Όλα τα ζευγάρια κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της κοινής τους πορείας έρχονται αντιμέτωπα με εκείνα τα αντιπαθητικά μαύρα συννεφάκια που έχουν φτιαχτεί για να σκιάζουν τις σχέσεις. Είτε πρόκειται για μπόρες καλοκαιρινές, είτε για καταιγίδες χειμωνιάτικες που μπορεί να κρατήσουν μέρες, τα συγκεκριμένα σύννεφα είναι δημιούργημα και κομμάτι του ίδιου του ζευγαριού. Κομμάτι της δικής τους τριβής, των δικών τους ξεχωριστών προσωπικοτήτων που κλήθηκαν να συνυπάρξουν, των δικών τους συναισθημάτων, της δικής τους ένωσης. Ή τουλάχιστον είναι στο χέρι τους συνήθως να τα αντιμετωπίσουν.
Μπορεί να θέλησαν να γίνουν «ένα» μέσα από την αγάπη τους, μπορεί να θέλησαν να μοιραστούν τις ζωές τους και να δώσουν μεγάλο κομμάτι του είναι τους στο έτερον ήμισυ, δεν παύουν όμως να είναι δύο άνθρωποι ξεχωριστοί και διαφορετικοί. Τα συναισθήματά τους συμπληρώνονται μα είναι λογικό τα εγώ τους πολλές φορές να συγκρούονται.
Όταν λοιπόν, η οποιαδήποτε αντιπαράθεση του ζευγαριού βρίσκεται στο ζενίθ της, το πιθανότερο είναι τα μέλη του να αισθανθούν μια ανάγκη αποφόρτισης, συμπαράστασης, ίσως και συμβουλής από κάποιον τρίτο. Νιώθοντας ότι τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους κι έχοντας κορεστεί από τα προβλήματα που αντιπροσωπεύει το έτερον ήμισυ, αποζητούν το ψυχραιμότερο και υποτίθεται πιο αντικειμενικό μάτι. Είτε για μια ουσιαστική πρακτική στήριξη, είτε για να βγάλουν απλώς από μέσα τους ό,τι τους «τρώει».
Κάπου εδώ όμως καλό είναι να έχουμε στο νου μας μια παγίδα καλά καμουφλαρισμένη, που παραμονεύει έτοιμη να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά αντί να τη σβήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Οι πολλοί καλοθελητές και το χάος απόψεων με το οποίο συνοδεύονται μόνο κακό μπορούν να κάνουν σε μια σχέση, πόσο μάλλον όταν τη βρίσκουν ευάλωτη.
Οι προθέσεις των άλλων σε αυτές τις καταστάσεις δεν έχουν καμία σημασία. Μπορεί όντως να θέλουν να βοηθήσουν, μπορεί να είναι από τα κακεντρεχή παπαγαλάκια που γουστάρουν να βάζουν λόγια, μπορεί να είναι οι καλύτερες, μπορεί και οι χειρότερες. Σημασία έχει ότι τελικά η πληθώρα τους αποπροσανατολίζει και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Είναι φυσικά επιθυμητό ο καθένας να έχει από έναν ώμο να κλάψει στα δύσκολα κι από δυο αυτιά πρόθυμα ν’ ακούσουν τα βάσανά του. Εξάλλου ευτυχώς ή δυστυχώς ο σύντροφός μας σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί να λειτουργήσει ως φίλος μας ακόμη κι αν όσα μας απασχολούν τον αφορούν άμεσα. Ίσως και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο.
Άλλο όμως να ξέρει κανείς ότι μπορεί να στραφεί στον κολλητό ή την κολλητή του, για παράδειγμα, σε μια ώρα ανάγκης ώστε να τον ακούσει, να τον στηρίξει, να τον ηρεμήσει και να τον κάνει να δει πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα, άλλο να δημιουργεί γύρω του μια χάβρα απόψεων από ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους σχετικούς και άσχετους μεταξύ τους και με τη σχέση του.
Όποιοι κι αν είναι, όποιος κι αν είναι ο απώτερος σκοπός τους, δυστυχώς ακόμη και άθελα τους θα καταλήξουν να μολύνουν τη σχέση του ζευγαριού και να μεγεθύνουν την απόσταση και το χάσμα μεταξύ των μελών του. Ο καθένας θα έχει τη δική του γνώμη και μια συμβουλή έτοιμη να σερβιριστεί ανά πάσα στιγμή άκριτα. Όλοι θα έχουν να πλασάρουν ως αντικειμενική μια προσωπική τους οπτική γωνιά -ίσως επηρεασμένη κι από δικά τους βιώματα- και σίγουρα μια διαφορετική εικόνα ή «αλήθεια» για την κατάσταση θα επιστρατευτεί από τους διάφορους ως συμπέρασμα για τη σχέση και τα άτομα που την απαρτίζουν.
Πώς να γεφυρωθεί έτσι άραγε μια διαφωνία, όταν δυο άνθρωποι τοποθετούν ανάμεσά τους τα φαντάσματα διάφορων συμβουλατόρων και τα πορίσματά τους, αντί να έρθουν πιο κοντά; Πώς να λυθούν τα κάθε είδους προβλήματα όταν χάνεται η επικοινωνία; Πώς να βρεθούν τελικά κάπου στη μέση όταν έχουν παρεμβληθεί τόσες διαφορετικές φωνές λειτουργώντας εν τέλει αποπροσανατολιστικά;
Είναι τεράστιο λάθος να καταλήγει κανείς να ψάχνει τη δική του γνώμη ανάμεσα σε πολλές ξένες. Χάνει ακόμη και τον εαυτό του προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί από ένα αδιέξοδο που ο ίδιος δημιούργησε εμπιστευόμενος τον καθένα. Καταλήγει να αδικεί τη σχέση του και όσα έχει ήδη μοιραστεί με το ταίρι του, καλά και άσχημα, μα πάνω απ’ όλα δικά τους.
Τα «χιονάκια» και τα παράσιτα δεν έχουν θέση σε μια σχέση που θέλει να σέβεται την ύπαρξή της. Και ο σεβασμός είναι κάτι που απαιτείται κυρίως στα άσχημα, όχι μόνο στις καλές μας στιγμές.
Μίλα με τον άνθρωπό σου, δώσε του την ευκαιρία του τοποθετώντας τον εκεί που του αξίζει, δίπλα σου ή ακόμη και απέναντί σου στους καβγάδες σας, μα ποτέ μην τον αφήνεις να γίνει βορά σε στόματα τρίτων. Προστάτεψε αυτό που έχεις από ξένες παρεμβολές κι αν είναι να τελειώσει θα τελειώσει από τα δικά σας χέρια. Με δική σας απόφαση. Όπως άρχισε και άντεξε, όσο άντεξε, αυτό το «μαζί», έτσι θα γίνει «χώρια» αν χρειαστεί. Αν όμως υπάρχει μια περίπτωση να παραμείνετε μαζί, μην τη σκορπάς αναλώνοντας τις σκέψεις σου σε λόγια άλλων.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
