Όσοι διατυμπανίζουν τα ελαττώματα και τα λάθη σου είναι οι πιο ανασφαλείς

Πολύς λόγος έχει γίνει για τους λεγόμενους τοξικούς ανθρώπους ήδη, ενώ στην περίπτωσή τους το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι απλώς να τους αγνοήσει παντελώς. Δεν μπορεί να σε βλάψει αυτό που δεν αφήνεις καν να σε αγγίξει εξάλλου. Η τοξικότητα γύρω μας έχει πολλές μορφές και συχνά είναι ύπουλα κρυμμένη κάτω από συμπεριφορές αρχικά υπεράνω πάσης υποψίας. Ένας άνθρωπος στην ουσία του κομπλεξικός, διότι περί αυτού πρόκειται, υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει, ώσπου να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου, να μη δείξει σχεδόν κανένα απ’ τα αξιολύπητα και για άλλους ενοχλητικά του χαρακτηριστικά απ’ την αρχή.

Το κόμπλεξ και η μισαλλοδοξία δεν κάνουν διακρίσεις και δυστυχώς αν ανήκεις στους τραγικά καλοπροαίρετους αυτής της Γης υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τέτοιοι άνθρωποι να έχουν ήδη εισχωρήσει ακόμη και στην ίδια σου την παρέα, εκτός απ’ τη ζωή σου γενικά. Ένα απ’ τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών ή αν θέλεις ένα είδος τοξικού ανθρώπου είναι κι εκείνοι που φτιάχνονται με το να δημιουργούν εντυπώσεις. Το θέμα είναι φυσικά ότι δεν αρκούνται στο να χτίζουν όπως-όπως μόνο την εικόνα του εαυτού τους. Πολλές φορές για να το πετύχουν αυτό, μιας και δεν είναι «αυτόφωτοι», καταφεύγουν στη δημιουργία αρνητικών εντυπώσεων για τον περίγυρό τους.

Κατά κύριο λόγο στο στόχαστρο αυτών των παθολογικά ανασφαλών τύπων είναι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, που αρνούνται να υποκύψουν στην ντεμέκ χειριστικότητά τους. Εκείνοι οι οποίοι αρνούνται να επηρεαστούν απ’ τα τερτίπια της κουτοπονηριάς και που οι ομολογουμένως έντονες προσωπικότητές τους κερδίζουν εντυπώσεις δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια.

Μη μασάς απ’ το φαινομενικό θράσος όσων προσπαθούν να σε μειώσουν με κάθε ευκαιρία. Δεν έχουν άλλον τρόπο να νιώσουν οι ίδιοι άξιοι. Ο φθόνος είναι μία απ’ τις κινητήριες δυνάμεις που θέτουν συνήθως σε λειτουργία τις επιθετικές άμυνες των κακοπροαίρετων. Μία πάγια τακτική τους είναι το λανσάρισμα της εικόνας τους με κάθε ευκαιρία και με τρόπο που να φαίνεται ότι οι ίδιοι σε αντίθεση με όποιον έχουν βάλει στο μάτι μπορούν και τα κάνουν συνήθως όλα σωστά.

Ξεμπροστιάζοντας το παραμικρό σου λάθος και διατυμπανίζοντάς το, ώστε να σιγουρευτούν πως έγινε γενικώς αντιληπτό απ’ όλους καλύπτουν τις δικές τους αδυναμίες. Στρέφουν όλη την αρνητική προσοχή σε τρίτους, λοιπόν, έτσι ώστε οι ίδιοι να βγαίνουν όσο πιο συχνά γίνεται λάδι. Συνηθίζουν να δείχνουν με το δάχτυλο και να το παίζουν κριτές των πάντων, ώστε όταν κάτι πάει στραβά με τον εαυτό τους οι υπόλοιποι να έχουν περιλάβει ήδη κάποιο εξιλαστήριο θύμα. Κάπως έτσι επιτυγχάνουν αυτήν την περίφημη κατασκευή εντυπώσεων διότι ως γνωστόν άπαξ και στο μυαλό κάποιου δημιουργηθεί μια εικόνα δύσκολα αλλάζει αυτή είτε όντως ισχύει είτε όχι.

Συχνά έχουν και την τάση να πατρονάρουν τους γύρω σαν άλλοι ξερόλες, μα όταν αντιληφθούν ότι δεν τους παίρνει μαζεύονται αφού στην ουσία δεν είναι παρά θρασύδειλοι. Οι ίδιοι αυτοί τύποι που θα σε στήσουν στον τοίχο με το παραμικρό, όταν έχουν κάτι να κερδίσουν, μετατρέπονται στους μεγαλύτερους γλείφτες όλων των εποχών. Καλοπιάσματα επιστρατεύονται προς πάσα κατεύθυνση προκειμένου να πετύχουν τον όποιο στόχο τους κι όταν βαρεθούν πάμε γι’ άλλα.

Δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ανθρώπους για να τονώσουν το Εγώ τους και το παν γι’ αυτούς είναι να δείχνουν ότι ταιριάζουν, ότι όλοι περιστρέφονται γύρω τους, ότι είναι απ’ τους πιο δημοφιλείς, πως είναι και καλά η ψυχή της παρέας και τα συναφή. Μιας παρέας που μόνο πραγματική δε θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις, βέβαια, μιας και στα θεμέλιά της δε θα βρεις παρά μόνο συμφέρον.

Αν είσαι υποψιασμένος, όταν ένας τέτοιος άνθρωπος σου πει καλημέρα, εσύ κοιτάς έξω και ψάχνεις το φεγγάρι. Αν όχι αργά ή γρήγορα θα μάθεις αφού πάθεις και θα στρώσεις. Δεν είναι ότι δεν αγαπάνε κανέναν, αυτό θα ήταν ακραίο να το ισχυριστεί κανείς. Πάσχοντας από διάφορα ψυχολογικά όμως, όπως εξάλλου όλοι μας, σπάνια θα νιώσουν κάτι βαθύ κι όταν όντως το νιώσουν δε θα ξέρουν ακριβώς πώς να το διαχειριστούν.

Το κακό μ’ αυτά τα τυπάκια είναι πως τα δικά τους ψυχολογικά βλάπτουν τους άλλους γιατί δεν έχουν την ικανότητα να τα κάνουν ζάφτι και να τα περιορίσουν στους εαυτούς τους. Έτσι κάπως χάνεται η μπάλα κι αργά ή γρήγορα τέτοιοι άνθρωποι δυστυχώς ή ευτυχώς καταλήγουν μόνοι τους ή με επιφανειακές, εφήμερες παρέες. Ας πρόσεχαν.