Όταν αποκτάς τελικά το απωθημένο σου το απομυθοποιείς

Απωθημένα. Άτιμα, ύπουλα κι ενίοτε αδίστακτα σου κάνουν σαφές τις περισσότερες φορές ότι έχουν έρθει για να μείνουν, θα έλεγε κανείς, για πάντα. Να μείνουν για πάντα σκαλωμένα μέσα στο κεφάλι σου που ό,τι προσπάθειες κι αν κάνει για να απαλλαγεί, πέφτουν στο κενό μιας κι η απουσία του ενός είναι ικανή να μας τρελάνει περισσότερο κι απ’ την παρουσία κάποιου δίπλα μας. Θα έχεις ακούσει εξάλλου το απόφθεγμα που λέει ότι υπάρχει έρωτας ο οποίος δεν περνάει ποτέ κι αυτός είναι ο ανεκπλήρωτος. Ό,τι δεν έχει κάνει τον κύκλο του παραμένει εκκρεμότητα κι άρα μας καίει επ’ αόριστον όπως καθετί ανολοκλήρωτο, μην τα ξαναλέμε.

Σε μία ιδανική περίπτωση, όμως, έστω ότι το απωθημένο σου επιστρέφει μια νύχτα απ’ το πουθενά και τα φέρνει έτσι η ζωή ή -για να το πω πιο σωστά- τα φέρνετε έτσι οι δυο σας που καταλήγετε να πιάσετε το νήμα μεταξύ σας από ‘κει που το είχατε κάποτε αφήσει. Και ναι, μπορείς να χαρείς ως εκεί που δεν πάει στην προοπτική μιας τέτοιας κατάστασης, σου επιτρέπω. Κι ας μην έχεις καν προσδοκίες για το αύριο δεδομένου της τόσο εύθραυστης και σχεδόν απίστευτης εξέλιξης που σε βρήκε. Αρκεί που ζεις με το απωθημένο σου επιτέλους το τώρα. Γιατί το ξέρεις και το ξέρω πως αυτά δε συμβαίνουν καθημερινά οπότε είναι λογικό να αισθανθείς έστω για μια στιγμή ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.

Με την εκπλήρωση ενός απωθημένου σε οποιονδήποτε τομέα δύσκολα μπορεί κάτι να συγκριθεί είναι η αλήθεια ως αίσθηση ή ως συναίσθημα, όπως θέλεις πες το. Αυτό που μετράει είναι ότι αυτού του είδους η εκπλήρωση άνετα θυμίζει σκηνή από ταινία κι αφού έχεις φτάσει πια ως εδώ αρχίζεις να ελπίζεις σε ένα ίσως «happy end» σε φάση ας το ζήσουμε στα άκρα για όσο κι όπου βγει.

Καλά μέχρι εδώ; Τέλεια θα μπορούσες να ισχυριστείς μην ξέροντας τι σε περιμένει. Δυστυχώς, λοιπόν, υπάρχουν πάντα οι πιθανότητες μια ταινία να εξελιχθεί σε κωμωδία ή να αποδειχτεί εν τέλει βαρετή ακόμη κι αν η αρχή της φάνταζε πολλά υποσχόμενη. Κι είναι αλήθεια κρίμα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο στην περίπτωση μιας εκπλήρωσης κάποιας έντονης επιθυμίας μας. Είναι, βλέπεις, κάπως βάρβαρο ό,τι περισσότερο έχεις ποθήσει να κρεμάει τις αισθήσεις σου πάνω στο καλύτερο σαν χαλασμένο πυροτέχνημα που δεν κατάφερε ποτέ να εκραγεί.

Κι αν τελικά ο κάποτε ανεκπλήρωτός σου, αυτός που θυμάσαι ακόμη και τρέμουν τα πόδια σου, επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων μόνο και μόνο για να σου αποδείξει ότι η εικόνα που γνώρισες κι ερωτεύτηκες δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα όμορφο περιτύλιγμα; Πόσο αντέχεις να ξενερώσεις βλέποντας τον «ιδανικό» σου, ν’ απομυθοποιείται τελικά μπροστά στα μάτια σου; Πόσο μπορείς να εμποδίσεις το μέσα σου απ’ το να παραδεχτεί ότι αυτός που είχες ερωτευτεί δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτε τον άνθρωπο που τώρα έχεις απέναντί σου; Είναι δυνατόν κάτι τόσο όμορφο όσο η εκπλήρωση ενός απωθημένου να αμαυρωθεί απ’ το ξεσκέπασμα ενός έρωτα που τελικά θα συνεχίσεις να κρατάς μέσα σου ως ανεκπλήρωτο αφού ούτε ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει τον εαυτό του;

Φταις άραγε εσύ που έχτισες μια εικόνα η οποία δεν ίσχυε ποτέ ή εκείνος ήξερε απλώς να πλασάρει την πάρτη του έτσι που να σε κάνει να κολλήσεις κι ας μην ήταν ικανός εξ αρχής να σταθεί αντάξιος της ιδέας που δημιούργησε; Όπως και να ‘χει ίσως θα σκεφτεί κανείς ότι το να απομυθοποιείς τελικά ένα απωθημένο είναι κάτι καλό γιατί σε γλυτώνει από αιώνιο κόλλημα. Αν το σκεφτείς καλύτερα όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα. Γιατί όταν σου παίρνουν την μπουκιά απ’ το στόμα η αίσθηση του ανολοκλήρωτου παραμένει. Και στην περίπτωση που φτάσεις στο σημείο να εκπληρώσεις κάποιο απωθημένο σου, αλλά αυτό σε απογοητεύσει, η αίσθηση που σου μένει τελικά είναι σχεδόν η ίδια με το να φτάσεις στην πηγή και να μην πιεις νερό.

Η εικόνα εκείνου που είχες ερωτευτεί δε φεύγει από μέσα σου ουσιαστικά μιας και δεν έζησες μαζί του όσα θα μπορούσες κι όσα θα ήθελες. Θαρρείς και κάποιος άλλος ήρθε να πάρει τη θέση του όταν επανεμφανίστηκε στη ζωή σου κι όχι αυτός. Τι απέγινε, όμως, εκείνος που είχε καταφέρει κάποτε να φτάσει όλες τις αισθήσεις σου στο ζενίθ; Πού είναι άραγε εκείνος που σε κρατούσε σε εγρήγορση συνεχώς, που αναστάτωνε τις σκέψεις και το κορμί σου με κάθε φράση του και που δήλωνε ενεργά το παρόν διατηρώντας μεταξύ σας τις θερμοκρασίες υψηλές;

Δεν είναι ωραία αίσθηση όταν κάτι κάνει «κοιλιά» πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι το οποίο ήθελες όσο τίποτε να ζήσεις. Μπορεί να προσγειώνεσαι μέσω της απομυθοποίησης, αλλά όταν κάτι δεν επέρχεται φυσικά αφήνει πάντα πίσω του ένα άδικο κρίμα που θυμίζει και πάλι εκκρεμότητα.