Υπάρχουμε εδώ έξω κι εμείς οι μουσικομανείς βιβλιοφάγοι που όπως θα καταλάβατε απολαμβάνουμε τόσο το διάβασμα, όσο και τη μουσική. Μας αρέσει να ζούμε στη φαντασία μας, είναι κάτι που πρέπει να παραδεχτούμε και δεν ντρεπόμαστε καθόλου γι’ αυτό. Καλός ο ρεαλισμός, αλλά αχρωμάτιστος καταντάει απλώς βαρετός.
Τρόπους να ξεφεύγουμε έχουμε πολλούς. Είμαστε όντως ευφάνταστοι εξάλλου, γιατί να το κρύψουμε; Οι δρόμοι διαφυγής από την πραγματικότητα ποικίλουν αναλόγως τη διάθεση. Άλλοτε είναι έξαλλοι για τις στιγμές που κάτι μέσα μας θέλει να ξεσπάσει, άλλοτε ταξιδιάρικοι και πιο πνευματικοί.
Κεφάλαιο βιβλία και μουσική, λοιπόν. Και, γιατί όχι, σε συνδυασμό. Ένας από τους δρόμους της δεύτερης κατηγορίας, που λέγαμε.
Ο κόσμος των βιβλίων αποτελεί από μόνος του μια κυριολεκτικά άλλη διάσταση, ικανή να μας ρουφήξει στη δίνη της για όσο περιπλανιόμαστε ανάμεσα σε σελίδες, κεφάλαια και παραγράφους. Το μυαλό μας πλάθει εικόνες σε φρενήρεις ρυθμούς, χτίζει παράλληλα σύμπαντα, συναναστρέφεται ήρωες με μια οικειότητα γνωριμίας χρόνων, ταυτίζεται, πονάει, μοιράζεται, χαίρεται κι αγωνιά μαζί τους θαρρείς και ζει μια ιστορία μέσα στην ιστορία της δικής μας ζωής.
Η μουσική από την άλλη είναι ικανή να μεταμορφώσει πατόκορφα συναισθήματα και συμπεριφορές. Με ένα της «άγγιγμα» μπορεί να μας απογειώσει ή να μας ισοπεδώσει συναισθηματικά αναλόγως την ψυχολογία μας κι αυτά που μπορεί να περνάμε την εκάστοτε περίοδο της ζωής μας. Μεγεθύνει τα μέσα μας, λειτουργεί ως ενισχυτής επιθυμιών, μας εκτινάσσει σε ένα μαγικό «αλλού» θυμίζοντας ναρκωτική ουσία που όμως αντί να μας σκοτώνει μας αφυπνίζει.
Ο συνδυασμός των δύο κόσμων, των βιβλίων και της μουσικής, είναι η πραγμάτωση της απόλυτης μαγείας για εμάς. Όταν μπλέκονται μεταξύ τους οι νότες με τις λέξεις ο μικρός θεός της τέχνης δημιουργεί μια ακόμη πλάση ξανά από την αρχή. Και μαντέψτε. Σ’ αυτήν την πλάση πρωταγωνιστές είμαστε εμείς και η ομολογουμένως καλπάζουσα φαντασία μας. Εμείς και όλα όσα θα θέλαμε να ζήσουμε σε έναν άλλο χωροχρόνο μόνοι ή με παρέα, αγκαλιά με όσα μας λείπουν ή χέρι-χέρι με όσα ήδη έχουμε.
Πρόκειται για ένα ατελείωτο ταξίδι αισθήσεων, αισθημάτων και συναισθημάτων χωρίς καμιά περιοριστική οργάνωση ή τάξη, χωρίς καμιά συνέπεια κι αυτό είναι που δίνει στην ατμόσφαιρα την τόσο αλλοπρόσαλλα όμορφη χροιά της μεθυστικής παραζάλης. Διαβάζοντας κι ακούγοντας μουσική απλώς αφηνόμαστε στο χάος του συνειδητού μα κυρίως του υποσυνείδητού μας. Αφηνόμαστε κι ακολουθούμε όλα όσα νιώθουμε σε καινούρια μονοπάτια γεμάτα στιγμές. Στιγμές που γεννάμε εμείς και οι κρυφές μας σκέψεις. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από εικόνες βασισμένες σε όσα διαβάζουμε, ακούμε και νιώθουμε.
Είμαστε ικανοί να χαθούμε για ώρες μέσα σε μια κατάσταση που θυμίζει inception, σ’ ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, σε μια νιρβάνα χωρίς αρχή και τέλος. Αν μας μιλήσεις μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσεις και δυο και τρεις φορές μέχρι να μας τραβήξεις επιτέλους την προσοχή. Αλλά ακόμη πιο πολύ απολαμβάνουμε την όλη φάση όταν είμαστε σπίτι μόνοι μας βράδυ, ξαπλωμένοι, με ένα μόνο φως αναμμένο πάνω απ’ το κρεβάτι μας ίσα για να μπορούμε να διαβάζουμε και τη μουσική πάντα συνοδεία των κόσμων και των συμπάντων μας.
Αυτή είναι μια από τις μικρές μας ιεροτελεστίες και ειδικά για εμάς τους πιο εσωστρεφείς τύπους λειτουργεί παράλληλα ως γέμισμα μπαταριών. Είμαστε λιγάκι περίεργοι όσον αφορά την επαφή μας με τον έξω κόσμο, την οποία επιδιώκουμε αλλά με την προϋπόθεση της επαναφόρτισης ύστερα από κάθε συναναστροφή. Έτσι φορτίζουμε. Για λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, αγκαλιά με ένα βιβλίο και απαραιτήτως νότες και πεντάγραμμα. Άλλοτε δίνοντας πόνο με ορατό τον κίνδυνο το μυαλό μας να πάρει φωτιά υπό την επήρεια πολλών και ξεσηκωτικών ντεσιμπέλ, άλλοτε χαλαρώνοντας στους ρυθμούς κλασικής και τζαζ. Άλλοτε διαβάζοντας για αγάπες και ταξίδια, άλλοτε ταυτιζόμενοι με κάθε ήρωα που καβάλησε ένα αμάξι κι έφυγε για όπου σε ένα road trip χωρίς προορισμό.
Ιστορίες και ρυθμοί για αγρίους δηλαδή. Μη μας βλέπεις έτσι, χαμένους στο διάστημα και αποτραβηγμένους. Οι σκέψεις μας είναι άγριες γι’ αυτό χρειάζονται χώρο και τρόπους να αναπνεύσουν. Να είσαι σίγουρος ότι μετά γίνονται πράξεις γεμίζοντας τις σελίδες της δικής μας ζωής.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
