαίνουν τα πιο ανεξέλεγκτα και χαοτικά μας ένστικτα.

Οι ανασφάλειές μας μεγεθύνονται κι η συμπεριφορά μας καθρεφτίζει πολλές φορές τα πιο σκοτεινά κομμάτια μας. Μπορούμε για χάρη ενός ανθρώπου ή για να καλύψουμε τα κενά και τους φόβους μας να βρεθούμε σε διάφορες θέσεις πολλές απ’ τις οποίες είτε μας πληγώνουν είτε πληγώνουν άλλους.

Μήπως, ας πούμε, εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές βρέθηκες κάποτε στην υποτιμητική θέση της «καβάτζας» κάποιου χωρίς να το γνωρίζεις εξ αρχής; Ή μήπως ανήκεις σε αυτούς που μην αντέχοντας στιγμή χωρίς back up ανθρώπων να περιμένουν στωικά πότε θα σου καυλώσει να τους κάνεις την τιμή, τοποθέτησες κάποιον άλλον σε αυτό το κουτάκι είτε με την ευχή του είτε εν αγνοία του;

Τα κοινή συναινέσει προφανώς δε μου αφήνουν περιθώρια να πω το οτιδήποτε. Αν κάποιος κάνει κάτι με τη θέλησή του με γεια του με χαρά του και καλώς το κάνει και μπράβο του. Παρ’ όλα αυτά, φίλε, σε όποια θέση κι αν έχεις έρθει ως τώρα μην ξεχνάς πως το συναίσθημα είναι ύπουλο πράγμα και πολλές φορές σου τη φέρνει πισώπλατα.

Ο άνθρωπος που εσύ αποκαλείς «καβάτζα» ερήμην του ακόμη κι αν του δίνεις ένα πιο εξωραϊσμένο όνομα για να κρατήσεις τα προσχήματα, έχει κι αυτός ψυχή. Δε σου ανήκει, δε σου χρωστάει, δεν είναι κούκλα του σεξ να βγάζεις πάνω του τ’ απωθημένα σου ούτε ο μαλάκας που θα καλύπτει τα κενά σου κάθε φορά που θα σε κρεμάει εκείνος ή εκείνη που θέλεις πραγματικά. Αν έχεις τ’ αρχίδια ακόμη και στις μοναξιές σου ή μετά από μια απόρριψη, κάτσε με τον εαυτό σου και βρείτε τα αντί να χρησιμοποιείς δεκανίκια για να μη νιώθεις μόνος κι αποτυχημένος.

Την επιβεβαίωση που ζητάς δε σου τη χρωστάει κανείς εκεί έξω πέρα από εσένα τον ίδιο. Αυτός ή αυτή που θα πάρεις τηλέφωνο τα ξημερώματα εκείνη τη δύσκολη νύχτα που θα σκέφτεσαι άλλον ή άλλη και θα θες να ξεχαστείς, ξέρεις ότι πιθανότατα θα τρέξει σε σένα μάλλον επειδή νιώθει για την αφεντιά σου όσα νιώθεις εσύ για τη δικιά σου καψούρα. Αυτό είναι το άδικο του έρωτα. Κι εκεί στηρίζεσαι. Όπως ξέρεις, όμως, ο τροχός της ζωής τις περισσότερες φορές όντως γυρνάει. Κι όταν αποφασίσει να ξυπνήσει η «καβάτζα» σου τότε θα νιώσεις πιο άδειος και πιο άχρηστος από ποτέ. Κι αν θες τη γνώμη μου, δικαίως.

Απ’ την άλλη αν είσαι εσύ η καβάτζα κάποιου χωρίς να έχετε συμφωνήσει πώς θα τραβήξετε το μονοπάτι των fuck buddies παρεούλα τότε, μεταξύ μας, δε θέλω να γίνω σκύλα, αλλά το ξέρω και το ξέρεις πως μάλλον ήδη γνωρίζεις σε τι θέση βρίσκεσαι και δεν είσαι άμοιρος ευθυνών. Το να είσαι καψουρεμένος με κάποιον αιτιολογεί πολλές υποχωρήσεις, πάσο. Κι αυτό το ξέρω και σίγουρα εσύ το ξέρεις καλύτερα από εμένα αν όντως είσαι σε μια τέτοια φάση. Δε μου αρέσει, λοιπόν, να μιλάω ούσα έξω απ’ τον χορό. Όμως, ρε φίλε, κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη σου και ρίξε του μια ερώτηση πρώτα και πάνω απ’ όλα εκ μέρους της αξιοπρέπειάς σου: «ως πότε»;

Εσύ πιο πολύ απ’ όλους νιώθεις να πληγώνεσαι μα το μπαλάκι είναι στα δικά σου χέρια και κατά βάθος σε τρώει περισσότερο η δική σου ανοχή παρά ο τρόπος με τον οποίο σε μεταχειρίζεται το αντικείμενο του πόθου σου. Έχω άδικο; Αν ναι, τότε απλώς αγνόησε ό,τι είπα ως τώρα και συνέχισε να ικανοποιείς τις ανασφάλειες κάποιου άλλου. Διαφορετικά όσο και να πονάει ίσως κάποια στιγμή θα ήταν καλό να βάλεις εσένα πάνω από αυτόν που δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά σου.

Παρ’ όλα αυτά ακριβώς επειδή οι άνθρωποι είμαστε πολύπλευροι κι απρόβλεπτοι μην ξεχνάς σε όποια θέση κι αν είσαι πως όσα κοροϊδεύει κανείς συχνά τα λούζεται. Κι αυτό κολλάει κυρίως σε όσους νιώθουν safe απέναντι στις «καβάτζες» τους είτε ως fuck buddies είτε ερήμην τους, όντες βέβαιοι πως αποκλείεται ποτέ να νιώσουν κάτι παραπάνω για το σιγουράκι τους. Μα ξέρεις πόσες φορές γελάει κάποιος κάπου πάνω από εμάς με τις σιγουριές μας;

Διότι παίζει να ερωτευτείς στο τέλος την καβάτζα σου, φίλε, να το φυσάς και να μην κρυώνει. Μα περισσότερη πλάκα ξέρεις τι θα έχει, τελικά; Αν αυτό συμβεί τη στιγμή που η άλλη πλευρά θα έχει πια ξενερώσει. Εκεί να σε δω. Η ζωή ξεπερνάει μεν τη φαντασία, αλλά σπανίως θυμίζει ρομαντική κομεντί μέχρι τέλους.

Γι’ αυτό προσοχή με τις καβάτζες, γιατί όντως έχουν κι αυτές συναισθήματα όπως κι εσύ και δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει.