Ένα από τα κληρονομημένα δώρα μου για τα οποία μπορώ να πω ότι αισθάνομαι τυχερή, είναι το ότι μέσα σε όλα τα καλλιτεχνικά μικρόβια που κουβαλάω είμαι φορέας και της ζωγραφικής. Για να μην πω παθούσα. Σκιτσάρω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ χωρίς αιδώ και όπου βρω αρκεί να έχω εμπνευστεί έντονα από κάτι ή κάποιον. Βγάζω το άχτι μου σε οτιδήποτε χάρτινο πέσει στα χέρια μου με έναν οίστρο απροσδιόριστης πολλές φορές πηγής που ώρες-ώρες με κάνει να πιστεύω ότι το μολύβι καθοδηγεί το χέρι μου και όχι το αντίστροφο.
Ομολογουμένως οι άνθρωποι που έχουν κλίση στη ζωγραφική είναι όντως πολύ τυχεροί. Η φύση τους προίκισε απλόχερα με την ικανότητα να δημιουργούν εικόνες με βάση τις δικές τους αισθήσεις, τις δικές τους εντυπώσεις και την καθαρά δική τους οπτική των πραγμάτων. Μπορούν να δώσουν ζωή στην πραγματικότητα και μορφή στη σκέψη και το συναίσθημα. Μπορούν να αποτυπώσουν τον αληθινό κόσμο αλλά και να ζωντανέψουν άλλους, φανταστικούς. Μπορούν να παραμορφώσουν, να αλλοιώσουν ή απλώς να αλλάξουν όλα όσα οι υπόλοιποι απλώς βλέπουν. Και όλα αυτά στην κυριολεξία με ένα κατάδικό τους στίγμα.
Όταν αφήνεις το χέρι σου να γλιστρήσει πάνω στο χαρτί, στον καμβά -και όχι μόνο- ξεχύνονται κατευθείαν κομμάτια της ψυχής σου αναλλοίωτα. Ο άνθρωπος που σε ενέπνευσε αποτυπώνεται ως μια μίξη τόσο των δικών σου συναισθημάτων για εκείνον όσο και των συναισθημάτων που καθρεφτίζονται και στα δικά του μάτια. Το μέρος που ξεσήκωσε τις αισθήσεις σου μπερδεύεται με τη δική σου ταυτότητα με βάση όσα σε έκανε να αισθανθείς. Κι έτσι οι σκέψεις, το υποσυνείδητο, τα αισθήματα και τα συναισθήματα βρίσκουν διέξοδο με τον πιο δημιουργικό τρόπο.
Ο ζωγράφος είναι ένας μικρός θεός επί της γης όπως και κάθε καλλιτέχνης. Με την έννοια ότι είναι δημιουργός, είναι πλάστης. Κι εφόσον δημιουργεί μπορεί να κάνει ό,τι θέλει εκείνος. Να δώσει έμφαση όπου θέλει, να φωτίσει όποια πλευρά θέλει, να δώσει ό,τι μορφή θέλει και να ακολουθήσει όποια αισθητική του ταιριάζει.
Πόσες φορές δεν έχουμε σταθεί μπροστά σε έναν σουρεαλιστικό πίνακα και χωρίς απαραιτήτως να βγάζουμε λογικό νόημα από όλα όσα βλέπουμε μπορούμε παρ’ όλα αυτά να ισχυριστούμε ότι κατάφερε να μας γεννήσει διάφορα συναισθήματα; Διότι οι ζωγράφοι δημιουργούν και ατμόσφαιρες.
Όταν αντικρίζεις ένα πορτραίτο δεν είναι πάντα απαραίτητο να σταθείς στην πιστή απόδοση των χαρακτηριστικών του μοντέλου. Αυτό που θα σε κεντρίσει γιατί θα μιλήσει στη συναισθηματική σου πλευρά είναι η απόδοση της αύρας του. Των δικών του συναισθημάτων, της έντασης του βλέμματός του, της εκφραστικότητάς του, μιας χαρακτηριστικής του κίνησης. Εκεί ο ζωγράφος θα έχει κρύψει και τη δική του υπερένταση σε σχέση με το πρόσωπο που απεικονίζεται. Και αυτό είναι ταλέντο.
Δεν υπάρχει πιο εκτονωτική ικανότητα από την καλλιτεχνική. Τι πιο άμεσο από το νιώθω-κάνω; Τι πιο έντονο από το να ξεσπάς τα κρεσέντο της ψυχής σου σ’ έναν καμβά κι όλα όσα θέλησες, αγάπησες ή θαύμασες να αναμειγνύονται με την ίδια σου την ύπαρξη πριν αποκτήσουν υπόσταση και χρώμα;
Οι επιθυμίες σου γίνονται παράλληλα δικά σου παιδιά. Μπορεί να μην έχεις πρακτικά στη ζωή σου εκείνο το οποίο πόθησες αλλά η έμπνευση που σου χάρισε αυτό, έγινε λάβα και ξεχύθηκε με όποια μορφή μπόρεσες να της δώσεις. Γι’ αυτό και όσοι ζωγραφίζουν είναι λίγο πιο τυχεροί από τους υπόλοιπους. Γιατί όσα θέλουν και όσα νιώθουν περνάνε πρώτα από την καρδιά και τα χέρια τους πριν γίνουν μέσα από αυτούς εικόνες.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
