Δε θέλω να επικαλεστώ απόψε το συναίσθημα. Το συναίσθημα ανήκει στους ανθρώπους που έχασαν παιδιά, αδέρφια, τον άνθρωπό τους, τη φίλη, τον φίλο, τον συγγενή. Τα συναισθήματα ανήκουν στους ανθρώπους που από χθες πενθούν για τη ζωή τους ολόκληρη γιατί οι άνθρωποί μας είναι η ζωή μας ολόκληρη. Δεν αντέχω να σκέφτομαι τις φορές εκείνες που η μάνα μου κι ο πατέρας μου μού ζητούσαν με δισταγμό, μην τυχόν και νιώσω καταπίεση, να τους πάρω ένα τηλέφωνο ώστε να ξέρουν πως είμαι καλά. Πως έφτασα σπίτι ασφαλής, πως το ταξίδι μου ήταν ομαλό, πως το παιδί τους είναι, τέλος πάντων, σώο κι εγώ απαντούσα γεμάτη αγανάκτηση «ναι ρε μπαμπά/μαμά, αμάν, καλά θα είμαι».
Δε θέλω να σκέφτομαι πόσα «στείλε ότι έφτασες» έμειναν αναπάντητα. Δε νομίζω να μπορεί να αντέξει τόση η αρρώστια η ψυχή μου. Θέλω όμως να μοιραστώ δύο σκέψεις μου πρακτικές, έτσι, για να μην ξεχνάμε εμείς οι απλοί άνθρωποι απέναντι σε όσους προσπαθούν να μας παραχώσουν στο κεφάλι ατομικές ευθύνες και τα συναφή, ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι όταν χάνονται ζωές έτσι αβίαστα, έτσι, σαν να λέμε πως έχασε πάλι κάποιος τα κλειδιά του από αφηρημάδα.
Οι χειρότεροι serial killers όλων των εποχών είναι οι κυβερνήσεις και πάνω από αυτές, οι αληθινοί εξουσιαστές του συμφέροντος. Serial killers με κολάρα λευκά και λερωμένα όλα τα υπόλοιπα. Serial killers που κάνεις ποτέ δεν τόλμησε ν’ αγγίξει κι όμως εξαιτίας τους μετατράπηκε η ανθρώπινη ζωή σε αναλώσιμο είδος. Δε θέλω να ξύσω πληγές. Όμως έχω αηδιάσει. Έχω αρρωστήσει όπως αρρώστησαν για άλλη μια φορά οι ψυχές όλων των απλών ανθρώπων εκεί έξω.
Δεν έχω δικαίωμα να επικαλεστώ συναισθήματα κι ας νιώθω πως κοντεύω να εκραγώ. Ούτε η ενσυναίσθηση είναι αρκετή για να μοιραστούμε όσα νιώθουμε όταν συνάνθρωποί μας σπαράζουν πάνω από τους νεκρούς τους ή ξεροσταλιάζουν στη σκέψη των αγνοουμένων αγαπημένων τους. Μπορεί να πονάω, μπορεί να πονάς, αλλά ο σπαραγμός είναι άλλο θέμα φίλε μου.
Ο λόγος που θέλησα να γράψω πέντε γραμμές για όλη αυτήν την τραγωδία που βιώνει ξανά αυτή η ταλαίπωρη κι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τα δεινά της χώρα, είναι επειδή δεν αντέχω άλλο να βλέπω τους πραγματικά υπεύθυνους να υποδεικνύουν με το δάχτυλο πάντα άλλους ως εγκληματίες.
«Εγκληματικό ανθρώπινο λάθος» θα σου πουν. Από στόματα εξουσιαστών μην πιστεύεις όσες κατηγορίες εξαπολύονται, επιτέλους, άνθρωπε. Από στόματα εξουσιαστών μόνο ψέματα θ’ ακούσεις. Γιατί οι χειρότεροι serial killers ολων των εποχών είναι όσοι πιστεύουν ακόμη πως τους ανήκεις. Κι εκεί έρχεται η δική σου ευθύνη. Στο να πάψεις επιτέλους να τους εμπιστεύεσαι.
Νιώθω οργή, νιώθω λύπη, πενθώ, μα δεν μπορώ να οικειοποιηθώ το αληθινό πένθος των χαμένων συνανθρώπων μας και των χαμένων ψυχών που περίμεναν τους ανθρώπους τους να φτάσουν ασφαλείς ενώ εκείνοι δεν έφτασαν ποτέ. Δεν είμαστε αναλώσιμοι, γαμώτο. Δεν είμαστε. Γιατί τους αφήνουμε να μας αντιμετωπίζουν ως τέτοιους; Συγγνώμη στα παιδιά μας για ό,τι ως τώρα δεν καταφέραμε ν’ αλλάξουμε στον κόσμο μας. Συγγνώμη.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
